بریده‌ای از کتاب ویلت اثر شارلوت برونته

این امیدها را من نمی‌شناختم و جرئت هم نمی‌کردم بشناسم. اگر گه‌گاه بر در قلبم می‌کوبیدند، سدی مهمان‌ستیز در درونم به‌پا می‌شد. و هنگامی که این مهمانانِ رانده از در راه بازگشت در پیش می‌گرفتند، اشک‌هایی بس محزون جاری می‌شدند.