من گل را روی شاخه دوست دارم. وقتی چیده میشد دیگر خوشم نمی‌آمد؛ چون بی‌ریشه به نظر می‌رسد و پژمردنی، و شباهتش به زندگی مرا غمگین می‌کند.

رسیدم به قلب زندگی لندن. سرانجام این شهر بزرگ را می‌دیدم و حس می‌کردم!

چون آدم ترسويى بودم به لاک خودم فرورفتم؛ مثل حلزونى كه توى پوسته‌اش مخفى مى شود. براى اين كه از زير چنين كارى در بروم گفتم نه بلدم نه تجربه‌اش را دارم. اگر مرا به حال خودم مى‌گذاشت، حتماً اين فرصت را از دست مى‌دادم. بى تجربه بودم، بلندپرواز هم نبودم، و ممكن بود بيست سال بنشينم به بچه‌ها الفبا ياد بدهم، لباس‌هاى ابريشمى را پشت و رو كنم و كت بچگانه بدوزم. البته علت گوشه نشينى‌ام اين نبود كه ازوضعم رضايت داشتم. نه. كارم نه به روحيه‌ام مى خورد نه مورد علاقه‌ام بود؛ اما به نظرم خوب بود كه دغدغه و تشويش چندانى نداشتم و در معرض آزمون وامتحان قرار نمى‌گرفتم.

از حال و هوای این لندن بزرگ که دور و برم حس میکنم خوشم می‌آید. آدم اگر بزدل نباشد آیا تمام عمرش را در روستاها می‌گذراند و استعدادهایش را به زنگار ناشناختگی می‌سپارد؟