بریده‌های کتاب Kafka on the shore

I never knew the world was full of so many beautiful, natural sounds. I've ignored them my entire life, but not now

People who look normal and live a normal lif e -they're the ones you have to watch out for

وفتی از طوفان بیرون بیایید، شما همان آدم سابقی نیستید که قدم به داخل طوفان گذاشته‌اید.

داشتن چیزی که نماد آزادی باشد، آدم را خوشحال‌تر از رسیدن به آزادیی می‌کند که آن چیز نماد آن است.

« نمیدانم کاری که دیشب کردیم درست بود یا نه. اما در آن وقت تصمیم گرفتم خودم را وادار به داوری درباره‌ی هیچ چیز نکنم . با خودم گفتم اگر نهر اینجاست ، بگذار هر جا که میخواهد مرا با خودش ببرد . »

زاغی می گوید:(( گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر سمت می دهد.))

زمان چون رویایی مبهم و کهن بر دوشت سنگینی می‌کند. همچنان پیش می‌روی و می‌کوشی از میان آن بلغزی. اما حتی اگر به دو انتهای زمین بروی، نمی‌توانی از آن بگریزی. با اینحال ناچاری به آنجا بروی_ به کرانه دنیا. کاری هست که نمی‌توان کرد، مگر با رسیدن به آنجا.

مهم نیست چقدر از اینجا دور بشوی. فاصله هیچ گرهی از کار وا نمی کند

طبعاً من هیچ دوست و رفیقی ندارم. دیواری دورم کشیده‌ام و نمی‌گذارم کسی وارد آن شود و خودم هم سعی نمی‌کنم از آن بیرون بروم. چه کسی چنین آدمی را دوست دارد؟ همه از دور مرا می‌پایند. شاید از من بدشان بیاید، یا حتی از من بترسند، اما خوشحالم که کسی مزاحمم نمی‌شود.

عجیب است ... مردم به دنیا می آیند که زندگی کنند. درست؟! اما هرچه بیشتر زندگی کردم بیشتر آنچه را که در درونم بود از دست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. هرچه بیشتر زندگی کنم خالی تر و بی ارزش تر میشوم

ولی من شخصیت ندارم. همینطور احساسات `شاید شکل بگیرم، شاید حرف بزنم، اما نه خدایم و نه بودا ، بلکه موجودی بس احساسم که قلبش این چنین از انسان متمایز است.'

‏وقتی طوفان تمام شد یادت نمی‌آید چگونه از آن گذشتی٬ چطور جان به در بردی، حتی در حقیقت مطمئن نیستی طوفان واقعا تمام شده باشد. اما یک چیز مسلم است وقتی از طوفان بیرون آمدی، دیگر آنی نیستی که قدم به درون طوفان گذاشت.

می‌دانی یکسره خالی بودن یعنی چه؟ خالی بودن مثل خانه‌ای که کسی تویش نیست. مثل خانه درباز که کسی تویش زندگی نکرده. هر کس هر وقت که بخواهد می‌تواند واردش شود. همین بیش از همه مرا می‌ترساند.

- «مردم مدام می‌گفتند "کودنی، کودنی" خب لابد هستم.»

گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر سمت می دهد. تو سمت را تغییر می دهی، اما توفان دنبالت میکند. تو باز برمی گردی، اما توفان با تو میزان می شود. این بازی مدام تکرار می شود، مثل رقص شومی با مرگ پیش از سپیده دم. چرا؟ چون این توفان چیزی نیست که دو را دور بدمد چیزی که به تو مربوط نباشد. این توفان خود توست. چیزی است در درون تو. بنابراین تنها کاری که می توانی بکنی تن در دادن به آن است، یکراست قدم گذاشتن درون توفان، بستن چشمان و گذاشتن چیزی در گوشها که شن تویش نرود و گام به گام قدم نهادن در آن در آن نه ماهی هست، نه خورشیدی، نه سمتی و نه مفهوم زمان فقط ریگهای سفید ظریف که مثل استخوان پودر شده در هوا میچرخند.

« نمادها ما را به نقشی که داریم هدایت میکنند .»

صورتم را در آینه برانداز می‌کنم. ژن‌هایی که از پدر و مادرم به ارث برده‌ام _نه اینکه صورت مادرم یادم مانده باشد_ این صورت را ساخته‌اند.