بریده‌ کتاب‌های کافکا در کرانه

زاغی می گوید:(( گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر سمت می دهد.))

طبعاً من هیچ دوست و رفیقی ندارم. دیواری دورم کشیده‌ام و نمی‌گذارم کسی وارد آن شود و خودم هم سعی نمی‌کنم از آن بیرون بروم. چه کسی چنین آدمی را دوست دارد؟ همه از دور مرا می‌پایند. شاید از من بدشان بیاید، یا حتی از من بترسند، اما خوشحالم که کسی مزاحمم نمی‌شود.

عجیب است ... مردم به دنیا می آیند که زندگی کنند. درست؟! اما هرچه بیشتر زندگی کردم بیشتر آنچه را که در درونم بود از دست دادم و کارم به آنجا رسید که خالی شدم. هرچه بیشتر زندگی کنم خالی تر و بی ارزش تر میشوم

ولی من شخصیت ندارم. همینطور احساسات `شاید شکل بگیرم، شاید حرف بزنم، اما نه خدایم و نه بودا ، بلکه موجودی بس احساسم که قلبش این چنین از انسان متمایز است.'

- «مردم مدام می‌گفتند "کودنی، کودنی" خب لابد هستم.»

صورتم را در آینه برانداز می‌کنم. ژن‌هایی که از پدر و مادرم به ارث برده‌ام _نه اینکه صورت مادرم یادم مانده باشد_ این صورت را ساخته‌اند.

تو از تصور می‌ترسی. و از رؤیاها حتی بیشتر از آن. از مسئولیتی که با رؤیاها آغاز می‌شود می‌ترسی. اما باید بخوابی و رؤیاها بخشی از خواب است. وقتی بیدار شدی می‌توانی تخیلت را سرکوب کنی. اما نمی‌توانی رؤیاها را سرکوب کنی.

تنگ نظرهای عاری از تخیل. مدارا نکردن، نظریه‌های بریده از واقعیت، اصطلاحات توخالی، آرمان‌های عاریتی، نظام‌های انعطاف ناپذیر؛ این‌ها چیزهایی هستند که واقعاً مایه هراسم می‌شوند. آنچه راست‌راستی ازش می‌ترسم و بیزارم. البته دانستن اینکه چه چیز درست است و چه چیز نادرست مهم است. خطاهای فردی در داوری را معمولاً می‌توان اصلاح کرد. تا وقتی شهامتش را داشته باشی که خطای خودت را بپذیری، می‌توان جبران کرد. اما تنگ نظران متعصب که قوه تخیل ندارند به انگل‌هایی می‌مانند که گله را مبتلا می‌کنند، تغییر شکل می‌دهند و رشد می‌کنند. این‌ها همه چیز را به گند می‌کشند و من دوست ندارم همچو کسانی بیایند اینجا.

- به نظر شما موسیقی قدرت آن را دارد که آدم را عوض کند؟ چنانکه به قطعه‌ای گوش بدهید و از درون دستخوش تحولات عمیقی شوید؟ اوشیما سر جنباند. " حتما، می‌شود. ما تجربه‌ای می‌کنیم- مثل واکنش شیمیایی- که چیزی را در درون ما از حالی به حال دیگر درمی‌آورد. بعدها که خودمان را محک می‌زنیم، پی می‌بریم که همه معیارهایی که با آنها زندگی کرده‌ایم درجه دیگری پیدا کرده‌اند و در جهان دیگری با راههای نامنتظر به روی ما گشوده شده‌است. بله، من چنین تجربه‌ای کرده‌ام. نه همیشه، اما به هرحال شده. درست مثل عاشق شدن."

وقتی طوفان تمام شد، یادت نمیاد چگونه از آن گذشتی، چطور جان سالم به در بردی، حتی در حقیقت مطمئن نیستی طوفان واقعاً تمام شده باشد؛ اما یک چیز مسلم است. وقتی از طوفان بیرون آمدی دیگر آنی نیستی که قدم به درون طوفان گذاشت. معنی این طوفان همین است. کافکا در ساحل – هاروکی موراکامی

طوفان که فرونشست، یادت نمی‌آید چی به سرت آمد و چطور زنده مانده‌ای. درحقیقت حتی مطمئن نخواهی شد که طوفان واقعاً به سر رسیده. اما یک چیز مشخص است. از طوفان که درآمدی، دیگر همان آدمی نخواهی بود که به طوفان پا نهاده بودی. معنی این طوفان همین است.

وفتی از طوفان بیرون بیایید، شما همان آدم سابقی نیستید که قدم به داخل طوفان گذاشته‌اید.