بالاخره تموم شد. این کتاب چندین روز من رو درگیر خودش کرد . پرحرفی های مارتین و جسپر و طرز تفکر عجیب و زندگی عجیب‌تر این دو نفر، لذت بخش و جذاب بود و اگه بخوام صادق باشم یه جاهایی خسته کننده .
اما با این وجود وقتی به پایان صفحه ۶۵۸ ام رسیدم دلم میخواست جلد دومی برای این کتاب وجود داشت تا بفهمم درنهایت جسپر همون‌طور که همیشه آرزوشو داشت تونست سرنوشتی برای خودش رقم بزنه که شباهتی به پدرش نداشته باشه ؟
      

        هیچکدوم از کتاب هایی که خوندم ، پایانی به وحشتناکی این کتاب نداشت .
روند داستان خواننده رو به انزجار ، ترس ، عصبانیت ، غم ، کورسویی امید  و درنهایت  اشک و خشم  وا می‌داشت .
      

        بخشی از کتاب : 
شاید مرگ بزرگترین متعادل کننده و همسان کننده باشد ، همان پدیده ای که در نهایت افراد غریبه و بیگانه از هم را وادار میکند که قطره اشکی برای هم دیگر بریزند .