بریده‌های کتاب زندگی واسیلی

کافیه دستم را فشار بدهم و او می‌میرد، درحالی که با نهایت اطمینان در آغوش من و روی سینه‌ام دراز می‌کشد و می‌خوابد. من هم آیا به نوبه خودم در دست‌های دیگری نیستم؟

و حالا نگران مانده‌ام که راه من کدامه؟کدام راه؟مگر تیری که از چله‌ی کمان دستی توانا رها شده، به مسیرش فکر می‌کند؟ او فقط پرواز می‌کند و بر هدف می‌نشیند و مطیع اراد‌ه‌ی پرتابگر است.

رفیق بیچاره‌‌ی من، بیا دوشادوش هم بجنگیم و بگرییم و بجوییم؛ چرا که آدمی را از هیچ کجا دستِ یاری‌بخشی نیست‌.

وقتی پدر واسیلی تنها می‌ماند، چهره‌اش جدی و عبوس می‌شد؛ چون در خلوت افکارش جرئت نداشت شوخی کند یا بخندد.

...و نوجوان احمق خود را در دانوب انداخت تا پری خویش را پیدا کند. اکنون آن پری مثل همه‌ی زمانهایی که هنوز مارکو را ندیده بود دارد شنا می‌کند در آب رود و مارکو دیگر نیست... و با این همه نغمه‌ای درباره‌ی مارکو برجای مانده است. و شما که روی زمین زندگی می‌کنید چون کرمهای کور در خاک قصه‌ای از شما تعریف نمی‌کنند و نغمه‌ای هم حتی از شمایان نخواهند خواند. ماکسیم گورکی، افسانه مارکو، ۱۹۰۳ ترجمه: حمیدرضا آتش‌برآب (از کتاب عصر طلایی و نقره‌ای شعر روس)

هیچ یاری‌دهنده‌ای نیست!

آری، او برگزیده است. حال بگذار زمین زیر پایش دهان بگشاید و بگذار شیطان با دیدگان سرخ و حیلت‌ساز در او خیره شود، او دیگر جهنم را باور نخواهد کرد. او برگزیده است و مگر نه این‌که زمین زیر گامش استوار آمده‌است؟