بریده‌های کتاب دریاروندگان جزیره آبی تر

آدم گاهی دلش برای خودش تنگ می‌شود. می‌خواهد آن‌جا باشد و از این‌جا خودش را نگاه کند که سرگردان و خسته راه به جایی نمی‌برد. انسانی که تقلا می‌کند، دست و پا می‌زند و به کوچک‌ترین چیزی امید می‌بندد، بی‌فایده، بی‌فایده.

آدم گاهی دلش برای خودش تنگ می شود.

انتظار است دیگر، لعنتی، مثل بی‌خوابی،دلت می‌خواهد بنشینی،خسته ای اما نمی‌توانی. دلت می‌خواهد هی آب بخوری،اما جا نداری. دلت می‌خواهد بایستی، ولی مگر می‌شود همه‌اش ایستاد. و اگر بخواهی قدم بزنی، کجا بروی؟

روزگار نکبتی شده، آنقدر که آدم دلش می خواهد مدام به خاطره هاش چنگ بیندازد و آن جاها دنبال چیزی بگردد.

مجنون رفت سر چاهی که لیلی توش بود، منتظر نشست، نشست تا کمرش خم شد، بعد شد درخت.