بریده‌های کتاب شوهر آهو خانم

اگر دولت آن فشاری را که برای یک شکل کردن لباس‌ها و وضع ظاهر مردم به ملت وارد آورد،متوجه باسواد کردن عموم یا سایر قوای معنوی(سواد) ملت می‌کرد،نتیجه خیلی حسابی‌تری می‌گرفت.

هیچ دروغ و تقلبی بهتر از راستی نیست.

حرکت و جنبش اگر همه جا همدم موفقیت نیست، سکون و تسلیم در عوض همسر مادام‌العمر ناکامی است. آیین زندگی را باید فهمید و به کار بست.

موضوع چه بود ، اتحاد ما خار چشم آنها شده بود ؛ در نانواخانه یگانگی فکر و عمل وجود داشت . و یگانگی یعنی دست خدا ، یعنی قدرت و موفقیت . و بدبخت آن قوم و گروهی که مانند عاد و ثمود در میان خود چند دستگی و ناسازگاری داشته باشند.

یکی لب بام ایستاده بود، گفتند پیش نیا میافتی، آنقدر پس رفت که از پشت به کوچه سرنگون شد.....

هرچیزي کمش خوبست، جز دوستی و عشق، که یا باید اصلاً نباشد یا اگر هست مثل آب اقیانوسها پایان ناپذیر باشد.

این زن بی شک یکی از آن گلهای سفیدی بود که از درون برف می رویند.

در زندگی لحظاتی پیش می آید که انسان نه کسی را دوست دارد نه دلش می خواهد کسی او را دوست داشته باشد.

وای به حال کاسب بیچاره که می آید جنس بفروشد دین و ایمانش را می فروشد.

داستان آن مرد یک چشمی نیست که بعد از هفت سال زندگی زناشوئی اولین بار که دست خالی به خانه می رفت زنش در چشمش دقت کرد و فهمید که کور است؟ زیر قبل از آن همیشه چشمش فقط به دست مردش بود

در یاران قدیم که عشق از مبناي هوس بگذشته نقش محبت بر محبت افزاید

دیگران نانشان بدور به پیازشان نمیرسید ، او خیک های روغن و کوزه های پنیرش در انبار خانه دست نخورده باقی میماند .... چه استعاره ی با مزه ای 👆😊

پیله ور ابلهی بود که از ده به شهر بر میگشت بین راه خرش که خسته شده بود افتاد و سقط گشت. . . همچنانکه جاده دراز را به سمت منزل می برید و می رفت به هر گذرنده که می رسید به لهجه ي دهاتی خود می پرسید: -تو را بخدا از مردن خر من خبر به شهر رسیده است؟ به او جواب می دادند: -نه، هنوز چنین خبري به شهر نرسیده است -شکر خدا که نرسیده است -چرا شکر خدا؟ -براي این که شاید دروغ باشد!

تأکید کنم که این گفته ها عین حقیقت است و چیزی هم کمتر زیرا بیان یک احساس هرگز مساوی خود آن نیست. دیدار او برای قلب افسرده من آبی است که بر سینه آدم غش کرده می زنند.

پیمانی که انسان با خود میبندد همیشه محکم تر از آن است که با دیگران.

در زندگی لحظاتی پیش می‌آید که انسان نه کسی را دوست دارد نه دلش می‌خواهد کسی او را دوست داشته باشد؛ از همه‌چیز و همه‌کس حتی از وجود خود بیزار است؛ مثل اینکه تمام نیروها و رشته‌های زندگی را از او بریده‌اند، نه میل کار کردن دارد نه اشتهای خوردن؛ دلش می‌خواهد خاموش و تنها در گوشه‌ای بنشیند و به نقطه ثابتی خیره شود؛ یا اینکه صورت اشک‌آلود خود را در متکا فروبرد و به هیچ‌چیز نیندیشد ..

هنر اگر با کمال و زیبایی یکدست و حقیقی همراه نباشد هنر نیست ، به قول یک دوست کرمانشاهی چُنر است که همان چغندر باشد .