بریده‌های کتاب نامیرا

((و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی کنم، که تکلیف خود را از حسین می پرسم . و من حسین را نه فقط برای خلافت،که برای هدایت می خواهم.و من...حسین را برای دنیای خویش نمی خواهم،که دنیای خود را برای حسین می خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می شناسی که من جانم را فدایش کنم؟))

و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمیکنم، که تکلیف خود را از حسین میپرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت میخواهم.و من...حسین را برای دنیای خویش نمیخواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم.

«هانی گفت؛ عمار یاسر در جنگ صفین بر سر معاویه فریاد زد که ما پیش از این، بر سر نزول آیات با شما جنگیده‌ایم و امروز، بر سر تأویل و تفسیر آن با شما می‌جنگیم... و اکنون ما باید آن کنیم که عمار کرد!»

«اگر حسین بن علی - آن گونه که عبدالله می گوید - پاسخی به نامه های کوفیان ندهد ؟! » « اگر حتی یک پیرزن یهودی در آن سوی مرز های اسلامی به حسین نامه بنویسد و از او داد بخواهد ، حسین در یاری او لحظه ای درنگ نخواهد کرد »

عبداللّه آرام سر تکان داد و گفت: «شما حسین بن علی را چگونه شناختید؟! کوفیان از ظلم یزید به حسین پناه برده‌اند، در حالی که نه یزید را آن گونه که هست می‌شناسند و نه حسین را. من هم حسین بن علی را بیش از هر کس حکومت شایسته‌تر می‌دانم، حسین به خلافت زینت می‌بخشد، در حالی که خلافت به او زینت نمی‌دهد. حسین شأن خلافت را بالا می‌برد، در حالی که خلافت شأنی بر او نمی‌افزاید. خلافت به حسین نیازمندتر است، تا او به خلافت. اما سوگند به کسی که پیامبر را فرستاد، هیچ یک از شما، تحمل عدالت خاندان علی بن ابی طالب را ندارید. آن که خاندان علی ا می‌شناسد، به مردم بگوید که اگر حسین به خلافت برسد چه می‌کند. بگوید که...» رو به زبیر گفت: «آن چه به ظلم و بی‌عدالتی اندوخته اید، اگر به مهریه نکاح زنان تان رفته باشد، بازپس می‌گیرد و به صاحبش باز می‌گرداند و چنان در هم آمیخته شوید که پست‌ترین شما به مقام بلندترین شما برسد و بلندترین شما به مقام پست‌ترین تان... من از مسلم فقط یک پرسش دارم؛ چرا به مردمی اعتماد کرده که دو بار آزموده شده‌اند؛ و هر بار یاری کننده ی خود را به دشمنش واگذاشتند؛ و من به خدا پناه می‌برم که حسین را به دست دشمنانش خوار کنم.»

عبداللّه گفت: «در جنگ شما هیچ پیروزی نمی‌بینم، چه بکشید چه کشته شوید، جز سرزنش و خواری نصیبی نمی‌برید، اما من به جنگی می‌روم که اگر کشته شوم یا بکشم پیروزم.»

عبداللّه پرسید: «این مرد کیست که این چنین خوار کشته شده است؟» «همان است که ما به یاری خویش فرا خواندیمش، ولی در مقابل دشمنش او را تنها گذاشتیم.» «او مسلم بن عقیل، فرستاده ی حسین است که برای یاری ما آمد، اما خود به تهلکه افتاد، بی آنکه کسی او را یاری کند.» اشک در چشمان عبداللّه جمع شد. گفت: «وای بر شما! وای بر شما که فرستاده حسین را می‌کشید، آن گاه بر پیکرش زاری می‌کنید و بر سر می‌زنید! شما بنی اسرائیل را سربلند کردید.»

...گفت:«و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی‌کنم، که تکلیف خود را از حسین می‌پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می‌خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟»...

اگر حتی یک پیرزن یهودی در آن سوی مرزهای اسلامی به حسین نامه بنویسد و از او داد بخواهد، حسین در یاری او لحظه‌ای درنگ نخواهد کرد.

«ما از شکوه و جلال دوران رسول خدا بسیار شنیده‌ایم، اکنون مائیم که باید شکوه آن دوران را زنده کنیم، نه کینه های بعد از رسول اللّه را.» ابوثمامه گفت: «من دوران رسول خدا را در شکوه و جلالش ندیدم، بلکه در عدالت و دینداری اش دیدم که در بنی امیه، نه عدالت دیدیم، نه دینداری!»

-هیچ‌وقت فکرنمی‌کردم دنیابه این فراخی،این‌چنین برایم تنگ شود.

گویا کوفیان آفریده شده‌اند تا خطاهایشان مایه‌ی عبرت دیگران باشد.

انس بی آن که به عبداللّه نگاه کند از گودال بیرون آمد و گفت: «ترسی از شما ندارم، چه مشرک باشید، چه حرامی یا مسلمان؛ چرا که به زودی مشرکان و حرامیان و مسلمانان هم پیمان می‌شوند تا در همین بیابان و همین گودال بهترین بنده خدا و فرزند رسولش را بکشند و بر کشته‌اش پای فشانی کنند.»

«یزید اگر عبیداللّه بن زیاد را نمی‌شناسد، پس وای به حال مسلمانان که امورشان در دست جاهلان است و اگر او را می‌شناسد، پس وای به حال مسلمانان که مفسدان و سالوسان بر آن ها حکومت می‌کنند.»

شریح بر سر عمرو فریاد کشید و گفت: "چگونه یزید را به کفر متهم می‌کنی؟! در حالی که همه مسلمین به ایمان او شهادت داده‌اند و با او بیعت کرده‌اند؟! ایمان در قلب مومن است و رفتار و کردار مؤمن به او زیان نمی‌رساند، همان گونه که عمل نیک و پسندیده کافر، برای او سودی ندارد؛ پس بر ما نیست که از طاعات یا معاصی امیرمؤمنان سخن بگوییم، زیرا تنها خداوند می‌تواند در حق او داوری کند؛ که او بهترین داوران است."

بهترین میزان شناخت حق و باطل عدالت است. کسانی که عدالت علی را برنتافتند، به ستم معاویه تن دادند.

حسین به خلافت زینب می بخشد در حالی که خلافت به او زینت نمی دهد ؛ حسین شأن خلافت را بالا می برد در حالی که خلافت شأنی بر او نمی افزاید ؛ خلافت به حسین نیازمند تر است تا او به خلافت .