بریده‌های کتاب نامیرا

مسلم شروع به سخن کرد گفت: «درود خدا بر پیامبر اسلام و فرزند دخترش! که جز اصلاح امت جدش به هیچ چیز نمی‌اندیشد. شما بزرگان قومی هستید که مولایم حسین را به یاری فراخواندید، در حالی که او از شما یاری نخواست؛ شما به او وعده‌ها دادید، در حالی که او به شما وعده‌ای نداد؛ شما با او بیعت کردید، همان طور که پاره ای از شما و یا پدران شما با علی بن ابیطالب بیعت کردند. اکنون حسین بن علی در راه کوفه است....»

ام وهب گفت: « بنی هاشم نیز همیشه عبادت را بر خلافت ترجیح دادند.» ام ربیع گفت: «به خدا چنین نیست، آن ها همیشه از حق خویش در خلافت گذشتند، تا امت رسول خدا پراکنده نشوند.»

خواست برود. لختی مکث کرد و دوباره رو به عبداللّه برگشت و گفت: «و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی‌کنم، که تکلیف خود را از حسین می‌پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می‌خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟» و رفت.

«در خاندان بنی هاشم، کم ندیده‌ام که برای حقی بزرگ تر، از حق خویش می‌گذرند.»

«بگو بر تو چه گذشته که بر حسین بن علی خرده می‌گیری و از مسلم روی می‌گردانی؛ برای دیدار با پسر زیاد شتاب می‌کنی و پسر مرجانه را بر فرزند فاطمه ترجیح می‌دهی!» صدای عبداللّه بلند شد، نه به خشم، بلکه برای تأکید بر آنچه ام وهب فراموش کرده بود. گفت: «من سال‌ها در سپاه معاویه بر مشرکان شمشیر کشیدم و...» ام وهب فریاد زد: «تو به نام خدا و رسولش با مشرکان جهاد کردی، نه به نام معاویه و فرزندش؛ که همه می‌دانند او منکر وحی است و...» -«اما خلیفه است و همه مسلمانان از شام و حجاز و مصر و یمن با او بیعت کرده‌اند.» +«جز حسین بن علی؛ که زاده وحی است و فرزند فاطمه!»

«به خدا سوگند، این مردم به جور یزید مستحق‌ترند، تا به عدالت حسین بن علی!»

بهترین میزان شناخت حق از باطل عدالت است.کسانی که عدالت علی را برنتافتند،به ستم معاویه تن دادند.

جشن ما زمانی است که مسلمانان در سرزمین خود آرامش داشته باشند.

بهترین میزان شناخت حق و باطل عدالت است. کسانی که عدالت علی را برنتافتند، به ستم معاویه تن دادند.

«خدایا این چه برزخی است، این چه فتنه ای است که راه روشن تو را چون توفان غبار آلود کویر پوشانده است؟!»

در خاندان بنی هاشم، کم ندیده‌ایم که برای حقی بزرگتر ، از خویش می‌گذرند.

عبدالله:من هم پسر فاطمه را شایسته تر از هرکس برای خلافت مسلمان میدانم.اما در حیرتم که حسین چگونه به افرادی تیکه کرده که ،پدرش و برادرش، آنها را آزموده اند. و اکنون به چشم خویش دیدم،کسانی که برای او دعوتنامه فرستاده بودند،به طمع بخشش های ابن زیاد چگونه به مسر عقیل پشت کرده و هانی را کشتند... به خدا سوگند تردید ندارم که این مردم حسین را در مقابل لشکر شام تنها خواهند گذاشت ... #نامیرا

من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟

به‌خدا سوگند! اگر من¹ هم بخواهم به نیرنگ رفتار کنم، پسر زیاد هرگز به پای من نخواهد رسید. اما از ما دور است که بخواهیم به نیرنگ مردم را با خود همراه کنیم. ¹ مُسْلِم بن عَقیل

من حسین را برای دنیای خویش نمیخواهم که دنیای خود را برای حسین میخواهم.آیا بعد از حسین کسی را میشناسی که من جانم را فدایش کنم.

«سخنان تو مرا می‌ترساند.» انس تلخ خندی زد و گفت: «تو از کردار خود بیش‌تر باید بترسی، تا سخنان پیری چون من!»