یه‌کم شبیه سریالای نتفلیکس بود. بد نبود ولی خیلیم خفن نبود که کتابو ببندی و مغزت از دارک بودن و پیچیدگی داستان سوت بکشه. در کل داستان جالبی داشت.
      

        اسمش باعث شده بود احساس کنم محتوای ثقیل و سنگینی داره و سالها سراغش نرفتم اما قصه روان و قشنگی داره. داستان احوالات یه نوجون رو توی بازه‌ی زمانی کمتر از یک هفته نشون میده که چه تصمیماتی میگیره و چه‌کارهایی انجام میده.
      

        ترکیب گریه و خنده بود برای من و از اون موقع عادت کردم خاطرات روزانمو در حد چند خط بنویسم.
      

        دلیلشو نمیدونم دقیقا (میدونم) ولی این کتابو دوس نداشتم، به کسی هم پیشنهاد نمیدم بخونه و از زمانی که این کتابو خوندم دیگه سراغ این سبک روایت همسر شهدا از زندگی شهید نرفتم.
      

        اولین رمانی بود که توی نوجونی خوندم. اون موقع‌ها خیلی دوسش داشتم ولی الان با توجه به چیزایی که ازش یادمه فکر نمیکنم خیلی محتواشو بپسندم. طبیعی هم هست، کتاب دهه هفتاد نوشته شده و طی این سالها سبک زندگی ایرانی‌ها خیلی تغییر کرده و از جهت شاید فضای داستانی کتاب مخاطبو درگیر نکنه.
      

        یادمه ۳ ماه طول کشید تا این کتاب ۷۰،۸۰ صفحه‌ای رو تموم کنم.
شاید به عنوان اولین کتاب با سبک جریان سیال ذهن  در نوع خودش ارزشمند باشه ولی برای من پرش‌های زمانی کسل کننده و عدم انسجامش شبیه هذیون بود.
      

        برای من جذابیت سریالش بیشتر از کتاب بود. نمیدونم اگه سریالو ندیده بودم چقدر میتونستم با شخصیتها ارتباط بگیرم ولی اطمینان دارم تا آخرای کتاب  توی لابیرنت  حل معمای آلاسکا گیر میفتادم.