«شاهدان عروس» داستانی‌ست از دوستی، فقدان، و مرز باریکی که عشق را از وظیفه جدا می‌کند. وقتی مارک، عکاس جوان و محبوب، در آستانه‌ی ازدواج با نامزد چینی‌اش در سانحه‌ای جان می‌سپرد، پنج دوست صمیمی‌اش تصمیمی عجیب می‌گیرند: برگزاری مراسم عروسی، حتی بدون داماد.
آن‌ها می‌خواهند قلب زنی را از حقیقت تلخ نجات دهند؛ اما در مسیر این تصمیم احساسی، هرکدام وارد بازی پیچیده‌ای از احساسات می‌شوند. غم، عشق، حسادت و حس گناه در هم می‌آمیزد و رابطه‌ای که قرار بود در غیاب مارک به احترام او شکل بگیرد، به چالشی برای شناخت خودشان و حقیقت روابطشان بدل می‌شود.
در این داستان چندروایته، دیدیه ون کولارت با لحنی لطیف و انسانی، به ما نشان می‌دهد چطور نبودنِ یک نفر، می‌تواند زندگی همه را دگرگون کند… و شاید، عشق را به شکل‌های غیرمنتظره‌ای دوباره زنده کند.
        

          « اولین باری بود که کسی را بدون ژرف نگری دوست داشتم . بدون فکر کردن به اینکه دستاوردم  برای او چه خواهد بود.»

« زمانی خود را پیدا می کنیم که همه چیز را از دست داده باشیم».

« واکنش بر خواسته از کینه محض تنها احساسی است که حتی آلزایمر هم روی آن تأثیری ندارد .»

        

          داستان جالبی بود.من رو یاد آدم های زیادی انداخت. ادمایی که به دلایلی فکر میکردم موظفند تا به دوستان خودشون کمک کنن به هر طریقی که میتوانن.این کتاب داستان کسیه که حتی پس از مرگش هم به فکر نجات و حمایت از دوستانش است.
        

          کتابی بسیار لطیف و زیبا بود