بریده‌های کتاب کاهن معبد جینجا، داستان سفر ژاپن

به گمان من انسان به هرچیزی ممکن است عادت کند مگر به تنهایی. درد تنهایی یک انسان فقط با انسان دیگر برطرف می شود و نه با هیچ چیز دیگر . آنهایی که می گویند ما به تنهایی عادت کرده ایم ؛ درواقع به غم و افسردگی ناشی از فقدان همدم و دوست خو کرده اند و نه به خود تنهایی . تنهایی خو کردنی نیست.

ـ اگر کار بزرگی برای ژاپنی ها از دستت برمی آمد چه می کردی؟ می گویم: کاربزرگ؟ هیچ ولی خواهش می کردم هیچ گاه چای را با یخ نخورند که انحراف بزرگی است و دهان از طعم گس تگری آن چروکیده می شود و یک درخواست محال و آن اینکه آهسته تر راه بروند . با این سرعت زیادناگهان زندگی تمام می شود؛ قبل از اینکه واقعا شروع شود.

صد حیف که ما ایرانی‌ها از امضا زدن زیر ایده‌هایمان غافلیم.

... یک درخواست محال و آن اینکه آهسته‌تر راه بروند. با این سرعت زیاد ناگهان زندگی تمام می‌شود، قبل از اینکه واقعا شروع شده باشد.

از آنهایی هستم که بین سفر رفتن و خواندن کتابی درباره‌ی سفر، قطعا اولی را انتخاب میکنند. به گمان من بهترین چیزی که میتواند چرخه‌ی گیج کننده و فرسایشی کار، زندگی، کار، زندگی، کار... را بشکافد و اوضاع را کمی رو به راه کند سفر است.

بدترین تصویر از توریست را از رمان بیگانه، اثر آلبرکامو گرفته‌ام؛ آدم های که فرصت کمی دارند تا خوش‌گذرانی کنند و چون از نظر مدیریت زمان، فشار روانی زیادی را تحمل میکنند، همان لحظه به ظاهر فراغت،، برایشان تبدیل دورانی شبیه شکنجه می‌شود.

به معبد راه‌مان ندادند: «که تو در برون چه کردی که درون خانه آیی؟»

به معبد راه‌مان ندادند:«که تو در برون چه کردی که درون خانه آیی؟» حالا که به معبد راه‌مان ندادند، راهی خرابـات می‌شوم...

یعنی اگر بخواهم درک زیبایی‌شناسانهٔ خودم را توضیح بدهم، باید بگویم زیبایی برای من با خوشگلی ارتباط پیدا می‌کند و خوشگلی همانطور که از ترکیب کلمه پیداست، به گِل آدم ها مربوط تر است...

باید حکم کرد آنها که بیشتر به چشم هایشان هرزه می‌خورانند ، کمتر از عشق لذت می‌برند.

برای دریافتن علت واقعی کنش‌های انسانی باید بتوانی خودت را در موقعیت کنشگر قرار بدهی؛ هرچند که کار آسانی نیست. دست کم قضاوت عجولانه و غیرمسئولانه را تا حدودی کنترل میکند و بعدها که در اجرای این عملیات متبحر شدید، رفتار دیگران پیش بینی پذیر میشود و این قدرت پیش بینی است که شما را در تعاملات اجتماعی پیش میاندازد. #کاهن_معبد_جینجا #یامین‌پور

من همان اندازه از ندیدن لوطی‌های تهران افسرده‌ام که از آب رفتن سامورایی‌ها. کسی باید جلوی تاراج سنت و معانی متعالی را بگیرد.

در انتهای موزه دفترچه‌ای است که بازدیدکنندگان یادداشت کوتاهی درباره احساس خود از آنچه دیدند می‌نویسند. ژاپنی‌ها با افتخار عکس اوباما را در انتهای موزه قرار دادند که دارد این دفتر یادداشت را امضا می‌کند! باراک اوباما دقیقاً یک سال قبل، در آگوست ۲۰۱۶، از این موزه بازدید کرده و درباره صلح و انسان دوستی سخنرانی کرده بود و حالا ژاپنی‌ها این بازدید را به عنوان یک اتفاق بزرگ تاریخی به موزه خود اضافه کرده بودند. به یاد دارم که شبکهٔ ژاپنی ‏NHK همان موقع در مصاحبه اختصاصی از او پرسیده بود:«آیا شما از ژاپنی‌ها به خاطر استفاده از بمب اتمی عذرخواهی می‌کنید؟» و بلافاصله پاسخ داده بود: «نه!»

همهٔ تمرکز و توانِ سخنران‌های مراسم روی تکرارِ کلمهٔ پیس¹ و پرهیز دادن دولت‌ها از رفتن به سوی جنگ و سلاح‌های اتمی متمرکز شده بود؛در حالی که اعضای هیئت آمریکایی، کشورِ عامل بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی، در ردیف اول مراسم نشسته و پیش از آن به بنای یادبود جان‌باختگان هم گُل اهدا کرده بودند! ۱. peace: صُلح.