بریده‌های کتاب عشق خدا، چرایی و چگونگی

وقتی قلبت خالی شد و بستر وجودت از اضافه ها تهی شد، آن زمان محبت خدا در وجودت می‌آید و نفست همچون ظرفی برای محبت خدا می‌شود.

تنها راه رسیدن در یک کلمه خلاصه می‌شود؛"اطاعت و تسلیم"

معبود من ! کیست که شیرینی محبت تورا چشیده باشد و به جای تو به دنبال کس دیگری باشد و کیست که با مقام قرب تو انس گرفته باشد و به جای تو کس دیگری را طلب نماید .

پس امکان دارد که انسان عاشق باشد و مثل حاج قاسم سر بر کوه و بیابان هم بگذارد. به این در و آن در هم بزند، بار مسئولیت هم بکشد، به جامعه خدمت کند و خانه‌نشین هم نباشد.

کسی که محتاج عشق است، در دنیای تنهایی با محرومیتِ عشق می‌سوزد.

لازمه رشد کردن ، بخشیدن است...!

اگر اراده عالم بالا تحقق پیدا کند بدون اسباب ظاهری هم در این عالم کارها انجام می‌شود و اگر اراده عالم بالا تعلق نگیرد ، از دست از اسباب ظاهری کاری بر نمی‌آید...

عشق پسندیده است و هر چه بیشتر و شدیدتر شود بهتر است. انسان نباید از عشق عقب نشینی کند.

داشتن دنیا و استفاده از نعمت‌های دنیا با تعلّق داشتن نسبت به آن دو مقوله‌ی جداست.

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

خدایا! آن مصیبتی که من شب ها در نزد تو از آن شکایت و گله دارم چیزی نیست جز عشق به خودت. من گرفتاری و بیماری و غصه ام، غصه محبّت است. خوشا به حال عاشقی که ترسان و بیدار است و خواب چشمان او را فرا نمی گیرد و غصه اش را که محبت است با خدا درد دل می کند. [از مناجات های امام حسین]

انسان باید از دلبستگی های کلی زندگی دل بکند تا برسد به دلبستگی های جزئی که در زندگی وجود دارد.

کسی که محتاج عشق است، در دنیای تنهایی با محرومیت عشق می سوزد.

کار عشق همان است که امیر المومنین علیه السلام می فرمایند: محبت خدا آتشی است که از هیچ چیز عبور نمی کند مگر آن که آن را می سوزاند.

هیچ چیز در دنیا ارزشمندتر و گران‌قیمت‌تر از انس با خدا و رسیدن به لقاء الهی نیست؛ اگر انسان بخواهد خردمندانه رفتار کند، نباید به چیزی غیر از لقاء الله قانع باشد و اگر کسی به کمتر از این قانع شود، نقد عمرش را باخته و از دست داده است. علامت لقاء الله و رسیدن به خدا این است که انسان در وجودش از هر گونه تعلّق و دلبستگی به غیر خدا خالی شود و سراپای وجودش دلبستگی به خداوند متعال باشد. حتّی از دلبستگی به خود هم بیرون بیاید؛ یعنی کاری که انجام می‌دهد یا تصمیمی که می‌گیرد، برای خودش نباشد. این کار و تصمیم جوشیده از اتّصال به خداوند باشد. دعای شریفی در مناجات شعبانیّه وجود دارد که کلید معرفة الله و لقاء الله است و به انسان نشان می‌دهد معنای معرفة الله چیست. امیر المؤمنین صلوات الله علیه در آن دعا به خدای متعال عرض می‌کنند: إلی هَبْ لِي کَمالَ الإنْقِطاعِ إلَيكَ. خدایا! نهایت انقطاع و بریدن از غیر خودت به سوی خودت را به من عنایت کن. این یعنی انسان به نهایت درجۀ ممکن، از غیر خدا ببُرَد و به خداوند متعال متّصل شود. کمال انقطاع و نهایت بریدن از غیر خدا به سوی خدا، یعنی تمام قلب و دل را از امور دیگر خالی کند و حتّی به خودش هم تعلّق نداشته باشد. اگر گفتند تمام وجودت را فدا کن، با تمام میل و عشق،‌خودش را نیز فدا کند.