بریده‌های کتاب همه چیز به فنا رفته

《همیشه سعی کردم طوری زندگی کنم که به هنگام مرگ به جای ترس ، از آن لذت ببرم .》

در حقیقت، اوضاع در روزگاران گذشته آنقدر بد بود که تنها راه سالم نگه داشتن همه، امید دادن به آنها در زندگی پس از مرگ بود.

خوب زیستن به معنای پرهیز از رنج و سختی نیست؛ بلکه به معنای تحمل رنج و سختی به دلایل درست می‌باشد. زیرا اگر قرار است به خاطر موجودیتمان مجبور به عذاب کشیدن باشیم، چه بهتر که یاد بگیریم درست عذاب بکشیم.

وقتی نوبت به درس اخلاق می رسد، بشریت بارها و بارها در طول تاریخ در آزمون آن مردود شده.

قهرمان بودن یعنی بتونی در جایی که هیچ امیدی وجود نداره امید ایجاد کنی.

از لحاظ فیزیکی ، انسان ها خیلی معمولی اند. ما ضعیف، کند و نحیف هستیم و به راحتی از پا در می آییم؛ با این حال پردازنده های اطلاعات طبیعت هستیم. ما تنها گونه ای هستیم که می تواند گذشته و آینده را مفهوم سازی کند، که می تواند زنجیره های طولانی علت و معلول را استنباط کند، که می تواند در شرایط انتزاعی برنامه ریزی کند، که پیوسته توانایی ساخت ، ابداع و حل مشکل را دارد. به واسطه میلیون سال تکامل، ذهن عقلانی یا همان ذهن هوشیار مقدس کانت، چیزی است که طی چند هزار سال مختصر، کل سیاره را تحت سلطه گرفته و شبکه پیچیده و وسیعی از تولید و فناوری به وجود آورده است.

آزادی واقعی حقیقتا وجود خارجی ندارد زیرا همه ما بخشی از استقلال خود را قربانی ثبات زندگی خود می کنیم. اوضاع همه چیز به همین وخامت به فنا رفته است. همه چیز به فنا رفته. همیشه این طور بوده و بعد از این نیز همین طور خواهد بود هیچ راه حلی جز بهبود تدریجی ، جز اشکال کمتر بهتر به فنا رفتگی وجود ندارد و اکنون زمان آن است که فرار از این حقیقت را متوقف کنیم و به جای آن در آغوشش بگیریم. این دنیا به فنا رفته ماست و ما به فنا رفتگانی درون آن هستیم.

همه‌مون باید مقداری آزادی رو فدای ثبات کنیم.

من عاشق کسانی هستم که نمی دانند چطور زندگی کنند ، زیرا همان ها می توانند از دره بگذرند .

لذت‌بخش ترین قسمت مذهب اونجاشه که کار‌های احمقانه‌ای رو ابداع کنی که همه‌تون بهش اعتقاد داشته باشید و براش یه‌جورایی معنا قائل بشید.

هیچ راهی وجود ندارد که از بودن در مسیر درست مطمئن شوید.

چیزی به نام "تغییر بدون درد" و "رشد بدون ناراحتی" وجود ندارد.

اما بگذارید استدلال دیگری را مطرح کنیم: بلوغ فرهنگی ما در حال نابودی ست. در سراسر این جهان توسعه یافته و غنی، ما درگیر بحران ثروت یا مادیات نیستیم، بلکه از بحران شخصیت، بحران فضیلت، و بحران وسیله و هدف رنج می بریم. مسئله دیگر بحث کمونیسم در برابر سرمایه داری، یا آزادی در مقابل برابری نیست، بلکه بلوغ در مقابل نابالغی و وسیله در مقابل هدف است.

امید،مخربه.امید یعنی نخواستن چیزی که الان هست.

مرگ واحد اندازه گیری ارزش‌های ماست.