بریده‌های کتاب بازگشت به رویافروشی دالرگات

انگشت شمارن، کسایی که می فهمن گاهی بهترین کار، صبر کردنه. بنابراین به صلاحه که فقط افرادی که واقعاً به این مکان احتیاج دارن، در موردش بدونن.

من هنوز درگیر اینم که مردم راجع بهم چه فکری می کنن،حتی توی کارهای کوچیکی که انجام میدم. به سختی می تونم روی خودم تمرکز کنم، چون همیشه نگرانم مردم دلشون برام بسوزه یا ندونن چطور با موقعیتم برخورد کنن.

او در رویاهایش، مثل یک فرد گمشده، سرگردان است.

تجربیاتی که الان پشت سر میذاری،در دراز مدت به یه نحوی کمکت می کنن.

"همین الان فهمیدم چطور این لحظه‌ی شاد رو ابراز کنم." "واقعا؟ چطوری؟" "خب به گمونم روش خیلی مرید دومی‌ای باشه." "چی هست؟" "امروز، خاطره‌ای ساختم که تا آخر عمر، برام عزیزه. در آینده، وقتی خواب خوبی می‌بینم، پس زمینه‌ش تا همیشه فضایی خواهد بود که ما کنار هم نشستیم."

ما هیچ وقت نمی تونیم خودمونو از دید بقیه ببینیم.فقط بر اساس واکنشی که اطراف ما دارن،حدس هایی می زنیم.

"پنی، پولی که ما بدست میاریم، بابت احساسات ارزشمند مشتریامونه. همیشه وزن اینو به خطر داشته باش."

دلم واسه روزهای خوب قدیم که انرژیم تمومی نداشت،تنگ شده.

"چرا حتی رویاهام رو هم ازم می‌گیرید؟"

تنها تمرکز او در آن روزهای اولیه، بقای بی واسطه بود. شاید بدنش می دانست که بزرگترین تهدید، احساسات خودش است.

شاید مشکلات، تو رو هم به نسخه بهتری از خودت تبدیل کنه.

"شما گنجینه‌ای از خاطرات شگفت‌انگیز درون خودتون دارین، چه این خاطرات از تجربیات واقعی‌تون سرچشمه گرفته باشه و چه از فیلم و سریال. با محرک درست، این خاطرات می‌تونن به پس‌زمینه‌ی یه رویای فوق‌العاده تبدیل بشن، به سادگی لمس نوک انگشت یا یه عطر و صدای خاص."

برای هممون چه مشتری باشیم چه کارمند، همینطوره. وقت هایی هست که باید در زمان حال زندگی کرد، وقت هایی که باید در گذشته تعمق کرد، و گاهی هم باید به جلو قدم برداشت. همه ی ما چنین زمان هایی رو داریم.

هر شب مرد چشم انتظار فعالیت مورد علاقه اش بود: خواب دیدن 🙂

فکر نمی‌کنم به هیچ‌جا تعلق داشته باشم. می‌ترسم.

همه رویاهای متفاوتی می‌خوان. این چیزی بود که من تو اولین سالی که اینجا کار کردم، فهمیدم. .....حتی اگه بعداً پشیمون بشن. شما هم فقط به یه رویای خاص نیاز دارین. همین. پس تنها کاری که لازمه انجام بدین، اینه که وارد فروشگاه بشین.

همانطور که خاطرات تبدیل به نوستالژی می‌شوند، مرز بین شادی‌های کوچک و غم‌های بزرگ شروع به محو شدن می‌کنند و زیبایی منحصر به فردی به وجود می‌آورند.

این کار حداقل سرمو گرم می‌کنه؛ باعث میشه احساس زنده بودن بکنم. می‌دونم که نمی‌تونم دستاورد بزرگی داشته باشم اما دلم می‌خواد خودمو مشغول نگه دارم.

"هر چقدر باور داشته باشم بعضی خاطرات بد ارزش مرور کردن دارن، یه سری خاطرات هم هست که آرزو می‌کنم آدما از اول مجبور نباشن با خودشون حمل کنن."

شاید مشکلات،تو رو هم به نسخه‌ی بهتری از خودت تبدیل کنه.