بریده‌های کتاب بازگشت به رویافروشی دالرگات

فقط اینکه پشت میله‌های زندان نیستیم، ما رو بی گناه نمی‌کنه.

نمی تونی تمام زندگیت رو صرف امید دادن به دیگران کنی.

تجربه یک اتفاق آسیب زننده گاهی می تواند ذهن شما را باز کند و تمرکزتان را به کارهای لازم معطوف کند.

آیا واقعا کسی تو این دنیا هست که کاملا بی گناه و معصوم باشه؟ فقط اینکه پشت میله های زندان نیستیم، ما رو بی گناه نمی کنه. روی برگردوندن از واقعیت های تلخ زندگی هم خودش نوعی گناهه.

بابت شادی ای که اکنون داری در زمان حال زندگی کن. بابت شادی ای که در راه است چشم انتظار آینده باش. و به گذشته بیندیش چرا که شادی را تنها پس از رفتنش میشناسی.

تمام نیرو و قدرت من، از شادی نشأت می گیره،و اشتیاق برای اون شادیه که به من قدرت و اراده میده.

شاید بدنش می دانست بزرگترین تهدید، احساسات خودش است.

وقتی از خودش پرسیده بود هدف زندگی اش چیست و کجا می‌تواند شادی را پیدا کند، جواب‌ها را از قبل می‌دانست. آن ها تمام مدت در درون خودش بودند.

در حقیقت، مرگ و زندگی هیچ وقت از هم دور نیستن.

خوابیدن یکی از معدود شادی های او بود. کاری بود که هرکسی با بستن چشمانش از عهده آن بر می آمد. طولی نکشید که فهمید در خواب، می تواند ببیند و احساس رستگاری کرد. چیزهایی که در خواب می دید، حتی زیباتر از واقعیت بودند. دانستن اینکه می تواند بخوابد و رویا ببیند، تنها چیزی بود که در طول روز، او را سرپا نگه می داشت.

توی اخبار یه عالمه آدم می بینی که کارهای بد می کنن و قسر در میرن. کلوچه برای اوناست. من توش به هشدار براشون میذارم؛ اگر گناه کنی، حتی یک شب خواب خوش در انتظارت نیست.»

ما تو دنیایی زندگی می کنیم که توش عشق معنوی،بی ارزش شده.

اینم می‌گذره و چیز مهمی نیست. از این بابت مطمئن میشم.

زندگی همیشه ۹۹/۹ درصد معمولی، و ۰/۱ درصد جدید بود.

شنیدم کار ساده و تکراری،کمک می کنه خودتو جمع و جور کنی.

من لزوماً آرزو نمی کنم دنیا بدون چالش و سختی باشه. چیزی که من آرزوش رو دارم، دنیاییه که یه سری بدی ها توش نیست... مثل قساوت ها و ظلم های احمقانه ای که شب ها دست از سرت برنمی داره. مثل به توده ی تزلزل ناپذیر که توی سینته.

همه به یه پناهگاه نیاز دارن، ولی حیف نیست اگه زیادی اینجا احساس راحتی کنی و هیچ وقت به جایی که ازش اومدی، برنگردی؟

خاطرات،این توانایی رو دارن که هرچی بیشتر یادشون می کنیم،قوی تر میشن.

مرد جراُت نداشت کلمه‌ی "افسردگی" را به کار ببرد، زیرا می‌ترسید که این کلمه به طور کامل او را ببلعد.

نیروی محرکه ی او همیشه خانواده‌اش بود. وقتی به سن استقلال رسید، تنها جاه طلبی اش این بود که به خاطر آن ها به سرعت به موفقیت دست یابد.