بریده‌های کتاب خانواده ی پاسکوآل دوآرته

چه سرّی است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

من به آن زاهد که تقدسش در چهره‌اش نوشته شده، به پرنده‌ای که در آسمانش و بهشتش پرواز می‌کند، به ماهی در اقیانوسش، حسادت می‌کنم، حتی به جانوری وحشی که در بیشه می خزد حسادت می‌کنم، چون همه‌ی آن‌ها خاطری آسوده دارند.

از کجا معلوم که در طومارهای الهی نوشته نشده باشد که بدبختی تنها طالع من است و راه مصیبت تنها راهی است که قدم‌های سمج من در تمام روزهای غم‌گرفته‌ام می‌تواند در آن سیر کند؟

هرگز نمی‌شود به بدبختی عادت کرد، باور کنید، چون ما همیشه مطمئنیم که بلای فعلی آخری است، گرچه بعدها، با گذشت زمان، متقاعد می‌شویم که هنوز بدتر از این در راه است.

خیلی بد است که هرگز نمی‌دانیم حال و روز خوش،ما را به کجا می‌کشد،چون اگر می‌دانستیم مطمئنا می‌شد کمی از بار غصه‌هامان کم کنیم

من آدم بدی نیستم اقا،و در حقیقت دلیلی هم ندارد که آدم بدی باشم.ما همه پاک به دنیا می آییم و با وجود این وقتی رفته رفته بزرگ می‌شویم دست تقدیر خوش دارد که تغییرمان دهد،انگار که از موم ساخته شده ایم.آنوقت همه ی ما به راه های مختلفی کشانده می‌شویم که به یک جا ختم می‌شود: مرگ.

چیزهایی هستند که برای همه ارزش یکسان ندارند، چیزهایی که باید بارشان را تک‌وتنها روی گرده بکشیم، مثل صلیب شهدا، و پیش خودمان نگه داریم. نمی‌شود از چیزی که در درون ما جریان دارد با همه حرف زد. بیشتر وقت‌ها حتی نمی‌فهمند از چه چیزی حرف می‌زنیم.

و زمین آن‌قدر پهناور نبود که بین من و جنایتم فاصله بیاندازد. آن‌قدر طولانی یا عمیق نبود که های و هوی وجدان خودم را خاموش کند.

واقعا درست بود که هیچ‌کس نبود که بهش بگوید. چیزهایی هستند که برای همه ارزش یکسان ندارند، چیزهایی که باید بارشان را تک و تنها روی گرده بکشیم، مثل صلیب شهدا، و پیش خودمان نگه داریم. نمی‌شود از چیزی که در درون ما جریان دارد با همه حرف زد. بیشتر وقت‌ها حتی نمی‌فهمند از چه چیزی حرف می‌زنیم.