بریده‌های کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

آدمیزاد واقعا به هر چیزی توی این جهان عادت می کند.

مادر می گوید کیمیاگری هنر است.چیزی شبیه نوشتن. نمی شود در این جهان چیز پستی را به چیزی با ارزش تبدیل کرد مگر آن که اول این کار را در جهان درون انجام داد.

در همین تنهایی است که من شروع می‌کنم به دیدن، دیدن چیزهایی که آدم‌های معمولی به چشم‌شان نمی‌آید. آن‌ها به قدری به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده‌اند که توانایی حقیقی دیدن را از دست داده‌اند.

آن قدر به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده اند که توانایى حقیقى دیدن را از دست داده اند. در کتابى شنیده ام حس دیدن مانند حس جهت یابى به مرور زمان در نوع آدمیزاد از بین رفته است. قدیم ها که نه نقشه اى در کار بود و نه جاده و خیابانى، آدم ها مانند پرندگان چشم هاى شان را مى بستند و مسیرشان را حدس مى زدند. اما حالا ناچارند نام خیابان ها و کوچه ها را حفظ کنند و مدام توى نقشه ها بگردند تا خودشان را پیدا کنند. دیدن هم همین طور است، اگر از آن استفاده نکنى، ذره ذره از دستش مى دهى.

مادر می‌گوید، آدم‌ها وقتی می‌نویسند، چیزهای نادیدنی درونشان را هم می‌زنند و از دل‌شان، چیزی در می‌آورند که قابل دیدن است.

تا درون انسان عوض نشود، بیرونش تغییر نمی‌کند.

از کتابی شنیده ام که زمین گرد نیست، مربعی دردناکی است با چهار ضلع جهنمی، این ماییم که در تلاشی تاریخی اضلاعش را میکشیم و سعی در گرد کردنش داریم‌.

فکر نکردن به هیچ چیز قدرتی است که هر کس ندارد

آدم‌ها همدیگر را به توهمِ ساختنِ جهانی بهتر می‌کُشند اما جهان به هیچ‌وجه بهتر نمی‌شود.

آدم‌ها تمام نمی‌شوند و با خونشان ادامه می‌یابند؛ اگر این فرض درست باشد، حالا که من اینجا نشسته‌ام و به خرت خرت صندلی و صدای افتادن زالوها بر زمین گوش می‌دهم، مادر در تنِ من ادامه دارد.

تغییر کش آمدن جهان است و با مقدار معتنابهی درد همراه.

در جهان ما همه چیز حافظه دارد، نه این که فقط ما آدم‌ها این‌طور باشیم. نه، مادر می‌گوید حتی گیاهی که کنده‌ایم و خردش کرده‌ایم هم خاطره‌ی دشت‌ها و صحراها را با خودش دارد.

کتابخانه بدون تردید مهم ترین شی خانه است.چون دروازه ی ورود من به جهان دیگر است(:

کلمات نجات دهنده اند. زهر اتفاقات را میگیرند و در خودشان حل میکنند...

تحمل کردن شبیه برزخ است، شبیه فرو بردن سر در تشت آب و محو شدن ناگهانی صدا.

مادر ، مهربان ترین شبحی است که می‌تواند از کنار آدم بگذرد و به یادش بیاورد که در جهان هیچ چیزی برای ترسیدن نیست

مادر می‌گوید حرف زدن درباره ی خوانده ها از خواندن شان مهم تر است ، تازه آن وقت است که می‌توانیم رابطه مان را با کتاب ها بفهمیم و خودمان را در آن ها پیدا کنیم

مادر می‌گوید از درخت که بالا بروی، بخشی از آن می‌شوی.

وقتی بی دلیل غمگین می‌شود و چند روز توی خودش فرو می‌رود، عاقبت که با خودش می‌جنگد و از لاکش بیرون می‌آید، می‌گوید خودش را فتح کرده. در اصل این را از گوته یاد گرفته که جایی می‌گوید اگر می‌خواهید انسانی آزاد باشید باید هر روز آزادی خود را فتح کنید.

در این جهان چیزهایی هست که هیچ وقت نمیشود کامل گفت‌شان ، چیز هایی که وقتی به کلمه درآیند از ابعادشان کاسته میشود .