به دنیا نیامده‌ایم که چوب قضاوت به دست بگیریم و سر هر راه و بی‌راهی مردم را قضاوت کنیم. ما مرکز دنیا نیستیم‌، حتی اگر این به نظرمان برسد. ما لبریز از اشتباهات و کمبود‌هایی هستیم که دیگران را به خاطرش تحقیر می‌کنیم...

نمى‌توانستم راهى پيدا كنم كه موجود ويژه‌اى در جهان باشم، ولى مى‌توانستم راهى متعالى براى پنهان شدن پيدا كنم و براى همين نقاب‌هاى مختلف را امتحان كردم؛ خجالتى، دوست داشتنى، متفكر، خوش بين، شاداب، شكننده.. اين‌ها نقاب‌هاى ساده‌اى بودند كه تنها بر یک ويژگى دلالت داشتند. باقى اوقات نقاب‌هاى پيچيده‌ترى به صورت مى‌زدم، محزون و شاداب، آسيب پذير ولى شاد، مغرور اما افسرده. اين‌ها را به اين خاطر كه، توانِ زيادى ازم مى‌بردند، در نهايت رها كردم! از من بشنو؛ نقاب‌هاى پيچيده، زنده زنده تو را مى‌خورند.

آن قدر به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده اند که توانایى حقیقى دیدن را از دست داده اند. در کتابى شنیده ام حس دیدن مانند حس جهت یابى به مرور زمان در نوع آدمیزاد از بین رفته است. قدیم ها که نه نقشه اى در کار بود و نه جاده و خیابانى، آدم ها مانند پرندگان چشم هاى شان را مى بستند و مسیرشان را حدس مى زدند. اما حالا ناچارند نام خیابان ها و کوچه ها را حفظ کنند و مدام توى نقشه ها بگردند تا خودشان را پیدا کنند. دیدن هم همین طور است، اگر از آن استفاده نکنى، ذره ذره از دستش مى دهى.

این‌ها هنوز درست جا نیفتاده. دنیا را باید عوض کرد. باید همه با هم متحد بشن تا دنیا رو عوض کنن.» ولی آخه اگه همه می‌تونستن با هم متحد بشن دیگه برای چی دنیا رو عوض کنن؟ دنیا دیگه اینجوری نبود. اگه تنها باشی می‌تونی کاری بکنی. می‌تونی دنیای خودت رو عوض کنی. دنیای آدمای دیگه دستِ تو نیست.