بریده‌های کتاب کلکسیونر

هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن.

مردم دوست دارند هر از چند گاهی با یک لبخند یا شوخی کوچکی مواجه شوند .

می دانم او شیطان است و می خواهد دنیایی را نشانم دهد که می تواند مال من باشد. ولی من خودم را به او نمی فروشم. با چیزهای کوچک کاری می کنم برایش گران تمام شوم،ولی می دانم دوست دارد چیز بزرگی از او بخواهم. می میرد برای اینکه مرا مدیون خودش کند،ولی نمی گذارم.

همه‌ی ما هر چیزی را که در توان‌مان است به دست می‌آوریم. اگر کسی بیشتر زمان رندگی‌اش چیز قابل توجهی به دست نیاورده باشد، تا دیر نشده شروع به برآورده کردن خواسته‌هایش می‌کند.

هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن

در موسیقی صفحه های کوارتت جَز مدرن شب وجود ندارد،خبری از بارهای دود گرفته نیست. انفجار ها و جرقه ها و بارقه های کوچک نور،نور ستارگان و گاهی نور ظهر،نور شگفت آور فراگیر ،مثل چلچراغ های الماسی شناور در آسمان.

گفت: باید چیزهایی را که یادت داده اند بریزی دور،آموختنت دیگر تمام شده. بقیه اش اقبال است.نه، چیزی ورای اقبال. شهامت. صبر.

احساساتم در هم بر هم اند، مثل میمون های وحشت زده در قفس،دیشب فکر کردم دیوانه می شوم،برای همین نوشتم و نوشتم و نوشتم تا راهی پیدا کنم به دنیای بیرون،تا حالا، که جسمم نمی تواند لااقل روحم فرار کند،تا ثابت کنم هنوز زنده است.

چون نمی‌توانی احساساتت را بیان کنی دلیل نمی‌شود عمقی ندارند.

شبیه آن دختر بچه ی ژاپنی که در ویرانه های هیروشیما پیدایش کردند.همه چیز مرده بود و او برای عروسکش آواز می خواند.

وقتی موجودی زنده رو نقاشی می‌کنی یا ازش عکس می‌گیری، اون ممیره.

چیزهایی که می نویسم عادی نیست. انگار دو نفر دارند سعی می کنند مکالمه ای را ادامه دهند. درست برخلاف نقاشی کشیدن است.یک خط می کشی و فوری می فهمی خوب است یا بد،ولی یک خط می نویسی و به نظر درست می رسد تا وقتی که بعدا دوباره می خوانی اش.

با پیشینه‌ات سازش نکن. کُل منِ قدیمت را که سد راه خودِ خلاقت می‌شود بریز دور.

مردم این روزها می خواهند چیزها را به دست بیاورند،به محض اینکه به چیزی فکر می کنند می خواهند داشته باشندش،ولی من فرق دارم، قدیمی فکر می کنم ،از فکر کردن به آینده لذت میبرم،از اینکه همه چیز سروقتش به نتیجه ی مطلوب برسد.

من فقط دوست دارم به حرف زدنت گوش کنم.به چیزهایی که میگی فکر نمی‌کنم.

نوشتن،اینجا کسی را برای حرف زدن به من می دهد. ولی بی فایده است،چیزهایی می نویسی که دوست داری بشنوی. عجیب است وقتی خودت را می کِشی این کار را نمی کنی. تقلب وسوسه ات نمی کند.

هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن.

قدرت فساد می آورد.و پول قدرت است.

آدم ها فقط به خاطر عشق ازدواج می‌کنند.

چرا دم به دقیقه از این کلمات احمقانه استفاده می کنی؟ زشت،خوب،مناسب،درست،چرا اینقدر دلواپس اینی که چی مناسبه؟ تو عین یه خدمتکار پیر حقیری که فکر می کنه ازدواج کثیفه و هر چیزی به جز چای کمرنگ تو یه اتاق دلگیر کثیفه. چرا اینقدر زندگی رو از زندگی تهی می کنی؟ چرا تمام زیبایی ها رو می کُشی؟