بریده‌های کتاب مجموعه کامل اشعار قیصر امین پور

ای تو لنگرگاه تسکینِ دلم ساحل من! کشتی من! نوح من!

"اگر می‌توانستم" اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود اگر دفتر خاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود اگر ذهن آیینه خالی نبود اگر عادت عابران بی‌خیالی نبود اگر گوش سنگین این کوچه‌ها فقط یک نفس می‌توانست طنین عبوری نسیمانه را به خاطر سپارد اگر آسمان می‌توانست، یک‌ریز شبی چشم‌های درشت تو را جای شبنم ببارد اگر ردپای نگاه تو را باد و باران از این کوچه‌ها آب و جارو نمی‌کرد اگر قلّک کودکی لحظه‌ها را پس‌انداز می‌کرد اگر آسمان سفرهٔ هفت‌رنگ دلش را برای کسی باز می‌کرد و می‌شد به رسم امانت گلی را به دست زمین بسپریم و از آسمان پس بگیریم اگر خاک کافر نبود و روی حقیقت نمی‌ریخت اگر ساعت آسمان دور باطل نمی‌زد اگر کوه‌ها کر نبودند اگر آب‌ها تر نبودند اگر باد می‌ایستاد اگر حرف‌های دلم بی‌اگر بود اگر فرصت چشم من بیشتر بود اگر می‌توانستم از خاک یک دسته لبخند پرپر بچینم تو را می‌توانستم ای دور از دور یک بار دیگر ببینم!

"لحظه‌های کاغذی" خسته‌ام از آرزوها، آرزوهای شعاری شوق پرواز مجازی‌، بال‌های استعاری لحظه‌های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن خاطرات بایگانی، زندگی‌های اداری آفتاب زرد و غمگین، پله‌های رو به پایین سقف‌های سرد و سنگین، آسمان‌های اجاری با نگاهی سرشکسته، چشم‌هایی پینه‌بسته خسته از درهای بسته، خسته از چشم‌انتظاری صندلی‌های خمیده، میزهای صف کشیده خنده‌های لب پریده، گریه‌های اختیاری عصر جدول‌های خالی‌، پارک‌های این حوالی پرسه‌های بی‌خیالی، نیمکت‌های خماری رونوشت روزها را، روی هم سنجاق کردم: شنبه‌های بی‌پناهی، جمعه‌های بی‌قراری عاقبت پرونده‌ام را، با غبار آرزوها خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری روی میز خالی من، صفحهٔ باز حوادث در ستون تسلیت‌ها، نامی از ما یادگاری

موجیم و وصل ما، از خود بریدن است ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است

کودکی‌هایم اتاقی ساده بود قصه‌ای، دورِ اجاقی ساده بود شب که می شد نقش‌ها جان می‌گرفت روی سقف ما که طاقی ساده بود می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید خواب‌هایم اتفاقی ساده بود زندگی دستی پر از پوچی نبود بازی ما جفت و طاقی ساده بود قهر می‌کردم به شوق آشتی عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود ساده بودن عادتی مشکل نبود سختی نان بود و باقی ساده بود

شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید مگر مساحت رنج مرا حساب کنید محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید خـطوط منحنی خنده را خـراب کـنید طنیــن نام مـرا موریانه خواهد خورد مرا به نام دگر غیر از این خطاب کنید دگر به منطق منسوخ مرگ می‌خندم مگـر به شیوهٔ دیگر مرا مجاب کنیـد در انجماد سکون، پیش از آنکه سنگ شوم مـرا بـه هـرم نفس‌های عشـق آب کنـید مگر سماجت پولادی سکـوت مـرا درون کورهٔ فریاد خود مذاب کنید بلاغت غم من انتشار خواهد یافت اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید

بوی بهشت می شنوم از صدای تو نازک‌تر از گُل است گُلِ گونه‌های تو ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من ای بوی هر چه گل، نفس آشنای تو ای صورت تو آیه و آیینهٔ خدا حقّا که هیچ نقص ندارد خدای تو صد کهکشان ستاره و هفت آسمان حریر آورده‌ام که فرش کنم زیر پای تو رنگین‌کمانی از نخ باران تنیده‌ام تا تاب هفت رنگ ببندم برای تو چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود ای پارهٔ دلم، که بریزم به پای تو امروز تکیه‌گاه تو آغوش گرم من فردا عصای خستگی‌ام شانه‌های تو در خاک هم دلم به هوای تو می‌تپد چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو همبازیان خواب تو خیل فرشتگان آواز آسمانی‌شان لای لای تو بگذار با تو عالم خود را عوض کنم: یک لحظه تو به جای من و من به جای تو این حال و عالمی که تو داری، برای من دار و ندار و جان و دل من برای تو

طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی دوباره پلک دلم می پرد، نشانهٔ چیست؟ شنیده‌ام که می‌آید کسی به مهمانی کسی که سبزتر است از هزار بار بهار کسی، شگفت کسی، آن‌چنان که می‌دانی کسی که نقطهٔ آغاز هر چه پرواز است تویی که در سفر عشق خط پایانی تویی بهانهٔ آن ابرها که می‌گریند بیا که صاف شود این هوای بارانی تو از حوالی اقلیم هر کجاآباد بیا که می‌رود این شهر رو به ویرانی کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

"فوت‌وفن عشق" پیش بیا! پیش بیا! پیشتر! تا که بگویم غم دل بیشتر دوست‌ترت دارم از هر چه دوست ای تو به من از خود من خویشتر! دوست تراز آنکه بگویم چقدر بیشتر از بیشتر از بیشتر داغ تو را از همه داراترم درد تو را از همه درویش‌تر هیچ نریزد به جز از نام تو بر رگِ من گر بزنی نیشتر فوت‌ و فن عشق به شعرم ببخش تا نشود قافیه اندیشتر

ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش آیین آینه، خود را ندیدن است

ما بی صدا مطالعه می‌کردیم اما کتاب را که ورق می‌زدیم تنها گاهی به هم نگاهی... ناگاه انگشت‌های "هیس!" ما را از هر طرف نشانه گرفتند انگار غوغای چشم‌های من و تو سکوت را در آن کتابخانه رعایت نکرده بود!

هر چه کاشتم به باد رفت و ماند کاش‌ها و کاش‌ها و کاش‌ها

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

زخم می‌زند به چشم آفتاب تیغ برج آسمان‌خراش‌ها

این "من" و "تو" حاصل تفریق ماست پس "تو" هم با "من" بیا تا "ما" شویم حاصل جمع تمام قطره‌ها می‌شود دریا، بیا دریا شویم

دیشب دوباره بی‌تاب در بین درختان تاب خوردم از نردبان ابرها تا آسمان رفتم در آسمان گشتم و جیب‌هایم را از پاره‌های ابر پر کردم جای شما خالی! یک لقمه از حجم سفید ابرهای تُرد یک پاره از مهتاب خوردم

"سفر در آینه" این منم در آینه یا تویی برابرم؟ ای ضمیر مشترک، ای خودِ فراترم! در من این غریبه کیست؟ باورم نمی‌شود خوب میشناسمت، در خودم که بنگرم این تویی، خود تویی، در پسِ نقابِ من ای مسیح مهربان، زیر نامِ قیصرم! ای فزون‌تر از زمان، دورِ پادشاهی‌ام ای فراتر از زمین‌، مرزهای کشورم! نقطه‌نقطه، خط‌به‌خط، ‌صفحه‌صفحه، برگ‌برگ خط رد پای توست، سطرسطر دفترم قوم و خویش من همه، از قبیلهٔ غمند عشق خواهر من است، درد هم برادرم سال‌ها دویده‌ام از پی خودم، ولی تا به خود رسیده‌ام ، دیده‌ام که دیگرم در به در به هر طرف، بی‌نشان و بی‌هدف گم شده چو کودکی، در هوای مادرم از هزار آینه تو‌به‌تو گذشته‌ام می‌روم که خویش را با خودم بیاورم با خودم چه کرده ام؟ من چگونه گم شدم؟ باز می‌رسم به خود، از خودم که بگذرم دیگران اگر که خوب، یا خدا نکرده بد خوب، من چه کرده‌ام؟ شاعرم که شاعرم! راستی چه کرده‌ام؟ شاعری که کار نیست کار چیز دیگریست، من به فکر دیگرم

می‌خواستم بگویم: "گفتن نمی‌توانم" آیا همین که گفتم یعنی همین که گفتم؟

تمام عبادات ما عادت است به بی‌عادتی کاش عادت کنیم

باز آمــد بویِ مـــاهِ مدرسه بوی بازی‌های راهِ مـــدرسه بوی ماهِ مهر، ماهِ مهـــربان بوی خورشیـدِ پگاهِ مدرســه از میــانِ کوچه‌های خستگی می‌گریزم در پنــاهِ مدرسـه باز می بینم ز شوقِ بچـه‌هــا اشتیـاقی در نگـاهِ مدرســه زنگِ تفریح و هیــاهوی نشــاط خنـــده‌هایِ قاه‌قـــاهِ مدرسه باز بوی بـاغ را خواهم شنیــد از ســرودِ صبحـگاه مدرســه روزِ اول لاله‌ای خواهم کشید سرخ، بر تخته سیـاه مدرسه