بریده‌های کتاب مجموعه کامل اشعار قیصر امین پور

حرف‌های ما هنوز ناتمام... تا نگاه می‌کنی: وقت رفتن است باز هم همان حکایت همیشگی! پیش از آنکه با خبر شوی لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود آی... ای دریغ و حسرت همیشگی ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!

در انتهای کوچه شب، زیر پنجره قومی نشسته خیره به تصویر پنجره این سوی شیشه، شیون باران و خشم باد در پشت شیشه بغض گلوگیر پنجره اصرار پشت پنجرهٔ گفتگو بس است دستی برآوریم به تغییر پنجره تا آنکه طرح پنجره‌ای نو درافکنیم دیوار ماند و حسرت تصویر پنجره ما خواب دیده‌ایم که دیوار شیشه‌ای است اینک رسیده‌ایم به تعبیر پنجره تا آفتاب را به غنیمت بیاوریم یک ذره راه مانده به تسخیر پنجره جز با کلید ناخن ما وا نمی‌شود قفل بزرگ بسته به زنجیر پنجره

قوم و خویش من همه از قبیله غمند عشق خواهر من است، درد هم برادرم

من جز برای تو نمی خواهم خودم را ای از همه من های من بهتر، منِ تو

گفت: احوالت چطور است؟ گفتمش:عالی است مثل حال گل! حال گل در چنگ چنگیز مغول!

ای تو لنگرگاه تسکینِ دلم ساحل من! کشتی من! نوح من!

قوم و خویش من همه از قبیله غمند عشق خواهر من است، درد هم برادرم

"اگر می‌توانستم" اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود اگر دفتر خاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود اگر ذهن آیینه خالی نبود اگر عادت عابران بی‌خیالی نبود اگر گوش سنگین این کوچه‌ها فقط یک نفس می‌توانست طنین عبوری نسیمانه را به خاطر سپارد اگر آسمان می‌توانست، یک‌ریز شبی چشم‌های درشت تو را جای شبنم ببارد اگر ردپای نگاه تو را باد و باران از این کوچه‌ها آب و جارو نمی‌کرد اگر قلّک کودکی لحظه‌ها را پس‌انداز می‌کرد اگر آسمان سفرهٔ هفت‌رنگ دلش را برای کسی باز می‌کرد و می‌شد به رسم امانت گلی را به دست زمین بسپریم و از آسمان پس بگیریم اگر خاک کافر نبود و روی حقیقت نمی‌ریخت اگر ساعت آسمان دور باطل نمی‌زد اگر کوه‌ها کر نبودند اگر آب‌ها تر نبودند اگر باد می‌ایستاد اگر حرف‌های دلم بی‌اگر بود اگر فرصت چشم من بیشتر بود اگر می‌توانستم از خاک یک دسته لبخند پرپر بچینم تو را می‌توانستم ای دور از دور یک بار دیگر ببینم!

"لحظه‌های کاغذی" خسته‌ام از آرزوها، آرزوهای شعاری شوق پرواز مجازی‌، بال‌های استعاری لحظه‌های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن خاطرات بایگانی، زندگی‌های اداری آفتاب زرد و غمگین، پله‌های رو به پایین سقف‌های سرد و سنگین، آسمان‌های اجاری با نگاهی سرشکسته، چشم‌هایی پینه‌بسته خسته از درهای بسته، خسته از چشم‌انتظاری صندلی‌های خمیده، میزهای صف کشیده خنده‌های لب پریده، گریه‌های اختیاری عصر جدول‌های خالی‌، پارک‌های این حوالی پرسه‌های بی‌خیالی، نیمکت‌های خماری رونوشت روزها را، روی هم سنجاق کردم: شنبه‌های بی‌پناهی، جمعه‌های بی‌قراری عاقبت پرونده‌ام را، با غبار آرزوها خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری روی میز خالی من، صفحهٔ باز حوادث در ستون تسلیت‌ها، نامی از ما یادگاری

موجیم و وصل ما، از خود بریدن است ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است

کودکی‌هایم اتاقی ساده بود قصه‌ای، دورِ اجاقی ساده بود شب که می شد نقش‌ها جان می‌گرفت روی سقف ما که طاقی ساده بود می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید خواب‌هایم اتفاقی ساده بود زندگی دستی پر از پوچی نبود بازی ما جفت و طاقی ساده بود قهر می‌کردم به شوق آشتی عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود ساده بودن عادتی مشکل نبود سختی نان بود و باقی ساده بود

شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید مگر مساحت رنج مرا حساب کنید محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید خـطوط منحنی خنده را خـراب کـنید طنیــن نام مـرا موریانه خواهد خورد مرا به نام دگر غیر از این خطاب کنید دگر به منطق منسوخ مرگ می‌خندم مگـر به شیوهٔ دیگر مرا مجاب کنیـد در انجماد سکون، پیش از آنکه سنگ شوم مـرا بـه هـرم نفس‌های عشـق آب کنـید مگر سماجت پولادی سکـوت مـرا درون کورهٔ فریاد خود مذاب کنید بلاغت غم من انتشار خواهد یافت اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید

بوی بهشت می شنوم از صدای تو نازک‌تر از گُل است گُلِ گونه‌های تو ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من ای بوی هر چه گل، نفس آشنای تو ای صورت تو آیه و آیینهٔ خدا حقّا که هیچ نقص ندارد خدای تو صد کهکشان ستاره و هفت آسمان حریر آورده‌ام که فرش کنم زیر پای تو رنگین‌کمانی از نخ باران تنیده‌ام تا تاب هفت رنگ ببندم برای تو چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود ای پارهٔ دلم، که بریزم به پای تو امروز تکیه‌گاه تو آغوش گرم من فردا عصای خستگی‌ام شانه‌های تو در خاک هم دلم به هوای تو می‌تپد چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو همبازیان خواب تو خیل فرشتگان آواز آسمانی‌شان لای لای تو بگذار با تو عالم خود را عوض کنم: یک لحظه تو به جای من و من به جای تو این حال و عالمی که تو داری، برای من دار و ندار و جان و دل من برای تو

طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی دوباره پلک دلم می پرد، نشانهٔ چیست؟ شنیده‌ام که می‌آید کسی به مهمانی کسی که سبزتر است از هزار بار بهار کسی، شگفت کسی، آن‌چنان که می‌دانی کسی که نقطهٔ آغاز هر چه پرواز است تویی که در سفر عشق خط پایانی تویی بهانهٔ آن ابرها که می‌گریند بیا که صاف شود این هوای بارانی تو از حوالی اقلیم هر کجاآباد بیا که می‌رود این شهر رو به ویرانی کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

"فوت‌وفن عشق" پیش بیا! پیش بیا! پیشتر! تا که بگویم غم دل بیشتر دوست‌ترت دارم از هر چه دوست ای تو به من از خود من خویشتر! دوست تراز آنکه بگویم چقدر بیشتر از بیشتر از بیشتر داغ تو را از همه داراترم درد تو را از همه درویش‌تر هیچ نریزد به جز از نام تو بر رگِ من گر بزنی نیشتر فوت‌ و فن عشق به شعرم ببخش تا نشود قافیه اندیشتر

ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش آیین آینه، خود را ندیدن است

ما بی صدا مطالعه می‌کردیم اما کتاب را که ورق می‌زدیم تنها گاهی به هم نگاهی... ناگاه انگشت‌های "هیس!" ما را از هر طرف نشانه گرفتند انگار غوغای چشم‌های من و تو سکوت را در آن کتابخانه رعایت نکرده بود!

به باد حادثه بالم اگر شکست، چه باک! خوشا پریدن با این شکسته بالی‌ها!

هر چه کاشتم به باد رفت و ماند کاش‌ها و کاش‌ها و کاش‌ها

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را