بریده‌های کتاب روزها در راه

هجوم اقتصادی امپریالیسم بدون هجوم فرهنگی ممکن نیست.

شعر رمنده است. اگر ناگهان هجوم بیاوری و بخواهی به سبک آمریکایی و به روش تندخوانی زود قالش را بکنی محو می‌شوی. روزنامه یا رمان پلیسی نیست. باید دل بدهی و بگذاری تا کم کم در تو بروید. کاش به جای تندخوانی که سال‌ها حسرتش را می‌خوردم یک روش کندخوانی اختراع می‌کردند. شاید این شتاب موش‌های گرسنه که آدم را از کتابی به کتابی دیگر می‌دواند، این پرواز سبک‌سرانه و گنجشک‌وار -از شاخه به شاخه پریدن- درمان می‌شد. آدم همیشه حس می‌کند که نرسیده است، نیافته است و در منزل اول است. خستگی راه به تنش می‌ماند.

««ما به شما گل دادیم ، شما به ما گلوله »»

حالا ایران را بیشتر از همیشه می‌خواهم. سابق؛ یعنی در این ده بیست سال اخیر، دوستش داشتم. همانطور که فرزندی مادر خطاکارش را دوست دارد محبت من توأم با نفرت بود. نفرت از ظلمی که هست و سکوتی که خلق کرده و ظالم را سر پا نگهداشته، از سکوتی که من نیز در آن سهیم بودم! همان کینه‌ای را که به خودم داشتم به وطنم هم داشتم. چه اشتباهی! در حقیقت هیچکس نمی‌دانست در باطن ملت چه دارد می‌گذرد و چه آتشفشانی زیر خاکستر است. حالا حس دیگری دارم. دلم پیش مادری است که هر روز شهید می‌شود، هر روز به صلیب می‌کشندش و هر شب از درد فریاد می‌کشد.

عشق جوهر همه رویاهاست، ولی همیشه در جایست که دست واقعیت به آن نمی رسد

نوشتن، درمان درد بیهودگی است‌.

تحمل آن (زندگی) گاو نر می‌خواهد و مرد کهن، گاوی و کهنی من مسلمه، درباره نری و مردی هم ... بزک نمیر، بهار میاد!

سکوت عجیبی است. انگار فقط صدای سکوت باریدن برف در هوا هست و بس. هوا پر از خاموشی است؛ وقتی خوب گوش بدهی نجوای سکوت را می‌شنوی، مثل خواب ریشه‌های زمستان است در دل زمین.

و اما نعل وارونه‌ی دوم: آمریکا آریامهر و ارتش او را (به خرج ملت ایران) باد کردند تا ایران «جزیره‌ی ثبات خاورمیانه» یعنی پایگاه امپریالیسم در این قسمت جهان باشد. آن کارها از جمله‌ علل بزرگ انقلاب ایران بود. تاثیر این انقلاب در آینده‌ی نسبتا نزدیک در عراق، ترکیه، اطراف خلیج فارس، عربستان سعودی،فلسطین و اسرائیل چنان ثباتی برای آمریکا بسازد که خودش حظ کند.

هر کشتار تازه‌ای مردم را با هم دوست تر می‌کند، انگار مهربانی تنها دفاع در برابر گلوله است، دوستی در برابر مرگ!

هر مرگ دریچه است که به روی دروغ،فحشا،فقر و گرسنگی بسته خواهد شد و آنگاه دریچه ای باز خواهد شد که از آن نور زندگی بتابد،به این نور تن بسپاریم،به این نور.

آن وقت‌ها دل من چشمه زلالی بود، حالا چاهی که جنازه‌ای ته آن افتاده، جنازه امید به رستگاری انسان، امیدی که آن‌وقت‌ها زنده بود.

آمدند و رنج بردند و رفتند.

در میخانه را ببستند و درخانه ، تزویر و ریا را باز کردند