بریده‌های کتاب من سرگذشت یأسم و امید

به تاخیر انداختن بیش از حد عدالت انکار عدالت است. هدف از ایجاد نظم و قانون برقراری عدالت است و اگر نظم و قانون از پس انجام این کار برنیاید خود به سدهایی با ساختاری خطرناک تبدیل می‌شود که مانع از جریان پیشرفت اجتماعی است. آنان که در مبارزه کنش‌گرا و رو در رو و خشونت‌پرهیز شرکت می‌کنند، تنش و درگیری نمی‌آفرینند. ما فقط تنشی پنهانی را که همین حالا هم وجود دارد، به سطح می‌آوریم. نمایانش می‌سازیم تا بتوان دیدش و با آن مواجه شد.

صدای آدمی را نمی‌توان خاموش کرد. صدا حقیقتی است. صدا زادهٔ نیاز آدمی به گفتن است. دهان را که ببندند، دست‌ها به سخن درمی‌آیند یا چشم‌ها یا روزنه‌های پوست یا هر چه. زیرا تک‌تک ما حرفی برای گفتن داریم، حرفی که سزاست دیگران بستایند یا ببخشایند. -جستار سوم، در ستایش صدای آدمی، ادوارد گالیانو

من اصولا خوش بینم. نمی‌دانم این ویژگی ذاتی‌ام است یا حاصل تربیت. بخشی از خوش بین بودن در این است که سرت را به سوی خورشید بگیری و پیش‌ بروی. در لحظات تیره و تار فراوانی ایمانم به انسانیت به شدت آزموده شد،‌ اما نمی‌توانستم تسلیم ناامیدی شوم و ناامید هم نشدم. راه ناامیدی راه شکست و مرگ بود.

هیچ‌کدام از ما نیازی به سالگرد‌ها نداریم تا وقایعی را به یادمان بیاورند که هرگز فراموششان نمی‌کنیم

من اصولاً خوشبینم. نمیدانم این ویژگی ذاتی‌ام است یا حاصل تربیت. بخشی از خوشبین بودن در این است که سرت را به سوی خورشید بگیری و پیش بروی. در لحظات تیره و تار فراوانی ایمانم به انسانیت به شدت آزموده شد، اما نمیتوانستم تسلیم ناامیدی شوم و ناامید هم نشدم. راه ناامیدی راه شکست و مرگ بود.