بریده‌ای از کتاب من سرگذشت یأسم و امید اثر واسلاو هاول

صدای آدمی را نمی‌توان خاموش کرد. صدا حقیقتی است. صدا زادهٔ نیاز آدمی به گفتن است. دهان را که ببندند، دست‌ها به سخن درمی‌آیند یا چشم‌ها یا روزنه‌های پوست یا هر چه. زیرا تک‌تک ما حرفی برای گفتن داریم، حرفی که سزاست دیگران بستایند یا ببخشایند. -جستار سوم، در ستایش صدای آدمی، ادوارد گالیانو