بریده‌های کتاب زنان کوچک

یه عاشق واقعی، هیچوقت به خاطر فقر از معشوقش دست نمی‌کشد.

آقای بروک که مشغول چال کردن گل رز پژمرده‌ای بود با لحنی تلخ گفت:《من هیچکس را ندارم، فقط چند تا دوست هستند که مرده یا زنده بودنم برای‌شان چندان اهمیتی ندارد.》

خوش بحالت که مرا داری، چون اگر من هم مثل تو ماتم میگرفتم چه وضعیتی پیدا میکردیم!خدارو شکر که من همیشه می توانم یک چیز خوشحال کننده پیدا کنم و روحیه ان را حفظ کنم . دیگر غرغر نکن و با روحیهی خوب به خانه برگرد.

«وقتی حس کردید از وضع خود راضی نیستید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید و شکرگزار باشید.»

غرور بهترین ویژگی‌های یک آدم را از بین می‌برد. استعدادها و خوبی‌های آدم، ممکن است دیده نشوند و کسی به آن‌ها پی نبرد، ولی انسان باید از داشتن صفت‌های خوب احساس رضایت بکند و فروتن و معتدل باشد.

واقعا فقیر بودن خیلی دردناک. اصلا عادلانه نیست بعضی ها صاحب همه چیزی باشن و بعضی ها هیچی نداشته باشن.

بت که متوجه حالت پیرمرد شده بود، کنارش نشست و طوری که انگار تمام عمر او را می شناخته، شروع به حرف زدن کرد. این سحر عشق بود که می توانست بر ترس غلبه کند، و نوعی حق شناسی که قدرت غلبه بر غرور را داشت.

خب ما که نمیتوانیم زندگی مجللی داشته باشیم ، پس بهتر است غر نزنیم و مثل مامان مسئولیت هایمان را قبول کنیم و با خوشحالی پیش برویم...

_ یادت باشد که دیگر یک [خانم]جوان هستی_ نخیر نیستم! و اگر بستن موهایم مرا شکل خانم ها میکند تا وقتی بیست سالم بشود ان هارا دوتا دم اسبی میبندم . از بزرگ شدن بدم میاد ، از اینکه دوشیزه مارچ بشوم و لباس های بلند و فاخر بپوشم و خشک و رسمی باشم بدم میاد «دختر بودن به اندازه کافی اش بد است» به هرحال من کارها و رفتار های پسرانه را دوست دارم و نمیتوانم ناراحتی ام را از اینکه پسر نشدم پنهان کنم.

در این دنیا آدم‌های زیادی مثل بت وجود دارند که آرام و خجالتی هستند، آدم‌هایی که در گوشه‌ی خودشان می‌نشینند، به دیگران کمک می‌کنند و کسی فداکاری‌های آن‌ها را نمی‌بیند تا زمانی که دیگر صدای آرامش‌بخش‌شان در خانه به گوش نمی‌رسد، وجود عزیزشان از بین می‌رود و تنها سکوت می‌ماند.

جو:《 پس ما ترشیده می‌شویم 》 خانم مارچ: ( جو، دختر های ترشیده ی خوشبخت از زن های بدبخت، یا دختر های بی‌حیا که دنبال شوهر می گردند، بهترند)

《مامان؟ شما که هیچ وقت عصبانی نمی شوید!》 _ چهل سال تلاش کردم تا خودم را اصلاح کنم و فقط موفق شدم کنترلش کنم. جو عزیزم، راستش من تقریبا هر روز زندگی ام عصبانی هستم و فقط یاد گرفته ام آن را پنهان کنم؛ هنوز امیدوارم یاد بگیرم چه‌طور عصبانی نشوم. که آن هم شاید چهل سال دیگر طول بکشد.

فقر نمی تواند یک عاشق واقعی را فراری بدهد.

پول چیز خوبی است جو، و من آرزو می‌کنم دخترهایم در زندگی نه آن‌‌قدر فقیر باشند که محتاج بشوند، و نه آن‌قدر پولدار که وسوسه‌اش نابودشان کند. زندگی باشکوه، کاری فوق‌العاده و یا نام و شهرت به نظر من ملاک‌های خوشبختی نیستند. اگر مقام و پول به همراه عشق و تقوا سراغ دخترهایم بیایند، با کمال میل از آن استقبال می‌کنم، ولی تجربه به من نشان داده که خوشبختی در خانه‌های ساده‌ای است که به اندازه‌ی نیاز در آن‌ها پول می‌آید و بعضی محرومیت ها طعم زندگی را شیرین‌تر می‌کنند.

ای کاش هیچوقت بزرگ نمی شدیم. ولی غنچه ها گل می شوند، بچه گربه ها گربه... و فقط می ماند افسوس!