بریده‌های کتاب زندگی اینجاست: کوتاهه هایی از زندگی آیت الله سیدجواد خامنه ای (رحمه الله)

در راه تبریز تمام فکرش این بود که چطور مادرش را برای مهاجرت به مشهد راضی کند. بعدها به فرزندانش گفته بود: "وقتی مشهد را دیدم، گفتم اگر زندگی اینجاست، ما عمرمان را بیهوده در تبریز گذراندیم."

ماه‌خانم، سیدجواد نوجوان را برای خرید نان می‌فرستاد نانوایی و به او سفارش می‌کرد نان را زیر لباسش پنهان کند تا مبادا «نان زن» نانش را بدزدد. سید جواد ساعت‌های طولانی در صف می‌ایستاد تا بتواند یکی دو تا نان به خانه ببرد.

در کودکی، شب‌ها خوابیدن آقا را نمی‌دیدیم. همیشه مشغول مطالعه بود که ما می‌خوابیدیم. صبح‌ها هم بیدار شدنش را نمی‌دیدیم، همیشه قبل اذان صبح بیدار بود برای مطالعه و عبادت ...

رژیم پهلوی گاهی برای بزرگان علما و امامان جماعت پول و هدیه می‌فرستاد؛ مبلغ چشمگیری هم بود. سیدجواد اما با اینکه همیشه در تنگنا بود، هیچ وقت این هدایا را قبول نکرد، حتی یک ریال. آن قدر پس زد تا دیگر اسمش از لیست حکومت خارج شد.

بعد از انقلاب هم هیچ فرقی نکرد. گاهی در سرمای زمستان با پیت خالی می‌ایستاد در صف خرید نفت کوپنی. وقتی مردم پدر پیر رئیس جمهور را در صف می‌دیدند، اصرار می‌کردند که: «اجازه بدهید نفت را برایتان بفرستند یا حداقل بگذارید خودمان جای شما در صف بایستیم. » آقاسید جواد ولی می‌گفت: «کار خودم را باید خودم انجام بدهم تا روی پا هستم و توان دارم.»