بریده‌های کتاب دمیان

«پرنده در تکاپوی رهایی خود از تخم است. تخم دنیاست. هر که خواهان زاده شدن است، باید دنیایی را ویران کند. پرنده به سوی خدا پر می گشاید‌.»

در این موسیقی تنها آهنگی که او می‌زد نمی‌شنیدم، بلکه آنچه را که او می‌نواخت یک رشته و ارتباطی نهانی را به نظرم می‌آورد و روحی مومن و پرهیزگار را منعکس می‌کرد، اما نه مثل روحانی‌ها و کسانی که به وعظ آن‌ها گوش می‌دهند، بلکه پرهیزگار چون زوار و سائلان قرون وسطی حس عرفانی را با اتحاد تمام کائنات صمیمانه و برادرانه بیان می‌کرد. از موسیقیدانان پیش از باخ با شور و حرارت نواخته می‌شد هم‌چنین از موسیقیدانان ایتالیا. و همه یک چیز می‌گفتند و همه همان را بیان می‌کردند که آهنگساز در خود حس می‌کرد: درد هجران، آمیزش با خلقت و بعد جدایی بی‌رحمانه از آن و تحمل انتظار سوزان آن‌چه در جست‌و‌جویش هستند، فرو رفتن در روح تاریک خود، مستی و فراموشی، کنجکاوی ژرف در رموز درونی ما.

چه بسیارند راه‌هایی که خدا از طریق آنان ما را به طرف تنهایی، به طرف شاه‌راهی که به نفس خود ما منتهی می‌شوند، راهنمایی می‌کند.

هیچ واقعیتی بیرون از ما وجود ندارد به همین دلیل خیلی ازافراد زندگی غیر واقعی دارند.💀

من فقط می‌خواستم به آنچه در درون من است جان بخشم. این کار چرا این همه سخت بود؟

برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

هیچ نمی خواستم، مگر برای اینکه بکوشم به چیزی که از درونم می خواست بر آید، جان ببخشم. چرا این کار چنین دشوار بود؟

روح زندگی ساده اجتماعی بسیار زیبا است. اما این چیزی نیست که اکنون در همه جا در حال شکفتگی و رشد باشد. روح اجتماعی واقعی از طریق یاری و كمك جداگانه هر يك از افراد جامعه ایجاد میشود و سپس بعد از مدتی شکل دنیا را تغییر میدهد. در حال حاضر تنها مظهر روح اجتماعی، غریزه حیوانی فعال است. انسانها به آغوش یکدیگر میروند زیرا از یکدیگر می ترسند. اشرف مخلوقات از خودش میترسد. آنها با یکدیگر متشکل میشوند تا در انتها از خودشان در مقابل خودشان دفاع کنند چرا؟ زیرا انسان زمانی که با خودش هماهنگ نشده است میترسد و قادر به شناخت خود نمی باشد. آنها اجتماعاتی تشکیل می دهند، زیرا هر کدام از عوامل ناشناخته ای در درون خود میترسند.

عشق نباید التماس کند عشق نباید تمنا کند. عشق باید قدرت لازم را برای یافتن راه خود و رسیدن به اطمینان داشته باشد. آنوقت دیگر نیازی به جذب شدن ندارد بلکه خود مجذوب میکند

انسان همواره خواهان تعبیری است که برایش راحت‌تر باشد و با تصوراتش جور در بیاید.

هیچ چیزی بدون مرگ متولد نمی شود .

این فقط نیرنگی است... وقتی ما از یک نفر متنفریم، چیزی از چهره او ما را متنفر می‌کند که در درون خود ماست‌‌ . آنچه در درون ما نباشد نخواهد توانست ما را تحریک کند...

وقتی که انسان چیزی را احتیاج دارد و می یابد، مدیون اتفاق نیست، بلکه مدیون خودش است. این احتیاج واقعی و میل واقعی اوست که آن را برایش فراهم می‌کند...

نمی‌توانستم در شادی‌ها و شیوه‌ی زندگانی هم‌سن‌هایم همراهی کنم و از این رو بارها خود را با سرزنش و احساس نگرانی تحلیل می‌بردم، گویی بی‌هیچ چاره‌ای از آنان جدا افتاده‌ام و درهای زندگی بر من بسته شده است.

می‌دانم که برخی باور نخواهند کرد یک پسربچه که هنوز یازده سالش نیز نشده‌بود بتواند چنین احساساتی داشته باشد. برای چنین کسانی نیست که موقعیت خود را حکایت می‌کنم. من برای کسانی داستانم را نقل می‌کنم که شناخت بیشتری از انسان‌ها دارند.

خودآگاهی‌ام روی دو دنیا، پل‌هایی شکننده و لرزان بنا می‌نهاد.

هیچ نمی‌خواستم،مگر اینکه بکوشم به چیزی که از درونم میخواست برآید، جان ببخشم. چرا این کار چنین دشوار بود؟

تفاوت بزرگی است میان حمل دنیا در خود با فهم آن.

پرنده در تکاپوی رهایی خود از تخم است. تخم دنیاست. هر که خواهان زاده شدن است، باید دنیایی را ویران کند پرنده به سوی خدا پر می گشاید. این خدا آبراکساس نام دارد. آبراکساس : وحدت اهورایی و اهریمنی (ص114)