بریده‌های کتاب آن هنگام که نفس هوا می شود

مرگ سرنوشت محتوم ماست ، همان طور که زندگی می کنیم ، نفس می کشیم ، سوخت و ساز می کنیم . بیشتر آدم ها با بی اعتنایی نسبت به مرگ زندگی می کنند؛ اتفاقی است که برای تو و همه اطرافیانت رخ میددهد . اما من و جف سالها آموزش دیده بودیم تا به طور جدی با مرگ درگیر شویم ، با آن دست و پنجه نرم کنیم، مثل یعقوب با فرشتگان و در این کار با معنای زندگی مواجه شویم . مسئولیت مرگ همچون یوغی سنگین بر گردنمان بود. شاید زندگی و هویت بیمارانمان در دست ما باشد، اما مرگ همیشه برنده است. حتی اگر تو کامل باشی ، دنیا کامل نیست. راز زندگی این است که بدانی ورق ها به گونه ای جور میشوند که تو بازنده باشی ، که دست تو یا نظر تو نادیده گرفته می شود ، در حالی که تو هنوز برای پیروزی بیمارانت می جنگی . هرگز نمی توانی به کمال برسی ، اما میتوانی نزدیک شدن به چیزی را که پیوسته برایش تلاش می کنی باور داشته باشی .

به جایی رسیده بودم که زبان را نیرویی فراطبیعی می دانستم ، که بین مردم وجود دارد و مغزهایمان را ، که در جمجمه هایی به ضخامت چندین سانتی متر محافظت می شود ، به برقراری ارتباط وا می دارد . واژگان تنها میان انسانها معنا دارد ، و معنای زندگی و ارزش آن به عمق روابطی که ایجاد می کنیم وابسته است. این جنبه ی ارتباطی انسان _ اجتماعی بودن انسان _ است که معنا را تقویت می کند. با این حال ، این فرآیندی که در مغزها و بدنها وجود دارد، تابع قوانین فیزیولوژیکی خودشان ، و مستعد ضعف و شکست است. فکر می کردم باید راهی وجود داشته باشد که زبانِ زندگی همان طور که خشم ، گرسنگی، عشق را تجربه می کند ، با زبان نورون ها، دستگاه گوارشی، و ضربان قلب هم رابطه ای هر چند پیچیده تر داشته باشد.

کالبدشکافی برای خیلی‌ها نمونه‌ی کامل تبدیل شدنِ دانشجویی ساده و مودب به پزشکی بی‌احساس و متکبر است.

وقتی در بیمارستان کار می‌کنی، کاغذهایی که طبقه‌بندی می‌کنی فقط کاغذ نیستند، تکه‌ای از داستان‌های پرفراز و نشیب‌اند.

جف حرفم را قطع کرد و من منتظر داستانش شدم. در عوض خندید . آرام به بازویم مشت کوبید و گفت: (( خب، به گمونم من یه چیزی یاد گرفتم. هر وقت به شغلم حس بدی داشتم میتونم با یه جراح مغز و اعصاب صحبت کنم تا روبه راه شم. ))

ای که میخواهی زندگی را در مرگ بیابی! اکنون هوایی را دریاب که زمانی نفس بود، نام های جدید از راه نرسیده و نام های قدیم از یاد رفته اند، جسم را زمان به فنا بَرَد و روح را هیچ؛ کمی زمان بده! چرا که هیچ نیستی جز گام هایی به سوی ابدیت ꧁꧂

امید در سایه ی ترس ، قدرتمند ترین نیروی انگیزه بخش دنیاست...