بریده‌ای از کتاب آن هنگام که نفس هوا می شود اثر پل کالانیتی

مرگ سرنوشت محتوم ماست ، همان طور که زندگی می کنیم ، نفس می کشیم ، سوخت و ساز می کنیم . بیشتر آدم ها با بی اعتنایی نسبت به مرگ زندگی می کنند؛ اتفاقی است که برای تو و همه اطرافیانت رخ میددهد . اما من و جف سالها آموزش دیده بودیم تا به طور جدی با مرگ درگیر شویم ، با آن دست و پنجه نرم کنیم، مثل یعقوب با فرشتگان و در این کار با معنای زندگی مواجه شویم . مسئولیت مرگ همچون یوغی سنگین بر گردنمان بود. شاید زندگی و هویت بیمارانمان در دست ما باشد، اما مرگ همیشه برنده است. حتی اگر تو کامل باشی ، دنیا کامل نیست. راز زندگی این است که بدانی ورق ها به گونه ای جور میشوند که تو بازنده باشی ، که دست تو یا نظر تو نادیده گرفته می شود ، در حالی که تو هنوز برای پیروزی بیمارانت می جنگی . هرگز نمی توانی به کمال برسی ، اما میتوانی نزدیک شدن به چیزی را که پیوسته برایش تلاش می کنی باور داشته باشی .