بریده‌ کتاب‌های جین ایر

هنگامی که قوه های ما به خوراکی نیاز پیدا می کنند که بدست نمی آورند، هنگامی که اراده ما طالب راهی می شوند که ما نمی توانیم در پیش بگیریم، نیازی نیست گرسنگی بکشیم یا ناامیدانه از حرکا بایستیم. باید خوراک دیگری برای ذهنمان بجوئیم، خوراکی به نیرومندی همان خوراک ممنوعی که فکرمان میخواست بچشد. شاید حتی پاک تر و خالصتر. باید راهی پیش پای خطر جوی خود بگذاریم به همان مستقیمی و فراخی راهی که تقدیر بر ما بسته است، حتی اگر دشوارتر و ناهموارتر باشد.

دوست کودک یتیم بینوا خداوندست.

آدم باید صبور باشد و مشکلاتش را به تنهایی تحمل کند،نه اینکه شتاب زده و بدون فکر دست به کاری بزند که عاقبتش دامن بستگانش را می‌گیرد.

بی اختیار بدون رودربایستی گفتم: «خودم که زمین نخوردم. زمینم زدند»

دوشیزه ایر، ندامت زهر زندگی است.

«تازه، اگر تمام دنیا هم از تو بدشان بیاید و تو را آدم بدی بدانند، تا وقتی که وجدانت تو را تایید می‌کند و تو را گناهکار نمی‌داند، تو بدون دوست نمی‌مانی.»

به عقیده ی من زندگی کوتاه تر از آن است که صرف کینه ورزی یا به خاطر سپاری بدی های دیگران شود.

می گویند آدم دانا خودش را قبول دارد.

چنین است طبیعت ناقص انسان! چنین لکه‌هایی بر صفحه‌ی پاکیزه‌ترین سیاره به چشم می‌خورد؛ و چشم‌هایی مثل چشم‌های دوشیزه اسکچرد فقط می‌توانند آن لکه‌های بسیار ریز را ببینند و از دیدن روشنایی کامل سیاره عاجزند.

‌...وقتی بدبختی به من رو آورد عقل این را نداشتم که آرام و خونسرد باشم ...

خودم را برای باران داغ اشک‌هایت آماده کرده بودم. گرچه می‌خواستم بر سینه‌ی من ببارد، نه بر زمین بی‌احساس و دستمال خیست.

افسوس که گاهی آدم نهایت سعی خودش را می‌کند اما جواب نمیگیرد.

مردم از زنان انتظار دارند عموما افرادی آرام و بدون شور و شر باشند اما زنان نیز مانند مردان دارای احساس می‌باشند.