بریده‌های کتاب جین ایر

از لطف شما ممنونم. نمی‌دانید چه‌قدر خوشحالم که برگشته‌ام پیش شما. هرجا که شما باشید خانه من است... یگانه خانه‌ام.

دنیای واقعی وسیــع تر است و میدان فــراخ بیم ها و امیدها و احساس ها و هیجان ها در انتظار کسانی است که جسارت دارند پا به این میدان بگذارند و در میان بلایا و سختی ها به جست و جوی شناخت واقـــعی بروند

اگر تمام دنیا هم از تو بدشان بیاید و اعتقاد داشته باشند گناهکاری تا وقتی وجدانت آسوده است و تو را خطاکار نمی داند، بدون دوست نمی مانی.

آدم اگر با شکیبایی درد و رنجی را تحمل کند که فقط خودش می‌کشد خیلی بهتر است از اینکه مرتکب عمل عجولانه‌ای بشود که عواقب بدش به همه اطرافیان برمی‌گردد.

خاطره‌ی آلوده، زندگی را تا ابد به کام انسان تلخ می‌کند.

به آشپزخانه که رفت با خودش یک کلوچه ی مربایی آورد، آن هم توی بشقاب چینی خوش نقش و نگاری که پرنده ی بهشتی اش لای خوشه ای از پیچک و غنچه لمیده بود و من همیشه از آن خوشم می آمد. این همان بشقابی بود که خیلی وقت ها خواهش کرده بودم بدهند به دستم تا خوب تماشایش کنم. اما هیچ وقت مرا لایق چنین لطفی ندانسته بودند. حالا این ظرف گرانبها روی زانوهایم بود و با کمال نزاکت از من تقاضا می شد آن حلقه شیرینی خوشمزه را میل کنم. چه لطف و محبت بیهوده ای! مثل بیشتر لطف و محبت های دیگری که دیر نصیب آدم می شوند، در حالی که آدم مدت های دراز در حسرت آن هاست!

_بعید است بتوانی یکی مثل خودت برای من پیدا کنی. اگر این را می‌دانستی وضعت این نبود. به خوشبختی نزدیک می‌شدی. بله، آن را به چنگ می‌آوردی. هر چه برای خوشبختی لازم است جور شده، فقط باید بجنبی و مواد اولیه را ترکیب کنی. دست تقدیر آن‌ها را از هم جدا کرده، بگذار کنار هم قرار بگیرند تا خوشبختی به بار آید.

به آتش هم می توانست بگوید:« نسوز !» اما آتش مگر می تواند نسوزد، پس من چگونه می توانستم خود را از آن رنج کشنده ای که گرفتارش بودم نجات دهم؟

((غذای گیاهی در جایی که محبت باشد، بهتر از گوشت گاو پرواری است که توأم با نفرت باشد.))

مسلماً احساس بدون عقل مثل شربت آبکی و بی‌مزه است، اما عقل بدون احساسات هم مثل لقمه‌ی تلخ و بدمزه‌ای است که قابل خوردن نیست.

عواطف بدون تفکر در حقیقت شبیه یک داروی مایع و بی طمع است.از سوی دیگر تفکر بدون عواطف نیز شبیه به یک لقمهء بدطعم و ناگوار است که نمیشود آن را قورت داد

«امکان ندارد، آقا. بعید به‌ نظر می‌رسد. انسان‌ها هیچ‌وقت در این دنیا به خوشبختی کامل نمی‌رسند. من هم تافتهٔ جدابافته نیستم. تصور چنین سرنوشت سعادتمندانه‌ای برایم شبیه قصه‌های جن و پری است،... رؤیا در عالم بیداری‌.»

تنهایی حسی بود که به آن خو گرفته بودم و زیاد برایم ناگوار نبود.

همان طور که سلیمان گفته:«غذای گیاهی در جایی که محبت باشد، بهتر از گوشت گاو پرواری است که توام با نفرت باشد.»

درست است که تنهاتر و بی‌کس‌تر و بی‌پناه‌تر می‌شوم، اما شرافتم را حفظ می‌کنم.

آدم‌های بسته خیلی وقت‌ها واقعاً بیش از آدم‌های باز به گفت و گو درباره احساس‌ها و ناراحتی‌های خود نیاز دارند. حتی زاهدان ریاضت بیشه هم بالاخره انسان اند. دل زدن جسورانه و خیراندیشانه به دریای خاموش جان‌هایشان گاهی نخستین گام برای خدمت کردن به آنهاست.

جانم را نجات داده‌اید. خوشحالم که چنین دین بزرگی به شما دارم. بیشتر از این نمی‌توانم بگویم. این دین را به هر کس دیگری که می‌داشتم تحملش برایم بسیار سخت می‌بود، اما شما -فرق می‌کند- لطف شما باری روی دوشم نیست.