بریده‌های کتاب جین ایر

به نظرم منطقی بود که آزاد باشم ، دوست بدارم و دوست داشته شوم.

به اصولی وفادار می‌مانم که وقتی عقلم کار می‌کرد پذیرفته بودم، نه حالا که عقلم کار نمی‌کند.قوانین و اصول مال مواقعی نیستند که وسوسه‌ای در کار نیست. مال چنین لحظه‌هایی‌ اند، مال همین مواقعی اند که جسم و روح آدم یکجا علیه این قوانین و اصول طغیان می‌کند.

آدم های درون گرا اغلب وقت ها بیشتر از آدم های برون گرا نیاز دارند درباره ی احساسات و ناراحتی های شان رک و صریح حرف بزنند، حتی خویشتن دار ترین آدم ها هم بالاخره بشر هستند.

نخستین بار بود که مزه انتقام را می چشیدم؛ مثل نوشیدنی معطری بود که گرم و گوارا از گلو پایین می رفت اما طعمی بد و ناخوشایند بر جا می گذاشت طوری که فکر می کردم زهر خورده ام...

مسلماً احساس بدون عقل مثل شربت آبکی و بی‌مزه است، اما عقل بدون احساس هم مثل لقمه‌ی تلخ و بدمزه‌ای است که قابل خوردن نیست.

او بی آن که به من نگاهی بیندازد مرا وادار ساخته بود دوستش بدارم.

بین آدم گناهکار و گناه او فرق می گذارم. از گناه نفرت دارم اما از ته دل آدم گناهکار را می بخشم.

پشیمانی زهر زندگی‌ست.

ما به دنیا آمدیم تا بکوشیم و تحمل کنیم...

باید گام های بی پروای مان را به راهی هدایت کنیم که ناهموار و سخت،اما مثل راهی که تقدیر برما بسته وسیع و مستقیم باشد

«دوست کوچک من! ای کاش در یک جزیزه آرام فقط با تو بودم. آن وقت دیگر تمام رنج‌ها، خطرها و افکار بد از من دور می‌شدند.»

تصوّر می‌شود زنان عموما آرام‌اند در حالی که احساس زن با مرد فرقی نمی‌کند؛ زنان هم احتیاج دارند استعدادهای خود را به کار بیندازند، و به اندازه برادران خود برای کوشش‌هاشان میدان عمل داشته باشند.