بریده‌های کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ

در دل‌م می‌گویم تحریم باید انسانِ مقاوم بسازد نه انسانِ دروغ‌گو اما می‌دانم که حرف‌م به شدت آرمانی است...

آزادی با احساس آزادی متفاوت است؛ همان گونه که استبداد با احساس استبداد. در بسیاری از کشورهای استبداد زده مردم در درازمدت احساس نیاز به آزادی را از دست می‌دهند و به فضای موجود عادت می‌کنند. (یادم می‌آید که در میدانی در پیونگ یانگ کلی دانش آموز جمع شده بودند و سرودی می‌خواندند که معناش می‌شد ما شادترین مردم جهانیم. و به نظرم به این باور داشتند چون امکان مقایسه نداشتند.) این اتفاق در ایران رنگی دیگر دارد. در منطقه، ایران در بسیاری موارد مشکل‌ش احساس عدم آزادی است و در بزرگ نمایی این احساس، قطعاً تک‌صدایی رسانه‌ای بیشترین تاثیر را دارد.

این شباهت در قدرت تسلیحاتی به نظرم فقط برساخته‌ی رسانه است. قدرت نظامی ما بسیار به قدرت نرم نزدیک است، حال آنکه کره ی شمالی واقعاً به صورت سخت صاحب قدرت نظامی است. آنچه شباهتش می‌پنداریم، حسب اتفاق در زمره‌ی مهم‌ترین تفاوت‌های ماست...

حالا میفهمم تحریم و دیکتاتوری دو روی یک سکه‌اند. کشور تحریم شده ناچار به دام‌چاله‌ی تک‌صدایی می‌افتد و تک صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری. عدم مراوده در سطح حاکمیت، امکان مقایسه را از بین میبرد. مقایسه نشدن، تقدس می‌آورد برای چیزی که مقدس نیست... تقدیس، جناب رفیق میسازد، جناب ژنرال می‌سازد و...

تقریباً مثل همه‌ی سیاست‌مداران صحبت می‌کند. سیاست‌مدار معمولا در زمین دیگری بازی می‌کند. مثلا سوال همه این است که آیا راهکاری برای کاهش نرخ بی‌کاری داریم یا نه؟ سیاست‌مدار پاسخ می‌دهد که در شرایطی که کشور گرفتار آفتاب وحشتناک است و ضایعات پوستی مشکل اول ماست، همین ابرهای شمالی را باید غنیمت شمرد. به شرط آن که باران ملایم ببارد ... افکار عمومی احتمالا حدس می‌زند که بی‌کاری به بحران بدل نمی‌شود اما واقعیت آن است که سیاست‌مدار می‌خواهد بگوید که در معرض جنگ بزرگی هستیم! هر گفته‌ی سیاست‌مدار در تابعی ذهنی تبدیل می‌شود به نوعی خروجی که با گفته‌ای اولیه تناسبی ندارد الزاماً...

از ماه عسل سوال می‌پرسد... جانگ سونگ نان می‌گوید: -این جا روز جشن و فردای روز جشن هم سرکار می روند. مکتب جوچه مهم‌تر است از ازدواج طبیعتاً...

آیا (در کره شمالی) آزادی سیاسی وجود دارد؟ نه! اما احساس عدم آزادی هم نیست، وقتی هیچ انتخابی در کار نیست! آیا مردم راضی اند؟ نمی‌دانم...نارضایتی فرصت بروز ندارد، مانند آن که در یک پادگان کسی از درجه رضایت سربازان سوال کند...

جمهوری اسلامی ایران اگر قدرتی نظامی داشته باشد به هم‌پیمانان مردمی‌ش برمی‌گردد که به شکلی هویتی خارج از مرزها از منافع او دفاع می‌کنند و در این موضوع جمهوری دموکراتیک خلق کره هیچ شباهتی به ما ندارد. هیچ متحد واقعی مردمی (و حتا دولتی) خارج از مرزهای کره‌ی شمالی وجود ندارد. چین با مهره‌ی کره‌ی شمالی بازی می‌کند و الا میان این دو هیچ اتحاد مبنایی نیست.

آزادی با احساس آزادی متفاوت است؛ یادم می‌آید در میدانی در پیونگ یانگ کلی دانش آموز جمع شده بودند و سرودی میخواندند که معناش میشد ، ما شاد ترین مردم جهانیم و به نظرم به این باور داشنتد ، چون امکان مقایسه نداشتند.

بعد با کلی ترس و لرز از راه پله‌ی یشمی بالا می‌رویم. مجتبا می‌گوید: -کفش‌ها را در بیاوریم و زیر بغل بگیریم! بد نباشد اینجوری!! البته این افتخار به سنگ یشم یعنی هنوز در ساخت و ساز مانده‌اند؛ دوره ماقبل صنعتی. بدتر تازه نوبت این می‌شود که به دست‌گاه‌ها و صنعت افتخار کنند. مثل ما که در دوره صنعتی فرومانده‌ایم. و روزی خواهد رسید که همه بفهمیم فقط باید راجع به روابط انسان‌ها صحبت کنیم... این یعنی ورود به دوره‌ی جدید... آنجا جایی است که باید کفش‌ها را درآورد...

به من اگر بود فتوا می‌دادم که هر ایرانی موظف است با سه نفر خارج از قوم و قبیله و زبان و مذهب، با سه نفر غیرایرانی رفاقت کند، ارتباط فرهنگی بگیرد، مراوده داشته باشد، آن‌ها را به خانهٔ خود دعوت کند... و این ظرف پنج سال برای هشتاد میلیون ایرانی، یعنی رابطه با دویست و چهل میلیون غیرایرانی. یعنی هر نویسنده، سه ناشر و نویسنده می‌شناخت در جهان که در تحریمی‌ترین شرایط پول‌ش را در پاکت برای‌ش می‌فرستاد و هر چوپان با سه چوب‌دار آن‌طرف مرز رفاقت می‌کرد و واکسن دامی را با علوفه طاق می‌زد و هر دانش‌جو با سه استاد و دانش‌جو و این یعنی... و این یعنی بی‌اثر کردن هر تحریمی... این فرهنگ می‌خواست و امنیتی باهوش می‌خواست و دولت غیرتمامیت‌خواه می‌خواست و مهم‌تر از همه اعتماد به مردم می‌خواست...