بریده‌های کتاب ژرمینال

افسوس هنوز کسی راهی برای زنده ماندن بی‌غذا کشف نکرده بود.

یگانه سعادت ممکن سعادت نابودیست، یا اگر جز بودن راهی نیست خوشا درخت یا سنگ یا از آن هم کمتر، دانه‌ی شنی بودن و زیر پای‌ عابران مجروح نشدن!

شمعو فوت کن . من برای تماشای سیاهی غصه‌هام شمع نمی‌خوام.

افسوس هنوز کسی راهی برای زنده ماندن بدون غذا کشف نکرده بود.

اصلا هیچی بهتر از تنهایی نیست.آدم وقتی تنهاست با کسی اختلاف نداره!

روز‌های سرد و سیاهی که هیچ پرتو امیدی در آن‌ها پیدا نبود. آن‌ها خود این را خواسته بودند. هیچ‌کس صحبت از تسلیم نمی‌کرد. این منتهای ذلت موجب می‌شد که بر سرسختی آن‌ها افزوده شود. همچون جانوارانی که از جلو شکارچیان گریخته مصمم بودند که بمیرند و از ته سوراخشان بیرون نیایند. چه کسی جرات داشت شروع کند از تسلیم حرف زدن. به اتفاق سوگند خورده بودند که باهم متحد بمانند و پایداری کنند و کنار هم می‌ماندند چنانکه در معدن، وقتی یکی‌شان زیر آوار مانده بود تنهایش نمی‌گذاشتند. قاعده‌ی کار همین بود. آن‌ها در معدن، در مکتب رنج درس پایداری در محنت آموخته بودند.

آنها سخت بی‌پناه بودند، چه آسان می‌توانسنتد دوست و غمخوار هم باشند و با هم بخندند.

هیچ کس نیست که کاملا سزاوار سرزنش باشد هیچ آدمی پیدا نمی شود که در عین تمام شرارت هایی که ممکن است از او سرزده باشد،خون های بسیار نیز نکرده باشد.

به این دخترانِ از خستگی درمانده‌ای فکر می‌کرد که هنوز آن‌قدر احمق بودند که بچه درست می‌کردند: گوشتی برای بار بردن و کالبد‌هایی برای رنج کشیدن. اگر این‌ها همچنان به درست کردن بچه‌هایی به گرسنگی محکوم ادامه دهند فلاکتشان هرکز تمام نخواهد شد. آیا بهتر نبود سوراخ زیر شکمشان را چفت کنند و رانهاشان را مثل وقت رسیدن مصیبت جفت؟

به قدری بود که همیشه گرسنه‌ باشند اما نمیرند و همیشه زیر بار قرض کمر خم کنند و از دست طلبکارها بگریزند، انگاری این لقمهٔ بخور و نمیر را دزدیده‌اند.

ساکتشان کن.وقتی آدم قدرت ندارد بهتر است با وضع موجود بسازد و آن‌را بدتر نکند.

یک روز هم می‌رسد که... آه،تف بر این زندگی!پس‌کی‌آخر؟پس‌کی؟

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پرِ امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی می‌آد. آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه.

تسلیم‌شان فقط به جبر شکم خالی بود.

اکنون خورشید بهاری در اوج شکوه در آسمان می‌درخشید و خاک بار گرفته و تخم‌پرور را گرم می‌کرد. زندگی از تهیگاه این خاک نانبخش بیرون می‌جوشید. جوانه‌ها به صورت نوبرگهای سبز می‌شکفت و فشار جوانه‌ی علف‌ها سراسر دشت را می‌لرزاند. همه‌جا دانه به انگیزه‌ی احتیاج به گرمی و‌ نور ورم می‌کرد و دراز می‌شد و سراسر خاک دشت را ترک می‌داد. سرریز شیره‌ی نباتی پچ‌پچ‌کنان جاری می‌شد، صدای بوسه‌ی عظیمی که دانه‌ها را تکثیر می‌کرد. رفقا پیوسته کلنگ می‌زدند و صدای ضربات آن‌ها به وضوح بیشتری به گوش می‌رسید. گفتی به سطح خاک نزدیک‌تر می‌شدند. در این بامداد جوانی و زیر اشعه‌ی شعله‌ور خورشید صحرا از این زمزمه باردار بود. فشار مردان عظیم بود. سپاهی سیاه و تشنه‌ی انتقام. در لابه‌لای شیار‌های زمین به کندی در حال جوانه زدن بودند و برای قرن بعد رشد می‌کردند و بزودی خاک را می‌ترکاندند.

جهل را مفید و بوته‌ی مقدسی می‌دانست که انسان‌ها در آن آبدیده خواهند شد.

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پر امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی میاد آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه. من بدیِ هیچ کسو نمیخوام، اما بعضی وقتها میشه که طاقتم از این همه ظلم تموم میشه.

دستمزد کارگران بنا به قانون مفرغ به کم‌ترین مقدار ممکن معین می‌شه! این حداقل مقداریه که کارگرا نون خالی بخورن و بچه درست کنن. اگه از این مقدرا کمتر بشه، کارگرا از گرسنگی میمیرن و تقاضای نیروی کار زیاد می‌شه و دستمزد بالا می‌ره. ‌اگه از این مقدار بالاتر بره عرضه‌ی نیروی کار زیاد میشه و دستمزد پایین می‌آد. این تعادل شکمای خالیه. محکومیت دائمی به شکنجه‌ی ‌کار و درد گرسنگی.

زیر این آرامش افسرده‌ی عظیم، در این سرسختی بی‌دفاع و مقاومت در برابر تفنگ، نرمیِ دورغین بود و اطاعت اجباری و صبر درندگان در قفس در بند، که چشم به رام‌کننده‌ی خود می‌دوزند و مترصدند تا اگر لحظه‌ای غافل شود گردنش را به دندان بدرند.