بریده‌های کتاب ژرمینال

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پرِ امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی می‌آد. آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه.

تسلیم‌شان فقط به جبر شکم خالی بود.

اکنون خورشید بهاری در اوج شکوه در آسمان می‌درخشید و خاک بار گرفته و تخم‌پرور را گرم می‌کرد. زندگی از تهیگاه این خاک نانبخش بیرون می‌جوشید. جوانه‌ها به صورت نوبرگهای سبز می‌شکفت و فشار جوانه‌ی علف‌ها سراسر دشت را می‌لرزاند. همه‌جا دانه به انگیزه‌ی احتیاج به گرمی و‌ نور ورم می‌کرد و دراز می‌شد و سراسر خاک دشت را ترک می‌داد. سرریز شیره‌ی نباتی پچ‌پچ‌کنان جاری می‌شد، صدای بوسه‌ی عظیمی که دانه‌ها را تکثیر می‌کرد. رفقا پیوسته کلنگ می‌زدند و صدای ضربات آن‌ها به وضوح بیشتری به گوش می‌رسید. گفتی به سطح خاک نزدیک‌تر می‌شدند. در این بامداد جوانی و زیر اشعه‌ی شعله‌ور خورشید صحرا از این زمزمه باردار بود. فشار مردان عظیم بود. سپاهی سیاه و تشنه‌ی انتقام. در لابه‌لای شیار‌های زمین به کندی در حال جوانه زدن بودند و برای قرن بعد رشد می‌کردند و بزودی خاک را می‌ترکاندند.

جهل را مفید و بوته‌ی مقدسی می‌دانست که انسان‌ها در آن آبدیده خواهند شد.

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پر امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی میاد آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه. من بدیِ هیچ کسو نمیخوام، اما بعضی وقتها میشه که طاقتم از این همه ظلم تموم میشه.

دستمزد کارگران بنا به قانون مفرغ به کم‌ترین مقدار ممکن معین می‌شه! این حداقل مقداریه که کارگرا نون خالی بخورن و بچه درست کنن. اگه از این مقدرا کمتر بشه، کارگرا از گرسنگی میمیرن و تقاضای نیروی کار زیاد می‌شه و دستمزد بالا می‌ره. ‌اگه از این مقدار بالاتر بره عرضه‌ی نیروی کار زیاد میشه و دستمزد پایین می‌آد. این تعادل شکمای خالیه. محکومیت دائمی به شکنجه‌ی ‌کار و درد گرسنگی.

زیر این آرامش افسرده‌ی عظیم، در این سرسختی بی‌دفاع و مقاومت در برابر تفنگ، نرمیِ دورغین بود و اطاعت اجباری و صبر درندگان در قفس در بند، که چشم به رام‌کننده‌ی خود می‌دوزند و مترصدند تا اگر لحظه‌ای غافل شود گردنش را به دندان بدرند.

اِتی‌یِن وقتی در قفس آسانسور قرار گرفت و با چهار نفر دیگر در واگنتی تنگ افتاد و روانه سطح زمین شد تصمیم گرفت که تکاپوی خود را در جستجوی نان از سر گیرد. همان بهتر بود که درجا از گرسنگی بمیرد و باز به اعماق این جهنم فرو نرود. اینجا جانت را می‌گذاشتی و حتی لقمه نانی به دست نمی‌آوردی.

عادت کرده بود که به رنج خود بی‌اعتنا باشد.

اصلا هیچ چیز بهتر از تنهایی نیست.آدم وقتی تنهاست اختلاف نظر ندارد.

با اعلام آزادی‌ کارگران فقط به ریش آن‌ها خندیده بودند. بله، آن‌ها آزاد بودند که از گرسنگی بمیرند و از این آزادی خوب استفاده می‌کردند. رای دادن به گردن‌کلفت‌هایی که وقتی انتخاب شدند شکم گنده می‌کردند و اعتنایی به وضع بیچارگان نداشتند.

وقتی امید نباشه،زندگی سیاهه!

وقتی انسان مثل حیوان سر در خاک دارد ناگزیر است که گوشه‌ای مجازین برای خود بسازد و در آن خود را به چیز‌هایی که هرگز نخواهد داشت مهمان کند.

به این دخترانِ از خستگی درمانده‌ای فکر می‌کرد که هنوز آن‌قدر احمق بودند که بچه هم درست می‌کردند: گوشتی برای باربردن و کالبدهایی برای رنج کشیدن. اگر اینها همچنان به درست کردن بچه‌هایی به گرسنگی محکوم ادامه دهند فلاکتشان هرگز تمام نخواهد شد.

تا وقتی که چیزی رو فقط برای خودتون می‌خواید، و کینه‌تون به پولدارا فقط از اینه که می‌خواید جای اونا رو بگیرید لیاقت خوشبخت شدن ندارید.

چاه انسانها را به صورت لقمه ای بیست وسی نفری فرو می بلعید و چنان به نرمی،که گفتی حس نمی کنه چگونه از گلویش پایین می روند.

چیزی که حقیقت داشت بدبختی بود. خاک سیاه تا دلت بخواد...

یگانه سعادت ممکن سعادت نابودیست، یا اگر جز بودن راهی نیست خوشا درخت یا سنگ یا از آن هم کمتر، دانهٔ شنی بودن و زیر پای عابران مجروح نشدن!

مهربانی‌اش از تسلیم و تمکین حکایت می‌کرد و پیدا بود که آماده‌ است که خشونت مردها را نیز مثل درشتیهای زندگی حمل کند.

افسوس هنوز کسی راهی برای زنده ماندن بی‌غذا کشف نکرده بود.