حالا پی بردم که پر ارزش ترین قسمت من همین تاریکی، همین سکوت بوده.

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پر امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی میاد آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه. من بدیِ هیچ کسو نمیخوام، اما بعضی وقتها میشه که طاقتم از این همه ظلم تموم میشه.

خنده ی او برای من به چشمه ای در دل کویر می مانست.