بریده‌های کتاب کتاب یحیا

سید ضیا عادت داشت هر جای جدیدی که میرفت و قرار بود مدتی انجا بماند، اول آنجا دو رکعت نماز میخواند. سیدضیا میگفت: همان طور که به آدم ها سلام میکنی، باید به خانه ها، مسجد ها و درخت ها هم سلام کنی. سلام کردن به هر چیزی یک جور است. سلام کردن به مکان ها هم همین دورکعت نمازی است که انجا میخوانی.

اقا سید یحیا، خدا رزق خورد و خوراک خلائق را سوا کرده، هیچ کس گرسنه نمیماند. ولی دین مردم را باید ببری بهشان برسانی. برو رزق مردم باش!

عقیم کسی نیست که بچه ندارد، عقیم کسی است که اولادش طلبه نشود.

تو حرف خدا را برسان، آن کس که آمدنی باشد ، خودش می‌آید‌. _____ اسماعیل گفت: «آقا سید، وقتی برگ گل می چینی به کسی سلام میدهی؟ به کی؟» سبحان الله‌ها را سلام شنیده بود گفتم: «نه تسبیحات حضرت زهرا (س) میخوانم برای دل خودم. کارها راحت تر می‌شوند. خستگی به جان آدم نمی‌ماند اینجوری.»

یاد مادرم افتادم که توی دستپاچگی هایش همیشه میگفت: یا زهرا!!

"تو حرف خدا را برسان، آن کس که آمدنی باشد، خودش می آید. "