بریده‌های کتاب پژواک در شهر

و شاید این کلید رشد کردن است:عاشق کسی که شما را بزرگ کرده باشید،به آن ها اهمیت بدهید،و با این وجود، از تاریخچه و زندگی آن ها استفاده کنید که به پیش بروید، رشد کنید و فردی مهم تر از آن ها شوید.

از همین حالا و این لحظه دلم برای او تنگ شده است. نمی‌دانستم ممکن است دلتنگ کسی شد که درست روبرویت ایستاده است.

لواو یی گویی گِن= برگ افتاده به ریشه اش باز می گردد. برگشتن به خانه بیش از هر چیزی برای چینی ها اهمیت دارد. شاید به همین خاطر است که مامان هیچ وقت نمی‌خواست به هنگ کنگ باز گردد.

اما او مرا نمی‌بیند، نه واقعا. چون تصویری که به او نشان دادم دروغ است.

بدترین اتفاقات می‌افتد و تو باز هم زنده‌ای.

من بعدی‌ام؟ نفر بعدی به من شلیک می‌کنید؟

"تظاهرات صلح‌آمیز جواب نمی‌ده، نمی‌شه طبق قوانین پیش رفت. نه وقتی سیستم روبروت دستکاری شده."

کسانی که آرزوی مبارزه در سر دارند،ابتدا باید بهایش را در نظر بگیرند.

سعی میکنم به یاد بیاورم که بچه بودن چگونه بود، اینکه پدر و مادرت همدیگر را دوست دارند، اینکه ایمان داشته باشی که از تو محافظت می‌کنند، اطمینان داشته باشم که هر چه شود، به قولشان عمل خواهند کرد.

مامان همیشه آن هنرمند واقعی بود همانی که تصویر ذهنی داشت. من فقط کپی کردن همه چیز را دوست دارم که هر آنچه در زندگی واقعی می‌بینم روی کاغذ بیاورم اینطور دیگر نیازی به رها کردنشان نیست اینطور همه چیز تا ابد با من می‌ماند. اما هیچ چیز ابدی نیست.

نمی دانستم ممکن است دلتنگ کسی شد که درست روبرویت ایستاده است.

کسانی که آرزوی مبارزه در سر دارند، ابتدا باید بهایش را در نظر بگیرند‌. - سون تزو، هنر جنگ -

گاهی سپری کردن یک روز،خودش شاهکار به نظر می رسد.

شما دو نفر توی دو تا مسیر متفاوت هستین. یوان فن(تصادف سرنوشت ساز) شما دوتا رو سر راه هم گذاشت و یوان فن دوباره شما رو از هم جدا می‌کنه.

نمی‌توانم همه را خوشحال کنم؛ هیچ‌وقت توانایی انجام این کار را نداشتم. از حس تعلق نداشتن به دو جهان می‌آید، بدون اینکه هیچ‌وقت به‌ طور کامل به یکی تعلق داشته باشم. اما می‌توانم با صادق بودن با خودم شروع کنم.

من نمی‌خواهم به پول اهمیت بدهم. می‌خواهم مانند آن بچه‌های پولدار باشم، آن‌هایی که می‌دانند خانواده‌هایشان هوایشان را دارند و آینده‌شان تضمین شده است. اما دارم چه کسی را گول می‌زنم؟ من هیچوقت اینطور نبوده‌ام.

از پدرم متنفرم، می‌خوام وانمود کنم که وجود نداره، اما دقیقا همزمان با این فکر، می‌خوام کاری کنم که منو ببینه‌. به خاطر این حسی که توی سرم به وجود میاره بیشتر ازش متنفر می‌شم. به خاطر کاری که منو مجبور به انجامش می‌کنه. اما می‌دونم نمی‌تونم اونو سرزنش کنم. کسی که گناهکاره خودم هستم.

چرا دارن اونو تعقیب می‌کنن؟ اون فقط یه دانش‌آموز دبیرستانیه.

"من از اون پلیسای لعنتی بیشتر از هر چیزی توی دنیا متنفرم."

از دویدن می ترسم و از ماندن هم واهمه دارم.