بریده‌های کتاب گور به گور

‌ آدمایی که گناه به نظرشون فقط چند کلمه است رستگاری هم به نظرشون فقط چند کلمه است ... 📙 گور به گور ~ ویلیام‌فاکنر

گاهی پیش خودم می‌گم هیچ کدوم ما دیوونه‌ی دیوونه نیستیم، هیچ‌ کدوم هم عاقلِ عاقل نیستیم، تا روزی که باقی ما با حرف هامون تکلیفش رو معلوم کنیم. مثل این که قضیه این نیست که آدم چه کاری می کنه، قضیه اینه که اکثریت مردم چه جوری به کارش نگاه می کنند.

پول پیش خدا هیچی نیست.چون خدا تو قلب آدمها رو می‌خونه .

خودم هم میدونم اوساکریم هوای منو داره، عین هوای جوجه پرستویی که از لونه‌اش افتاده.

کسی که با کار خدا نمی تونه در بیفته. در افتادن با خواست خدا که کفر محضه.

وقتی کش به دنیا اومد فهمیدم کلمه ی مادری رو یک آدمی ساخته که به این کلمه احتیاج داشته، چون کسانی که بچه دارند عین خیالشون نیست که این کار کلمه ای هم داره یا نداره.

ما همین جور داریم میریم،با یک حرکت خواب آوری که انگار داریم خواب میبینیم،اصلا جلو نمیریم،انگار پشت سر ما و گاری زمان داره کم میشع،نه مکان.

دلش اون‌قدر پر بود که حرفش نمی‌اومد.

اومدم این نفس آخری بالای سرش باشم که وقتی چشمش تو چشم ملک الموت می افته یک صورت آشنا ببینه دلش قرص بشه.

یادم هست وقتی جوون بودم خیال می کردم مرگ پدیده ای است مربوط به بدن آدم ؛حالا می فهمم که فقط یکی از احوال روحی آدمه -اون هم احوال روحی اون هایی که کسی رو از دست دادند .نیهیلیست ها می گن این آخر کاره ، متشرّعین می گن این اولشه ؛ در صورتی که در واقع این چیزی نیست جز اسباب کشی یک نفر مستاجر یا یک خانوار از خونه اجاره ایش یا از شهرش .

برای آدم درست کردن دو نفر لازمه، برای مردن یک نفر. دنیا این جوری به آخر می‌رسه.

گفتم" این از خودبینی توست که به جای خداوند میون گناه و ثواب حکم می‌کنی .وظیفه ما اولاد آدم اینه که تحمل کنیم و گوینده حمد و ثنای ذات متعالش باشیم که گناه رو تشخیص می‌ده و رستگاری رو به صورت تحمل رنج و مشقت بی‌پایان پیش پای ما میذاره.

یادم میومد پدرم همیشه می‌گفت که ما به این دلیل زندگی می‌کنیم که آماده بشیم که تا مدت درازی مرده باشیم.

اشتباه از هرکسی سر میزنه ، ولی، بدون ضرر از پسش براومدن کار هرکسی نیست. ... همه نمیتونن اشتباه خودشونو بخورن.( منظورش کیک هایی که رو دستش باد کردند هست.)

زن به من زل می‌زند. می‌توانم نگاهش را بفهمم. انگار دارد با چشم‌هایش هلم می‌دهد. این را من قبلاً هم در زن‌ها دیده‌ام. دیده‌ام که چطور آن‌ها را که با مهربانی و دل سوزی آمده‌اند، آمده‌اند تا واقعاً کمک کنند، از اتاق بیرون رانده‌اند و در عوض به موجودات ناچیزی چسبیده‌اند که در نظرشان هرگز چیزی بیش از اسب‌های بارکش نبوده‌اند. این حالت همان چیزی است که اسم آن را عشق گذاشته‌اند چیزی که از فهم فراتر است: آن غرور، آن میل ترسناکی که عریانی ما را می‌پوشاند، آن عریانی که با خود به دنیا آورده‌ایم و آن را با خود به اتاق عمل می‌بریم و سرکش و خشمناک دوباره با خود به زیر خاک می‌کشانیم.

من بنده‌ی خاص خدا هستم، چون که خدا اون بنده هایی رو که دوست داره امتحان میکنه. ولی انگار دوستیش رو یک جور عجیبی به آدم حالی می‌کنه.