بریده‌ کتاب‌های سر بر خاک دهکده: روایت یک نویسنده از راهپیمایی اربعین به همراه چهار محافظش!

اما خانه‌ای که جلویش ولو شدیم؛ یک خانه یک طبقه ویلایی با نخل‌های دلبر توی حیاط. داریم حسابی بازرسی‌اش می‌کنیم که در باز می‌شود و یک مرد عرب چهارشانه از داخلش بیرون می‌آید. چه می‌بیند؟ کلی ساک و وسال و چند دختر بازیگوش موبایل به دست که درست جلوی خانه‌اش ولو شده‌اند. اگر ما بودیم چه می‌کردیم؟ چپ‌چپ نگاه می‌کردیم که چه جای نشستن است؟ یا خودمان را به بی خیالی می‌زدیم و رد می‌شدیم؟ ایشان هیچ‌کدام از این‌ها را انتخاب نکرد. در خانه‌اش را باز کرد و با خنده‌ای مهربان، طوری که بفهمیم نشانمان داد که اگر دستشویی لازم داشته‌باشیم توی حیاط هست و اگر آبی غذایی بخواهیم، همسرش خانه است و ازش بگیریم!

احساس دخترک بازیگوشی را دارم که ساعت ها گم شده و آن قدر گرم خیالات خود بوده که ندانسته گم شده است. حالا که بابا فرستاده دنبالش و او را می‌آورند سمت خانه، تازه یادش افتاده که چقدر دلش برای خانه‌شان تنگ شده بود. با خودش می گوید برسم خانه به بابا غر می‌زنم که «دیگر مرا گم نکنی ها!» و می‌داند که بابا بغلش می کند و به جای اینکه بگوید: «تو خودت گم شده بودی عزیزکم» ، می گوید: «من همیشه کنارت هستم دخترم».

من خودم اهل غر زدن نیستم اما به نظرم هوا را از زن بگیر، غر زدن را نه!

شاید این ایام، امام حسین کربلا را می‌سپارد به علمدارش.

نگاه می‌کنم به لیوان‌های یک‌بارمصرف چای ایرانی که آن طرف میز چیده شده‌اند. اگر از اول دیده بودمشان حتما از آن‌ها برمی‌داشتم؛ اما دستم روی یکی از لیوان‌های چای عراقی است. کسری از ثانیه وقت دارم که تصمیم بگیرم. این را ول کنم و آن را بردارم یا همین را بردارم و الکی نشان دهم چای عراقی دوست‌دارم؟ با لبخند می‌گویم:《لا! چای عراقی.》متقابلا لبخند دلنشینی روی صورت زمخت مرد می‌نشیند‌ که برایم معنا‌دار است. دنبال کاروان راه می‌افتم و قلپ‌قلپ از چای غلیظ و جوشیده و تلخ عراقی می‌نوشم. به شکر حل نشده‌ی ته لیوان که می‌رسم، می‌خندم؛ چقدر آخر تصمیم‌های درست شیرین است و اولش به چشم نمی‌آید.