بریده‌های کتاب استیو جابز غلط کرد با تو؛ خاطرات یک کپی رایتر دون پایه

یکی از تفاوت‌های مهم آدمیزاد با بقیه‌ی موجودات زنده بعد از قدرت تکلم، همین فضولی بی حد و حصرش است که باعث می‌شود دوربین را بزند زیر بغلش و برود عمق دریا ببیند آن‌جا چه خبر است.

حالا که با فاصله نگاه می کنم، می بینم چیزی که بیش از همه آزارم می داد، آن اصرار بر معمولی نبودن (در عین معمولی بودن) و پافشاری بر این بود که داریم کار بسیار بزرگی می کنیم و قرار است جهان را متحول کنیم.

این که می‌گویند شکست مقدمه پیروزی است درست است. اما نه هر شکستی نه شکست هر آدمی.

ولی ما توی دفترچه، هدف‌ها را مشخص کرده بودیم و بهمان گفته بودند قرار است با شادی به سوی اهداف قدم‌های بزرگِ فیلی برداریم و کاری کنیم در بزنگاه‌ها و چالش‌های سخت، ناامیدی حتی جرئت نکند با قدم‌های مورچه‌ای نزدیک بیاید..

مدیران و کارمندانی را دیده ام ادعا می کنند فلان سخن انگیزشی یا فلان کتاب زندگی کاری شان را از این رو به آن رو کرده است ولی می بینیم که فرق چندانی نکرده اند. منکر تاثیر گذاری کتاب ها نیستم ولی روند تاثیر گرفتن از کتاب ها بطئی و تدریجی است. مهم نیست خواننده کدام گروه از کتاب ها باشیم؛ رمان بخوانیم یا متون تاریخی، کتاب های آموزشی بخوانیم یا علوم اجتماعی، به هر حال اگر قرار باشد با مطالعه تغییر کنیم، این تغییر روندی کند و نامحسوس دارد. منظورم از نامحسوس این نیست که در نهایت بعد از سال ها مطالعه، متوجه تغییری در طرز فکر یا سبک زندگی مان نمی شویم ولی این طور هم نیست که آدم یک کتاب بخواند و بعد از خواندن آخرین صفحه و بستن کتاب، موجی سرتاسر وجودش را فرا بگیرد، به رعشه بیفتد و بعد از توقف رعشه، ببیند دو پله بالاتر از کسی که قبلا بوده ایستاده است.