بریده‌های کتاب اینجا بدون تو

تیرهای کارشان به سنگ خورده بود .امکان نداشت از دستاش ناراحت دلخور باشم و کارهایش خوب پیش برود. پیامک داد:« حاج خانم بلباسی، تو راضی نیستی! اینجا داره پدرمون در میاد! اهش می‌کنم این دفعه رو زیر سیبیلی رد کن، سری بعد جبران می‌کنم !»جواب دادم :«هرچه هستی باش اما باش.»

بعضی وقت ها آدم همه را نمی‌خواهد.چشمش پی یک نفر است فقط.

محبوب، دلم برات تنگ میشه. جمله‌اش گرم بود، جان داشت، مثل آب و اکسیژن و شاخه‌های پتوس، جای جای قلبم کاشته شد.. 🌿☁️

یک بار استاد گفت:« گناهانتون رو توی یه دفتر بنویسید ؛ تا شش ماه. هر شب بیارید از روش بخونید ،مرور کنید . این شرمندگی که براتون پیش میاد نورانیتی میاره که اثرش رو خودتون می‌بینید.» یک مدت آخر شب‌ها کارش همین بود. از کنارش که رد می‌شدم، بوی اشک می‌آمد. بوی استجابت.

فعلاً قرار بود فقط ما خانم‌ها را بفرستند آن طرف مرز .دیگر داشت گریه ام در می‌آمد. جلدی آمدم محمد را صدا زدم. گفتم:« آخه یعنی چی آخه من تنها کجا برم؟ منو دست کی می‌سپری؟» « دست امام حسین(علیه‌السلام)» لال شدم.

من تو این دنیا بدون تو غریبم.تنهایی می‌ترسم.خودت می‌دونی.فقط از تو برمی‌آد که حالمو خوب کنی.

مجری محمد را دعوت کرد بالای سن. ‌دانست بچه به بغل می‌آید .به شوخی گفت:« آقای بلباسی همراه مخلفات تشریف بیارن بالا.»

کسی که نیست، کسی که هست را از پا درآورده!

آدم‌ها با امید زنده اند!

آقا وصیت‌نامه محمد را خوانده بودند. گفتند:« شهید خطاب به این خانم گفته که اگر شما نبودی ، من به این راه نمی‌رفتم.» سرم را زیر انداختم. من سرتا پا گناه که خودم مرید محمد بودم ! من که ذکر ستارالعیوب زیر لبم بود!

علامه حسن‌زاده وقتی خانمش مریض شد و دو هفته بیمارستان بستری بود یک خط هم نتونست کتابش رو بنویسه .مجبور به رتق وفتق خونه بود .بعد از مرخصی به خانمش گفت :«تا الان تو بودی که داشتی کتاب می‌نوشتی، نه من!»

رنج جز اصلی زندگیست.

می‌گفتند شوهرت برای پول رفته. یک روز خانمی زنگ خانه را زد. گفت:« پرسون پرسون پیداتون کردم، شوهرتون بدهی داشت ؟مشکل خاصی داشت که رفت؟» مات و مبهوت نگاهش کردم. با زبانش زخمی کاشت روی جگرم. لبخند سردی زدم .به زور .گفتم:« به اون عکس نگاه کن؛ این تصویر مردیه که خانواده‌شو دوست نداره؟»

محبوب ،دلم برات تنگ میشه. جمله اش گرم بود،جان داشت،مثل آب و اکسیژن و شاخه های پتوس،جای جایِ قلبم کاشته شد.

یهو گفت:«نمی‌دونی چه کیفی میده وقتی این نفس رو زیر پات له می‌کنی و میری کارگری مردم. چه حالی میده آدم منش رو کنار بذاره.» دستش را گرفتم ماساژ دادم. شده بود مثل رنده. گفتم:« چه کاریه آخه با این زبون روزه تو این گرما خودتو داغون می‌کنی!» چشمان خسته‌اش را ریز کرد و خواند:« دلا باید دهان دهن را بسته داری ،تن خسته دل بشکسته داری،که سالک را دهان بسته باید، تن خسته دل بشکسته باید!»

«الان که دارم این وصیتنامه را می‌نویسم خیلی دلتنگ شده‌ام و گریه امانم نمی‌دهد. اگر خداوند به این کمترین عنایتی بکند و مرگ مرا شهادت در راهش قرار دهد، آن را به تو مدیون هستم...»

قرار بود به کسی چیزی نگوییم. محمد گفت اگر بفهمند تو بارداری و من رفته‌ام سوریه ، جنون هر دویمان اثبات می‌شود و بیشتر باید درشت بشنوی.

یواشکی دم گوشش گفتم :«این دنیا که بعیده بهت برسم کاش لااقل اون دنیا پیشت باشم.» صبح با چشمان گود افتاده و رنگ و روی پریده رسید. بوی عرق پا خانه را برداشت .پاهایی که چند روز چپیده بودند توی پوتین. «جون جدت رحم کن! برو پاهاتو بشور. الان بیهوش می‌شیم» « دلت خوشه‌ها! فعلاً که من دارم بیهوش می شم.»

یکی از روایات گفته بود اگر یک لیوان آب دست شوهرت بدهی ،چقدر ثواب دارد .من هم هر وقت یادم می‌آمد به محمد می‌گفتم:« تشنه ات نیست؟ گشنه ات نیست ؟» او هم دستم می‌انداخت:«حالا فقط لیوان آب ثواب داره یا آبمیوه و چایی و اینا هم جوابه؟»

عشق می‌تواند یک خبر باشد. تیتر یک روزنامه،زنگ یک تلفن و یا سرو صدای یک اتفاقی که قلبی را آرام می‌کند،یا حتی به هول و ولا می‌اندازد. گاهی به وسعت یک ملت است. گاهی صدای زنگ در یک خانه که نوید بازگشتن پدر را می‌دهد برای اهل و عیالش.