بریده‌ کتاب‌های سلول های بهاری: تاریخ شفاهی سلول های بنیادی به روایت: پدر علم سلول های بنیادی ایران؛ دکتر حسین بهاروند

شاد بودن هنر است ،شاد کردن هنری والاتر لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو شکلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

دکتر کاظمی اشتیانی می گفت : یادمان باشد (امروز موثریم و فردا اثریم )

می خواستم با قدرت وارد جنین شناسی شوم و برایش بسیار تلاش می کردم. چون آدم ها جایی می ایستند که به آن فکر می کنند. بعضی معتقد به آینده پژوهی هستند اما من معتقد به آینده نگاری هستم. یعنی به نظر من آینده نگاشته و ساخته می شود.

تمام حرفم در این کتاب یک کلمه است: "حرکت"

آموخته ام که تکامل حاصل چالش است. اگر نتوانیم آن را مدیریت کنیم، فرق نمی کند چه قدر بزرگ هستیم، در هر صورت محکوم به فنا خواهیم شد. نظیر گونه های جانوری بزرگی مثل دایناسور ها که نتوانستند راهی برای مقابله با چالش سرما پیدا کنند و نابود شدند، ولی گونه های کوچکی مثل پستانداران با کسب قابلیت های شناختی توانستند در کل دنیا گسترش پیدا کنند. پس هنگام حرکت بایر در مقابل چالش ها یا راهی پیدا کنیم یا راهی بسازیم.

از قلب یاد بگیریم. حیات در دل بالا و پایین شدن هاست و این ذات زندگی است. خط سیر و برآیند حرکت ما در زندگی مهم است.

آقای دکتر رضا زاده وقتی از مشهد رفتن من مطلع شدند، همیشه می گفتند بهاروند دو تا استاد راهنما دارد، یکی من و یکی امام رضا (ع).

قصه ای که همیشه این طور شروع می شد: یکی بود و یکی نبود ؛غیر از خدا هیچ کس نبود ؛هرکی بنده خداست بگه یا خدا من هم می گفتم ((یاخدا))و اصل داستان شروع میشد

فکر می کنم درد قسمتی از انسان بودن است. منتها مهم این است که دردها را تبدیل به انرزی برای حرکت بکنیم . فکر هم نکنیم همین طور خودمان انجام می دهیم همه اش لطف خداست چه بتوانیم درد را تحمل کنیم و چه بتوانیم به انرزی مثبت تبدیلش کنیم

ببخش ؛ بخشیدن سبکت می کنه و معجزه میاره تو زندگی ات ..باعث میشه ازاده باشی ..

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن ..

ادبیات و شیوه تدوین کتاب، به نحو کاملاً آگاهانه به گونه‌ای انتخاب شده است که مخاطب به هنگام مطالعه، احساس می‌کند گویی آقای دکتر بهاروند دارند خاطراتشان را به صورتی کاملاً روان و شسته‌ورُفته برای او بازگو می‌کنند.

به هر حال همه ی ما روزی نطفه بودیم. نطفه جنین شد و جنین در جای تاریک و نرمی به نام رحم لانه گزینی کرد و در آنجا شروع به رشد کرد. با خون مادر ارتباط برقرار کرد، با سلول های مادر دوست شد. [...] مدتی گذشت و روزی دهانه ی رحم باز شد و افتادیم به دنیای نور. رفیق هایمان که آن طرف بودند گفتند :"اِ، فلانی مرد." این طرفی ها هم گفتند:"اِ، فلانی به دنیا اومد." ورود ما به دنیای دیگر هم همین است.؛ این طرف که ماه هستیم می گوییم :"یکی رفت." آن طرف می گویند :"یکی اومد."

_رویان ؟!همون جا که همه ی نخبه ها جمع هستن ؟ +تو رویان نخبه ای وجود نداره فقط ادم هایی وجود دارن که تا سر حد مرگ تلاش می کنن

موفقیت حاصل شادی است، نه شادی حاصل موفقیت.

...و آن شیخ با چراغ همی گشت آیا تو نیز چون او"انسانت آرزوست؟" گر خسته ای بمان و گر خواستی بدان؛ ما را تمام لذت هستی به جستجوست... ✌🏻✨️

ما در زندگی مشترکمان بسیار ثروتمند بودیم ؛ چون هیچگاه به هم دروغ نگفتیم و چیزی را از هم مخفی نکردیم . غیبت کسی را نکردیم و به تهمت حتی فکر هم نکردیم