بریده‌های کتاب سلول های بهاری

می‌گویند دو دسته از افراد دنیا را می‌بینند: یکی بازرگانان و یکی هم محققین؛ گروه اول با پولشان و گروه دوم با علمشان.

گاه فکر می‌کنیم کشورهای پیشرفته از ابتدا علوم و فنون امروزی را داشته اند. یادمان می‌رود و یا نمی‌دانیم که بوئینگ ۷۴۷ از اول این نبود و روزی برادران رایت با یک هواپیمای اولیه پریدند.

خیرات در پژوهش💡 مردم بزرگترین سرمایه مراکز تحقیقاتی هستند و می‌توانند برای گسترش علم در کشور کمک کنند. نمونه‌هایی در تاریخ🔍: وقف درآمد حاصل از حمام خسروآقا در نقش جهان اصفهان برای استنساخ و رونویسی کتاب‌ها.

ما را تمام لذت هستی به جستجوست پویندگی تمام معنای زندگیست هرگز 《نگرد، نیست》 سزاوار مرد نیست. 🖋فریدون مشیری

سرما را نمی‌شود از زمستان گرفت اما می‌توان آن را مدیریت کرد.

می گفت : یادمان باشد «امروز موثریم و فردا اثریم» .

می‌دونید؟! آدم‌هایی هستند در زندگی‌تان؛ نمی‌گویم خوبند یا بد... چگالی وجودشان بالاست... افکار،حرف زدن، رفتار،محبت داشتنشان و هر جزئی از وجودشان امضادار است... یادت نمی‌رود "هستن‌هایشان ‌را" بس که حضورشان پررنگ است. ردّپا حک می‌کنند این‌ها، روی دل و جانت بس که بلدند "باشند..." این آدم‌ها را باید قدر بدانی وگرنه دنیا پر است از آن دیگرهای بی‌امضایی که شیب منحنی حضورشان، همیشه ثابت است.

طول این مولکول در هر سلول انسانی حدود دو متر است؛ ولی آن‌قدر پیچ خورده و کلاف مانند شده که در هستهٔ سلولی به آن کوچکی جا شده است. اینکه حدود دو متر دی.ان.ای چطور در قسمت بسیار کوچکی از هسته جمع شده، خودش راز بزرگی است که تا حالا کسی نتوانسته به آن پی‌ببرد.

شاد بودن هنر است ،شاد کردن هنری والاتر لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو شکلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

اگر آن روزهای جنگ و بعد از جنگ ، آسد مرتضی 《فتح》های نطامی انقلاب را در جنگ سخت 《روایت》می کرد ، امروز ما می خواستیم 《فتح》های علمی انقلاب را در جنگ نرم 《روایت》کنیم.

دکتر کاظمی اشتیانی می گفت : یادمان باشد (امروز موثریم و فردا اثریم )

می خواستم با قدرت وارد جنین شناسی شوم و برایش بسیار تلاش می کردم. چون آدم ها جایی می ایستند که به آن فکر می کنند. بعضی معتقد به آینده پژوهی هستند اما من معتقد به آینده نگاری هستم. یعنی به نظر من آینده نگاشته و ساخته می شود.

تمام حرفم در این کتاب یک کلمه است: "حرکت"

معتقدم که موفقیت حاصل شادی است نه شادی حاصل موفقیت. همیشه با نداشته‌هایمان زندگی می‌کردیم و شاد بودیم.

آموخته ام که تکامل حاصل چالش است. اگر نتوانیم آن را مدیریت کنیم، فرق نمی کند چه قدر بزرگ هستیم، در هر صورت محکوم به فنا خواهیم شد. نظیر گونه های جانوری بزرگی مثل دایناسور ها که نتوانستند راهی برای مقابله با چالش سرما پیدا کنند و نابود شدند، ولی گونه های کوچکی مثل پستانداران با کسب قابلیت های شناختی توانستند در کل دنیا گسترش پیدا کنند. پس هنگام حرکت بایر در مقابل چالش ها یا راهی پیدا کنیم یا راهی بسازیم.

از قلب یاد بگیریم. حیات در دل بالا و پایین شدن هاست و این ذات زندگی است. خط سیر و برآیند حرکت ما در زندگی مهم است.

آقای دکتر رضا زاده وقتی از مشهد رفتن من مطلع شدند، همیشه می گفتند بهاروند دو تا استاد راهنما دارد، یکی من و یکی امام رضا (ع).

لویی پاستور: « در هر حرفه‌ای که هستید نه اجازه دهید به بدبینی‌های بی‌حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تأسف‌بار که برای هر ملتی پیش می آید شما را به یأس و ناامیدی بکشاند نخست از خود بپرسید برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟ سپس همچنان که پیش تر می‌روید بپرسید من برای کشورم چه کرده‌ام؟ و این پرسش شادی بخش را آن قدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته‌اید. اما هر پاداشی که زندگی به تلاش‌هایمان بدهد یا ندهد هنگامی که به پایان تلاش هایمان نزدیک می‌شویم هر کداممان باید حق آن را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم من آنچه در توان داشته ام انجام داده ام. »