بریده‌های کتاب سلول های بهاری: تاریخ شفاهی سلول های بنیادی به روایت: پدر علم سلول های بنیادی ایران؛ دکتر حسین بهاروند

طول این مولکول در هر سلول انسانی حدود دو متر است؛ ولی آن‌قدر پیچ خورده و کلاف مانند شده که در هستهٔ سلولی به آن کوچکی جا شده است. اینکه حدود دو متر دی.ان.ای چطور در قسمت بسیار کوچکی از هسته جمع شده، خودش راز بزرگی است که تا حالا کسی نتوانسته به آن پی‌ببرد.

شاد بودن هنر است ،شاد کردن هنری والاتر لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو شکلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

دکتر کاظمی اشتیانی می گفت : یادمان باشد (امروز موثریم و فردا اثریم )

می خواستم با قدرت وارد جنین شناسی شوم و برایش بسیار تلاش می کردم. چون آدم ها جایی می ایستند که به آن فکر می کنند. بعضی معتقد به آینده پژوهی هستند اما من معتقد به آینده نگاری هستم. یعنی به نظر من آینده نگاشته و ساخته می شود.

تمام حرفم در این کتاب یک کلمه است: "حرکت"

معتقدم که موفقیت حاصل شادی است نه شادی حاصل موفقیت. همیشه با نداشته‌هایمان زندگی می‌کردیم و شاد بودیم.

آموخته ام که تکامل حاصل چالش است. اگر نتوانیم آن را مدیریت کنیم، فرق نمی کند چه قدر بزرگ هستیم، در هر صورت محکوم به فنا خواهیم شد. نظیر گونه های جانوری بزرگی مثل دایناسور ها که نتوانستند راهی برای مقابله با چالش سرما پیدا کنند و نابود شدند، ولی گونه های کوچکی مثل پستانداران با کسب قابلیت های شناختی توانستند در کل دنیا گسترش پیدا کنند. پس هنگام حرکت بایر در مقابل چالش ها یا راهی پیدا کنیم یا راهی بسازیم.

از قلب یاد بگیریم. حیات در دل بالا و پایین شدن هاست و این ذات زندگی است. خط سیر و برآیند حرکت ما در زندگی مهم است.

آقای دکتر رضا زاده وقتی از مشهد رفتن من مطلع شدند، همیشه می گفتند بهاروند دو تا استاد راهنما دارد، یکی من و یکی امام رضا (ع).

لویی پاستور: « در هر حرفه‌ای که هستید نه اجازه دهید به بدبینی‌های بی‌حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تأسف‌بار که برای هر ملتی پیش می آید شما را به یأس و ناامیدی بکشاند نخست از خود بپرسید برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟ سپس همچنان که پیش تر می‌روید بپرسید من برای کشورم چه کرده‌ام؟ و این پرسش شادی بخش را آن قدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته‌اید. اما هر پاداشی که زندگی به تلاش‌هایمان بدهد یا ندهد هنگامی که به پایان تلاش هایمان نزدیک می‌شویم هر کداممان باید حق آن را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم من آنچه در توان داشته ام انجام داده ام. »

چون آدم‌ها جایی می‌ایستند که به آن فکر می‌کنند. بعضی‌ها معتقد به آینده‌پژوهی هستند اما من معتقد به آینده‌نگاری هستم. یعنی به نظر من آینده نگاشته و ساخته می‌شود.

قصه ای که همیشه این طور شروع می شد: یکی بود و یکی نبود ؛غیر از خدا هیچ کس نبود ؛هرکی بنده خداست بگه یا خدا من هم می گفتم ((یاخدا))و اصل داستان شروع میشد

« ای عزیز، جمال لیلی دانه‌ای دان بر دام نهاده؛ چه دانی دام چیست؟ صیاد ازل چون خواست از نهاد مجنون مرکبی سازد از آن عشق خود، اما او را استعداد آن نبود که به دام جمال عشق ازل افتد که آنگاه به تابشی از آن هلاک شدی، بفرمود تا عشق لیلی را یک چندی از نهاد مجنون مرکبی ساختند، تا پخته عشق لیلی شود و آنگاه بار کشیدن عشق الله را قبول تواند کردن. » آری گویا اینها برای روزبه‌روز پخته‌تر شدن است برای افزایش کفایت بار کشیدن لقاءالله؛ ان‌شاءالله.

تو رویان نخبه‌ای وجود نداره، فقط آدم‌هایی وجود دارن که تا سر حدّ مرگ تلاش می‌کنند...

بی‌غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

مرد بیگانه به آواز بلند می‌گوید آی مردم چه کسی غم دارد؟ غم او را بخرم هیچ‌کس حرف نزد، هیچ‌کس زمزمه‌ای ساز نکرد نه بدان روی که غمگین کم بود، یا که اصلا گم بود بل بدان روی که هر‌کس در دل، به بیانی با تمسخر می‌گفت چه کسی ثروت آن را دارد که چنین غم‌ها را که بزرگند و سترگ بخرد از مردم؟ مرد بیگانه بپنداشت غلط که همه خوشحالند رفت تا جای دگر غم بخرد

فکر می کنم درد قسمتی از انسان بودن است. منتها مهم این است که دردها را تبدیل به انرزی برای حرکت بکنیم . فکر هم نکنیم همین طور خودمان انجام می دهیم همه اش لطف خداست چه بتوانیم درد را تحمل کنیم و چه بتوانیم به انرزی مثبت تبدیلش کنیم

ببخش ؛ بخشیدن سبکت می کنه و معجزه میاره تو زندگی ات ..باعث میشه ازاده باشی ..

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن ..