بریده‌های کتاب عوامل رشد، رکود، انحطاط

شناخت به خاطر شناخت می‌شود فلسفه، شناخت به خاطر منفعت می‌شود علم و شناخت به خاطر رشد می‌شود مذهب

اگر دیدیم استقامت و سازندگی نداریم اگر دیدیم عمل و حرکتی نداریم یا در حیرت و در یاس هستیم بدانیم که •ایمان• نداریم...

ما میخواهیم افراد را صابر و پر استقامت و استوار بسازیم در حالی که آن هارا به چیزی علاقه مند نکردیم و حتی علاقه هایشان برخلاف آن چیزی ست که میخواهیم برایش ایستادگی کنند!

انسان به مقدار علاقه ای که به هر چیز دارد به همان مقدار در راهش می ایستد و صبر می کند...

به دوستی گفتم: چه می‌کنی؟ گفت: خیاطی می‌کنم. گفتم: می‌دانم خیاطی می‌کنی؛ این کار دست توست. با مغزت چه می‌کنی؟ با قلبت چه؟ با عقلت چه؟ با روحت چه؟ ما با این‌ها نباید راه برویم؟! این پاها را برای کجا گذاشته‌اند؟! این زندگی که با پای غریزه هم تمام می‌شود. زنبور عسل به آن رفاه و رشد و نظم و عدالتی رسیده که هنوز ما نرسیده‌ایم. آن رفاه و عدالت، نه در سوئد، نه در چین، نه در آمریکا و نه در هیچ کشور دیگری نیست. اگر هدف آن رفاه بود که این همه استعداد نمی‌خواستیم.

لباس اطاعت حق، پوششی است که ما را در کنار حادثه ها و برخورد ها و سرما ها و گرما ها می پوشاند و کسری ها و بدی های ما را پر می کند و توشه راه ما می شود‌.

کسانی که دشمن مشترک را درک کنند، خواه ناخواه متحد می‌شوند. این یک عامل وحدت است.

انسان سرمایه‌هایی دارد که به وسعت تاریخ و عظمتِ روح انسان‌اند. بخشی از سرمایه‌هایش، دست و پا و چشم و گوش و سرمایه‌های بدنی و غریزی او است؛ بخش دیگر سرمایه‌های انسانی است که او را از حیوانات جدا می‌کند. این استعدادهای عظیم‌تر، عبارت‌اند از: فکر: نتیجه‌گیری، عقل: سنجش، انتخاب: آزادی، وجدان و فرقان. افراد در این سرمایه‌ها با هم تفاوت دارند؛ اما مهم‌تر از این همه سرمایه، جهت دادن به آن‌هاست.

کسی که می‌خواهد برای خودش و جامعه‌اش کاری بکند، باید ابتدا هدفش را مشخص کند، و سپس براساس هدفش نیازهایش را بشناسد و بعد با هر نیازش مسائلش را و در هر قسمت مجموعه کسری‌ها و کمبودها و وظیفه‌هایش را که برای رسیدن به هدفش باید انجام دهد بشناسد؛ و همانطور که گذشت، هدف را هم باید با کمک عواملی مثل تدبر، تفکر، تعقل، آموزش و مشورت شناخت.

رشته ای که انفصام ندارد و باز نمی شود،حبل الله است.

از هر کاری که امر تو در آن نیست، استغفار می کنم.

انسان دعا نمی کند که چیزی بیابد، بلکه دعا می کند تا عبودیتش را نشان دهد و این است که برایش مهم نیست که دعایش برآورده شود یا نشود.

ما گرچه در استعدادها با هم تفاوت داریم، در رهبری استعدادها با هم برابریم. از این روست که اختلاف استعدادها باعث تبعیض، ظلم، تضاد و بدبختی نمی‌شود؛ که خدایا چرا به او دادی، به من ندادی؟!

چه کسی گفته است: دنیا را ول کن یا دنیا بد است؟ دنیا، کم است و باید زیادش کرد. دنیا را باید برداشت، زهد ما، زهد أخذ است نه زهد ترک ...

شــکر، بــه معنــای به جریان انداختــن داده هــای او در راهــی اســت کــه او �ِݭݧݨؤ�ݧݨنݨْ �شَكَرْ�ُتمْ َ می خواهــد. ایــن جریــان باعــث زیادتیِ خودِ انســان می شــود: < لݠ لَاَرنٖݪ�ݫݬیدَݦݨ�ݧݩَّنكُمْ>.1 تعبیر این نیست: لَاَرنٖݪ�ݫݬیدَݦݨ�ݧݩَّن �ِنعمَ�َتكُم؛ نعمت را زیاد نمی کنند؛ بلکه خود انســان زیاد می شــود. درنتیجه می تواند به آنچه دارد، جهت بدهد و به مقصد برســاند تا هســتی پای او باشــد، نه بار او