بریده‌های کتاب پسا فاجعه (خشونت و بازساختن خود)

همکاری به من گفت:« می‌توانی این موضوع را به گذشته بسپاری.» اما می‌دانم که من هرگز آن تعرض را فراموش نخواهم کرد. این نه از سر سستی اخلاقی یا ضعف فکری، بلکه حاکی از توان بازیافته‌ی من است که می‌توانم این معرفت ناگوار را با کارم بیامیزم.

ما باید قصه خودمان را بگوییم؛ و به قصه دیگران گوش کنیم، به ویژه وقتی با قصه ما اختلاف دارد!

ما مولکول هایمان هستیم. عمیق ترین ترس هایمان، خوشحالی هایمان و تمایلات مان همه در سیگنال های شیمیایی فرستنده های عصبی ما جای گرفته اند. اما ما سازندگان معنا هستیم، سازنده و نیز ساخته تاریخمان، ویژگی های منحصر به فرد مان، قصه های دیوانه وار مان، و عواقب پیش بینی ناپذیر مان. چگونه باید این حقیقت را فهمید که ما هر دو هستیم؟ مانند کسی که در پی آن است شهر را از سیل قریب الوقوع آگاه کند اما به زبان دیگری سخن می گوید... ما به پیش می آییم و خبر می دهیم شر بر ما دست یافته است. ــ برتولت برشت

به نظر درست یا خردمندانه نمی‌رسد که نوشته‌ی قدیمی خود را چنان تصحیح کنیم، تو گویی می‌خواهیم محوش کنیم، که این موضوع نهان شود که برای اینکه به اینجا برسیم باید از آنجا رد شویم. این روش فمینیستی است که اجازه دهیم شواهد تغییر ذهن فرد و فرآیندهای تغییر باقی بمانند.

بازماندگان تروما باید شنوندگانی بیابند تا بتوانند تاب‌‌آورند و ادامه دهند. کنار هم قرار دادن قطعه‌های خودِ متلاشی‌شده نیازمند فرایند یادآوری و تلاش برای کنار آمدن از طریق به دست‌دادن روایتی از تروماست که در آن کلام و احساس همگرا می‌شوند. [... مسئله این است که] چطور از حافظه سخن‌گفتن بر حافظه اثر می‌‌گذارد.

برای زنده ماندن در حال، لازم است شجاعت مواجهه با گذشته را داشت.

بازگو کردن روایت، بخش حیاتی از کنار آمدن با تروماست!.

معروف است که، در دیدگاه [جان] لاک، مجموعهٔ خاطراتِ به‌هم‌پیوسته هویت شخص را معین می‌کند. به عبارت دیگر، بر اساس دیگاه او، خود را می‌توان روایتی درحال پیشرفت دانست که از گذشته آغاز می‌شود و با تجربیات تازه گسترش می‌یابد. اما مطالعه‌ٔ تروما چالشی دشوار برای این دیدگاه ایجاد می‌کند. رخدادهای ترومایی سبب از هم‌‌گسیختگی مهمی در حافظهٔ فرد می‌شوند.

برخی از اقوام مذهبی خیلی سریع زنده ماندن من را لطف خدا دانستند،اما او را بابت آنچه بر من گذشته بود سرزنش نمی کردند. بعضی دیگر رنج من را تصدیق می کردند، اما نه بیشتر از نقطه‌ای در نمودار خیریت خدا، شری لازم و گذرا برای این که خیری بزرگتر نمایان شود.

آن موقع هنوز نمی‌دانستم که چطور تروما نه تنها ذهن خودآگاه و ناخودآگاه تو را تعقیب می‌کند، که در بدن تو هم باقی می‌ماند، در تمام حواست، حاضریراق برای اینکه با هر محرکی دوباره ظاهر شود تا آن اتفاق تکان‌دهنده را از نو زندگی کنی.