بریده‌های کتاب شهر خرس

این هم یک مسئله بزرگ است و هم کوچک؛این که بدانی هستند کسانی که هیچ وقت رهایت نمی‌کننده.

دو چیز خیلی خوب به ما خاطرنشان می‌کند که چقدر پیر شده‌ایم: بچه‌ها و ورزش.

مرگ کاری عجیب و غیر قابل‌ درک می‌کند با دو روح عاشق.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمام خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن. هر چه را می‌سازی دیگران نابود می‌کنند، اما باز هم بساز، چون در پایان فقط تو هستی و خدا و این مسئله بین شما دو تا است، نه بین تو و دیگران.

ایمان فقط بین تو و خداست.

بعضی می‌گویند هاکی به دین می‌ماند، اما این‌طور نیست. هاکی مثل ایمان است. دین امری است بین شما و دیگر مردم؛ پر از تفسیر و تئوری و عقاید مختلف. ولی ایمان... فقط بین تو و خداست.

دلش می‌خواهد خودش را بپیچد لای فرش و داد بزند. هی فرش را دور خودش بپیچد و هی داد بزند،آن‌قدر که صدایش خفه شود

گاهی اوقات زندگی به تو اجازه نمی‌دهد مبارزه ات را انتخاب کنی. فقط می‌توانی همراهانت را انتخاب کنی.

برای یک بچه خیلی آسان است که عاشق چیزی شود که به او می‌گویند در آن چیز بهترین است.

ما عاشق برنده ها هستیم،حتی با این که به ندرت آدم های دوست داشتنی هستند. آن ها تقریبا همیشه انسان هایی خودخواه، بی ملاحظه و تملک گرا هستند. این اهمیتی ندارد. آن ها را می بخشیم و تا زمانی که ببرند،دوستشان خواهیم داشت.

فرق واضحی هست بین بچه‌های خانواده‌های فقیر و بقیه‌ی بچه‌ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می‌شود وقتی که این فرق را بفهمد.

ما عاشق برنده‌ها هستیم هر چند که ممکن است واقعا انسان های دوست داشتنی‌ای نباشند.

هاکی فقط یک بازی احمقانه است. سال به سال خود را وقف آن می‌کنیم بدون اینکه هرگز واقعا امید داشته باشیم در مقابل چیزی به دست می‌آوریم. می‌سوزیم و خون جگر می‌خوریم و گریه می‌کنیم و کاملا می‌دانیم در بهترین حالت، بالاترین چیزی که ورزش می‌تواند به ما بدهد، ناباورانه پوچ و بی ارزش است:فقط یکی دو لحظه برتری. همین. اما مگر این زندگی کوفتی چیز دیگری هم دارد؟

من می‌دونم که این فقط یه بازیه،‌ اما فقط همین نیست‌. هیچ‌وقت نبوده.

باید کسی با ایده های بزرگ هم وجود داشته باشد. منظومه ها زمانی خوب کار می‌کنند که حول ستاره ها ساخته شده باشند.