بریده‌های کتاب آرایش دشمن

((زندگی؟)) ((میشناسمش . آن قدری که بهش بها داده اند نمی ارزد))

توی دنیا هیچ چیز فهم نا پذیرتر از چهره ها نیست یا بهتر بگویم از برخی چهره ها مجموعه ای از خطوط و نگاههایی که به یکباره تبدیل میشود به تنها واقعیت موجود و مهمترین معمای عالم هستی که با عطش و ولع به آن مینگریم انگار که برترین پیام بر آن حک شده باشد.

مردم به هر کسی که حرف هایش را نمی فهمند ، انگ دیوانگی می زنند

موازین اخلاقی آدمها باهم فرق دارد. معیار من برای ارزیابی کارها میزان لذت بخش بودنشان است. حظ هدف نهایی هستی است و نیاز به هیچ توجیهی ندارد و عمل بیشوق شر بی دلیل است، مخمصه فلاکت بار و غیرقابل دفاع

اگر آدم‌ها حافظه‌ی خوبی داشتند، می‌دیدند دارند از موضوعاتی حرف می‌زنند که به گمان‌شان چیزی از آن‌ها نمی‌دانند.

پشیمانی از خطا خطای بزرگ‌تری است.

این نیاز آدمها به اینکه دیگران را متهم به تباه کردن هستی شان کنند خنده دار است. در حالی که خودشان خیلی خوب از پس این کار برمی آیند. بدون نیاز به کمک کسی!

خطر کردن خود زندگی است . آدم فقط می تواند سر زندگی اش خطر کند . اگر هم خطر نکند ، زندگی نمی کند

هیچ‌چیز در دنیا مبهم‌تر از چهره‌ها یا به عبارتی بعضی چهره‌ها نیست؛ مجموعه‌ای از خطوط و نگاه‌هایی که ناگهان برای شما به تنها واقعیت و مهم‌ترین راز هستی تبدیل می‌شوند، طوری با اشتیاق تمام نگاهش می‌کنیم که انگار پیامی متعالی بر آن حک شده است.

آدم باید از وضعیتش ناراضی باشد تا تلاش کند.

پشیمانی از خطا، خطای بزرگ‌تری است.

نباید احساساتی را که تجربه نکرده‌ایم پیش داوری کنیم.

من تا به حال نمرده‌ام. شاید معرکه باشد.

« زندگی؟ » « می‌شناسمش. آن‌قدری که به‌اش بها داده‌اند نمی‌ارزد. » « این را که این همه آدم به آن دل بسته‌اند چه‌طور تفسیر می‌کنید؟ » « آن‌ها کسانی‌اند که در این دنیا دوستان و معشوق‌هایی دارند. من ندارم. »