بریده‌های کتاب آرایش دشمن

آدم‌ زمانی همت میکند که از اوضاعش ناراضی باشد.

زندگی بدبیاری های سودمندی دارد.

آدم های عاشق پای عشقشان که در میان باشد نمیتوانند یک ریز از او نگویند.

-آدم وقتی می‌بیند بعضی‌ها چه تعریفی از عشق دارند دلش می‌خواهد بالا بیاورد.

خطر همان زندگی است. فقط زندگی را می‌شود به خطر انداخت. اگر آن را به خطر نیندازیم زندگی نکرده ایم.

توی دنیا هیچ چیز فهم نا پذیرتر از چهره ها نیست یا بهتر بگویم از برخی چهره ها مجموعه ای از خطوط و نگاههایی که به یکباره تبدیل میشود به تنها واقعیت موجود و مهمترین معمای عالم هستی که با عطش و ولع به آن مینگریم انگار که برترین پیام بر آن حک شده باشد.

موازین اخلاقی آدمها باهم فرق دارد. معیار من برای ارزیابی کارها میزان لذت بخش بودنشان است. حظ هدف نهایی هستی است و نیاز به هیچ توجیهی ندارد و عمل بیشوق شر بی دلیل است، مخمصه فلاکت بار و غیرقابل دفاع

این نیاز آدمها به اینکه دیگران را متهم به تباه کردن هستی شان کنند خنده دار است. در حالی که خودشان خیلی خوب از پس این کار برمی آیند. بدون نیاز به کمک کسی!

از این میترسم ، شما قادر به درک احساسات نیستید این ویژگی مشترک تمام کسانی هست که در کودکی بهشان محبت نشده است

خیال می کردیم حاکمی مهربان بالای سرمان داریم که فهمیدیم تحت سلطه ی دیکتاتور ظالم و بدخواهی هستیم که در دل خودمان جا دارد.

برای اینکه دوستش داشتی ، آدم آن چه را که دوست دارد نابود میکند

هر کس گیر همان جنایت‌کاری می‌افتد که لیاقتش را دارد.

هیچ چیز به اندازه‌ی روحی که ایمان به او جان بخشیده قدرت ندارد.

خنده دار است که آدم ها نیاز دارند به این که دیگران را متهم به تباه کردن زندگیشان کنند ، درحالی که خودشان به تنهایی بدون کمک هیچ کس دیگری خیلی خوب از عهده اش بر می آیند

((زندگی؟)) ((میشناسمش . آن قدری که بهش بها داده اند نمی ارزد))

مردم به هر کسی که حرف هایش را نمی فهمند ، انگ دیوانگی می زنند

اگر آدم‌ها حافظه‌ی خوبی داشتند، می‌دیدند دارند از موضوعاتی حرف می‌زنند که به گمان‌شان چیزی از آن‌ها نمی‌دانند.