بریده‌های کتاب زنده به گور

آب زندگانی پشت کوه قافه.

نه، نه،هرگز من دنبال این کار نخواهم رفت.باید به کلی چشم پوشید.برای دیگران خوشی می‌آورد در صورتی که برای من پر از درد و زجر است‌. هرگز هرگز...

هرکسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت میکند.زبان آدمیزاد مثل خود اون ناقص و ناتوان است.

همه از مرگ می‌ترسند من از زندگی سمج خودم. چقدر هولناک است وقتیکه مرگ، ادم را نمی‌خواهد و پس میزند.

+می‌دونی دوای کری اونا چیه؟ - آب زندگیس‌.اما اگه آب زندگی به مردم بدن و گوششون واز بشه دیگه زیر بار ارباباشون نمیرن؟ اینایی رو که می‌بینی به این درخت دار زدن می‌خواستن گوش مردمو معالجه بکنن!

می‌دانستم که در این بازیگرخانه‌ی بزرگ دنیا هرکس یک‌جور بازی می‌کند تا هنگام مرگش برسد.

الان نه از زندگی خوشم می‌آید و نه بدم می‌آید، زنده‌ام بدون اراده، بدون میل، یک نیروی فوق‌العاده مرا نگه داشته. در زندان زندگانی زیر زنجیرهای فولادین بسته شده‌ام.

در این بازیگر خانه بزرگ دنیا هرکسی یکجوری بازی می‌کند تا زمان مرگش برسد.

نمیدانم چه مینویسم، تيك و تاک ساعت همینطور بغل گوشم صدا میدهد. میخواهم آنرا بردارم از پنجره پرت بکنم بیرون ، این صدای هولناک که گذشتن زمان را در کله ام با چکش می‌کوبد!

حالا دیگر نه زندگانی میکنم و نه خواب هستم، نه از چیزی خوشم می آید و نه بدم می آید، من با مرگ آشنا و مأنوس شده ام. یگانه دوست من است، تنها چیزی است که از من دلجوئی میکند...

زنده باد کوری و کری که راه بهشت و زندگی ابدی رو برای مردم و عیش و عشرتو برای ما واز می‌کنه!

چه خوب بود اگر همه چیز را می‌شد نوشت. اگر میتوانستم افکار خودم را به دیگری بفهمانم، میتوانستم بگویم. نه، یک احساساتی هست، یک چیز هایی هست که نه میشود به دیگری فهماند، نه می شود گفت، آدم را مسخره میکنند،هرکس مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می‌کند. زبان آدمیزاد مثل خود او ناقص و ناتوان است.

گفت: خانم شما تنها هستید؟من هم تنها هستم‌. همیشه تنها هستم! همه عمرم تنها بوده‌ام.

خوب بود می‌توانستم کاسه سر خودم را باز کنم و همه این توده نرم خاکستری پیچ پیچ کلهِ خودم را درآورده بیندارم دور،بیندازم جلو سگ.

در آنجا نه کتاب بود نه روزنامه و نه ساز و نه آزادی. پرنده ها از این سرزمین گریخته بودند.

می‌خواستم از همه‌چیز و همه‌کار کناره بگیرم، می‌خواستم نا امید بشوم و بمیرم.