بریده‌های کتاب زنده به گور

چه خوب بود اگر همه چیز را می‌شد نوشت. اگر میتوانستم افکار خودم را به دیگری بفهمانم، میتوانستم بگویم. نه، یک احساساتی هست، یک چیز هایی هست که نه میشود به دیگری فهماند، نه می شود گفت، آدم را مسخره میکنند،هرکس مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می‌کند. زبان آدمیزاد مثل خود او ناقص و ناتوان است.

گفت: خانم شما تنها هستید؟من هم تنها هستم‌. همیشه تنها هستم! همه عمرم تنها بوده‌ام.

خوب بود می‌توانستم کاسه سر خودم را باز کنم و همه این توده نرم خاکستری پیچ پیچ کلهِ خودم را درآورده بیندارم دور،بیندازم جلو سگ.

در آنجا نه کتاب بود نه روزنامه و نه ساز و نه آزادی. پرنده ها از این سرزمین گریخته بودند.

می‌خواستم از همه‌چیز و همه‌کار کناره بگیرم، می‌خواستم نا امید بشوم و بمیرم.

آب زندگانی پشت کوه قافه.

نه، نه،هرگز من دنبال این کار نخواهم رفت.باید به کلی چشم پوشید.برای دیگران خوشی می‌آورد در صورتی که برای من پر از درد و زجر است‌. هرگز هرگز...

هرکسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت میکند.زبان آدمیزاد مثل خود اون ناقص و ناتوان است.

همه از مرگ می‌ترسند من از زندگی سمج خودم. چقدر هولناک است وقتیکه مرگ، ادم را نمی‌خواهد و پس میزند.

+می‌دونی دوای کری اونا چیه؟ - آب زندگیس‌.اما اگه آب زندگی به مردم بدن و گوششون واز بشه دیگه زیر بار ارباباشون نمیرن؟ اینایی رو که می‌بینی به این درخت دار زدن می‌خواستن گوش مردمو معالجه بکنن!