بریده‌ کتاب‌های چه نیازی است به علی؟

از همه سخنانی که علی ع در مدت عمرش گفته است، جمله ای از همه رساتر، بلیغ تر، زیباتر، اثربخش تر و آموزنده تر وجود دارد و آن 25 سال سکوت علی ع است، که خطاب به همه انسانهاست، انسان هایی که علی ع را می شناسند. 25 سال سکوت در نهایت سختی و سنگینی برای یک انسان، آن هم نه یک انسان گوشه گیر و راهب؛ یک انسان فعال اجتماعی.

درد علی دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می‌کند و درد دیگری دردی است که او را تنها در نیمه‌شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده… و به ناله در آورده است. ما تنها بر دردی می‌گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می‌کند. اما این درد علی نیست. دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است، تنهایی است، که ما آن را نمی‌شناسیم! باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را، که علی درد شمشیر را احساس نمی‌کند، و ما… درد علی را احساس نمی‌کنیم.

در دنیا می بینیم که چگونه انقلابیون بزرگ جهان بعد از به قدرت رسیدن و به سیری رسیدن بازیگر حرفه ای سیاست می شوند ... و تنها علی است که هم در دوره ای که یک فرد در گروه پیغمبر ص بود و برای مکتب مبارزه می کرد انقلابی بود و هم در 25 سال سکوتش که قدرت به دستش نبود انقلابی ماند و هم در 5 سال حکومتش که همه قدرتها در دستش بود.

درد علی ع دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می کند و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستان های اطراف مدینه کشانده و به ناله درآورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند. اما این درد علی ع نیست، رددی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است، تنهایی است که ما آن را نمی شناسیم. باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را، که علی ع درد شمشیر را احساس نمی کند، و ... ما درد علی ع را احساس نمی کنیم.