بریده‌های کتاب دراکولا

حالا که مایلی بفهمی، اولین قدم را به سوی فهمیدن برداشته‌ای.

برای آرامش ذهنم به دفتر خاطراتم پناه می‌برم، عادت نوشتنِ جزئیات کمکم می‌کند تسکین یابم.

تنها تردیدم این بود که آیا هیچ خوابی هست که از تور غیر طبیعی و مخوف ظلمت و رازی که انگار دور من پیچیده می‌شد، هراسناک‌تر باشد.

بعد خواهید فهمید مردانی مادرشان را چنان دوست داشته اند که به خاطرش خطرهای بسیاری را به جان خریده اند.

کنت دراکولا لحظاتی بعد از اتاق خارج شد و مجدداً در را قفل کرد و من هم به طرف اتاق خوابم رفتم و داخل تخت خواب شدم و جالب اینجاست بدون هیچ گونه کابوس و یا رویای ناراحت کننده‌ای تا صبح خوابیدم... قدیمی‌ها مثلی دارند که می‌گوید...«یاس و نومیدی آرامش خاص خودش را دارد» مثلی که آن شب کاملاً در مورد من مصداق پیدا کرد.

تنهایی با بال‌های شوم خود بر بام‌های ما خواهد نشست.

روستاییان بدون رهبر به چه دردی میخورند؟ جنگ بدون مغز و دلی که آن را هدایت کند به کجا ختم می شود؟

« فقط از سر مهربانی بی رحم باشم »

فکر نکن من ناراحت نیستم، گو اینکه می‌خندم. می‌بینی، حتی وقتی از زور خنده خفه شده بودم، گریه میکردم، اما فکر هم نکن که وقتی می‌گریم متأثرم، چون خنده هم به همان ترتیب سراغم آمد. این را همیشه به یاد داشته باش که خنده ای که در میزند و میگوید: «اجازه هست وارد شوم؟» خنده‌‌ی حقیقی نیست.

تمام بلاها از این چیز کثیف و متعفن سرچشمه می‌گیرد که این بار هم مثل همیشه، دسته گل بزرگی به آب داد... شیئی پوچ و بی‌مصرف که فقط به خاطر ارضاء غرور و خودپسندی انسان‌های ابله و مغرور مورد استفاده قرار می‌گیرد... نابود باد آئینه و هر چه نامش آئینه است!

مادامی که اینجا زندگی میکنم، تنها می توانم به یک چیز امید داشته باشم: اینکه دیوانه نشوم..

گمان می‌کنم گهگاه گریه برای همه‌مان سودمند باشد؛ فضا را مثل باران پاک می‌کند.

نامه از طرف مینا هارکر به ...(مخاطب هرگز نامه را باز نکرد...)

چه کار کنم؟ تمام زندگی‌ام گویی ناگهان از من جدا شده و در تمام جهان چیزی نیست که بخاطرش زندگی کنم.

و مرگ تنها چیزیه که می‌تونیم بهش تکیه کنیم.

من به قدری ارباب بوده ام که هنوز ارباب باشم

درست می گویید من همان قدر می دانم کجا دنبالشان بگردم که مردگان می دانند