بریده‌های کتاب در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند

هرگز پرسیده‌ای وقتی دیگران می‌میرند چرا مردم جمع می‌شوند؟ چرا احساس می‌کنند باید این کار را بکنند؟ برای اینکه جان آدمیزاد، در عمق وجودش می‌داند که همهٔ زندگی‌ها همدیگر را قطع می‌کنند. اینکه مرگ فقط یکی را نمی‌برد. وقتی مرگ کسی را می‌برد، شخص دیگری را نمی‌برد. در فاصله کوتاه بین برده شدن و برده نشدن، زندگی خیلی‌ها عوض می‌شود. می‌گویی باید تو به جای من می‌مردی. ولی در طول زندگی‌ام روی زمین، انسان‌هایی هم به جای من مرده‌اند. هر روز این اتفاق می‌افتد. وقتی صاعقه یک دقیقه بعد از رفتن تو می‌زند، یا هواپیمایی سقوط می‌کند که ممکن بود تو در آن باشی. وقتی همکارت مریض می‌شود و تو نمی‌شوی. فکر می‌کنیم این چیزها تصادفی است. ولی برای همه‌شان تعادل وجود دارد. یکی می‌پژمرد؛ دیگری رشد و نمو می‌کند. تولد و مرگ بخشی از یک کل است. به همین خاطر است که به سمت کودکان و مراسم خاک‌سپاری کشیده می‌شویم.

"گاهی وقتی چیز گران بهایی را قربانی می کنی، واقعا آن را از دست نمی دهی. فقط آن را به کس دیگری می بخشی."

کاپیتان گفت: «قربانی. تو یک قربانی دادی. من هم یک قربانی دادم. همهٔ ما قربانی می‌دهیم. ولی تو برای قربانی خودت عصبانی هستی و مدام به چیزی فکر می‌کنی که از دست داده‌ای. نفهمیدی. قربانی بخشی از زندگی است. باید این‌طور باشد. نباید از آن پشیمان شد. باید استنشاقش کرد. قربانی‌های کوچک. قربانی‌های بزرگ. مادری کار می‌کند تا پسرش به مدرسه برود. دختری به خانه برمی‌گردد تا از پدر مریضش مراقبت کند. مردی به جنگ می‌رود...»

غریبه‌ها خانواده‌هایی هستن که تو باید اونها رو بشناسی.

مگر قرار نیست وقتی میمیری آرامش داشته باشی؟ -وقتی آرامش پیدا میکنی که خودت اون رو ایجاد کنی.

بزرگترین هدیه‌ای که خداوند می‌تواند به تو بدهد این است: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا زندگی‌ات برایت توجیه شود.

چیزهایی که قبل از تولد تو اتفاق میفته، تو زندگی تو اثر می‌ذاره، همچنان که مردم قبل از تو هم، روی تو. هرروز از مکان‌هایی می‌گذریم که اگر به خاطر افراد قبل از ما نبود، از اونجا نمی‌گذشتیم. اکثر ما وقتی در جایی زمان زیادی رو صرف می‌کنیم، تصور می‌کنیم این مکان‌ها با ورود ما آغاز شده‌ن. اما این درست نیست.

شاید شروع داستان از انتها عجیب بنظر برسد اما هر پایانی اغاز هم هست فقط ان لحظه این را نمی دانیم

هیچ سرگذشتی به حال خود نمی ماند ، گاهی داستانها در جایی بهم می خورند و همدیگر را پوشش می دهند ،مثل سنگهای کف رودخانه

هیچ چیز اتفاقی نیست ،ماهمه به هم وصلیم ،نمی توانی یک زندگی را از زندگی دیگر جدا کنی ،همانطور که نمی توانی نسیمی را از باد جدا کنی »

راز بهشت این است ،هر آدمی روی دیگری تاثیر می‌گذارد و این زنجیره تا بی نهایت ادامه دارد داستان زندگی آدم ها هر لحظه ساخته می شود و همه ی داستان ها در آخر یکی است .

غریبه ها خانواده ای اند که هنوز با آنها آشنا نشده ای.

مرد آبی گفت:《ما هیچ‌کار اتفاقی‌ای انجام نمی‌دهیم. همه‌ی ما به هم وصل هستیم. تو نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی همون‌طور که نمی‌تونی هوا و باد رو از هم جدا کنی.》

این داستان پیچیده و غم‌انگیز زندگی است. قرن‌ها انسان "شجاعت" را با برداشتن سلاح و "بزدلی" را با زمین گذاشتن سلاح یکی دانسته.

بهشت واقعی درک درست زندگیته،اینطوری به آرامش میرسی و این بهترین هدیه خداست.

نگه داشتن خشم زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارندهٔ ما حمله می‌کند. ولی نفرت تیغ دو دم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده‌ایم.

هیچ عمری هدر نمی‌رود، تنها زمانی که هدر می‌دهیم، زمانی است که فکر می‌کنیم تنهاییم.

هر پسری پدرش را می پرستد حتی با زشت ترین رفتار ها.