بریده‌های کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می کنید

بهشت واقعی درک درست زندگیته،اینطوری به آرامش میرسی و این بهترین هدیه خداست.

نگه داشتن خشم زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارندهٔ ما حمله می‌کند. ولی نفرت تیغ دو دم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده‌ایم.

هیچ عمری هدر نمی‌رود، تنها زمانی که هدر می‌دهیم، زمانی است که فکر می‌کنیم تنهاییم.

هر پسری پدرش را می پرستد حتی با زشت ترین رفتار ها.

پدر و مادرها به‌ندرت فرزندانشان را رها می‌کنند، بنابراین بچه‌ها آن‌ها را رها می‌کنند. می‌روند. دور می‌شوند. لحظاتی که قبلاً معرف والدین بود -تأیید مادر، سر تکان دادن پدر- با لحظات حاوی دستاوردهای خودشان پوشانده می‌شود. بچه‌ها تنها بعد از آنکه پوستشان شل و قلبشان ضعیف شد، پی می‌برند که سرگذشت و دستاوردهای خودشان، مثل سنگی بر سنگ‌های دیگر، در زیر آب‌های زندگی‌شان، تکیه بر سرگذشت‌های پدران و مادرانشان دارد.

منتظر مانده بود تا بخشی از راز بهشت را فاش کند : اینکه هرکس بر روی دیگری تاثیر می گذارد و دیگری هم بر روی یک نفر دیگر. به این ترتیب دنیا پر از داستان می‌شود ولی همه این داستان ها در اصل یکی هستند.

درون هر مرد پسر دونده ای وجود دارد مهم نیست آن مردچقدر پیر باشد

همه ی پدر و مادر ها به بچه هایشان صدمه می زنند . نمی شود کاریش کرد. جوانی مثل آینه ای صاف و بی زنگار آثار پرورش گران خود را جذب میکند . بعضی از والدین بر آن لک می اندازند بعضی دیگر ترک تعدادی هم کودکی را کاملا خرد و به تکه های کوچک ناصاف و تعمیر نشدنی مبدل می کنند

عدالت از مرگ و زندگی جداست ،اگه اینطور نبود نباید آدم خوبا جوون مرگ میشدن .

گاهی وقتی چیز گرانبهایی را قربانی میکنی واقعا آن را از دست نمی دهی. فقط آن را به کس دیگری میبخشی .

بهشت برای همین است. برای درک زندگی ات روی زمین

«مردن پایان همه‌چیز نیست. ما فکر می‌کنیم هست. ولی آنچه در زمین اتفاق می‌افتد، فقط شروع است.» ادی سرگشته نگاه کرد. کاپیتان گفت: «فکر می‌کنم مثل ماجرای آدم و حوا در کتاب مقدس باشد. مثل شب اول آدم در زمین، وقتی دراز کشید تا بخوابد. فکر می‌کند همه‌چیز تمام شده، مگرنه؟ نمی‌داند خواب چیست. چشم‌هایش دارد بسته می‌شود و فکر می‌کند دارد از این دنیا می‌رود. درست است؟ اما این‌طور نیست. صبح روز بعد بیدار می‌شود و دنیای جدید و تازه‌ای برای کشف دارد، ولی چیز دیگری هم دارد. دیروزش را دارد.» کاپیتان لبخند زد: «سرباز، به‌ نظر من، برای همین است که به اینجا می‌رسیم. بهشت همین است. آدم می‌تواند دیروزهایش را معنی کند.»

نمی توانی یک زندگی را از زندگی دیگر جدا کنی همان طور که نمی توانی نسیمی را از باد جدا کنی

هرگز پرسیده‌ای وقتی دیگران می‌میرند چرا مردم جمع می‌شوند؟ چرا احساس می‌کنند باید این کار را بکنند؟ برای اینکه جان آدمیزاد، در عمق وجودش می‌داند که همهٔ زندگی‌ها همدیگر را قطع می‌کنند. اینکه مرگ فقط یکی را نمی‌برد. وقتی مرگ کسی را می‌برد، شخص دیگری را نمی‌برد. در فاصله کوتاه بین برده شدن و برده نشدن، زندگی خیلی‌ها عوض می‌شود. می‌گویی باید تو به جای من می‌مردی. ولی در طول زندگی‌ام روی زمین، انسان‌هایی هم به جای من مرده‌اند. هر روز این اتفاق می‌افتد. وقتی صاعقه یک دقیقه بعد از رفتن تو می‌زند، یا هواپیمایی سقوط می‌کند که ممکن بود تو در آن باشی. وقتی همکارت مریض می‌شود و تو نمی‌شوی. فکر می‌کنیم این چیزها تصادفی است. ولی برای همه‌شان تعادل وجود دارد. یکی می‌پژمرد؛ دیگری رشد و نمو می‌کند. تولد و مرگ بخشی از یک کل است. به همین خاطر است که به سمت کودکان و مراسم خاک‌سپاری کشیده می‌شویم.

کاپیتان گفت: «قربانی. تو یک قربانی دادی. من هم یک قربانی دادم. همهٔ ما قربانی می‌دهیم. ولی تو برای قربانی خودت عصبانی هستی و مدام به چیزی فکر می‌کنی که از دست داده‌ای. نفهمیدی. قربانی بخشی از زندگی است. باید این‌طور باشد. نباید از آن پشیمان شد. باید استنشاقش کرد. قربانی‌های کوچک. قربانی‌های بزرگ. مادری کار می‌کند تا پسرش به مدرسه برود. دختری به خانه برمی‌گردد تا از پدر مریضش مراقبت کند. مردی به جنگ می‌رود...»