بریده‌های کتاب بازی با مرگ

ترس از مرگ بیهوده بود. مرگ در اطراف من آدمهایی را درو میکرد ، که تا یک لحظه پیش از مردن، حتی از فکرشان هم نمیگذشت که روزی می میرند.

کافی بود پایم را کمی جابجا کنم و روی سرش بگذارم، یا چند ضربه ی محکم دیگر به سرش بکوبم و بکشمش. بازی با یک مار بدون زهر ، احمقانه بود. کشتنش هم چه فایده ای داشت؟ روزی مرا که از دهنم نمی گرفت.

خاک بخشنده است. وجودی از نَفَس و اندیشه در قالبی از گِل به ما می بخشد.خاک به همین اندازه پذیرنده نیز هست. وقتی اندیشه ی ما خسته می شود و شعله ی وجود ما آخرین زبانه هایش را می کشد؛ زمانی که اندیشه ما به استراحت ابدی نیاز دارد و شعله ی وجود ما رو به خاموشی می رود و نزدیک است نَفَس ما همچون نسیم خنک شامگاهان در جهان لایتناهی رها شود، خاک پذیرنده و مهمان نواز در گوشه ای از خود گودالی به ما ارزانی می‌دارد ؛ مارا در خود می پوشاند و به آن چیزی برمیگرداند که در آغاز بوده ایم.

استراحت ! اندیشه ی من هرگز رنگ آسایش به خود ندیده و رؤیای همیشه مشتاق من هیچگاه نیارمیده.

زندگی خود به خود شراب معتقدات مرا از ظرف نامقدس قلب بینوایم 'که هنوز در سینه ام می تپید' در ذرات نومید وجودم به جریان درآورده بود. دین به نظرم فقط یک افسانه بود.

دلم میخواست هميشه با شور شناختن زندگی کنم. آرزو داشتم تا آخر ، در شور امید به زندگی باقی بمانم. گرچه به این زندگی دیگر امیدی نداشتم، ولی هنوز به قهقرای نومیدی نرسیده بودم. آنچنان امیدی به رسیدن به اوج تابناک زندگی داشتم که از شدت اشتیاق نزدیک به انفجار بود.

شاید گونه ی من زمانی پوست درختی بوده و ران هایم از آن گوزنی چالاک. پاهای من شاید در زمان های پیش کره اسبی را به حرکت در می آورده ؛ کره اسبی که زندگی به او آموخته بود ، چگونه با ضربه های محکم دست هایش ، از خود دفاع کند.

گربه گوهش رو زیر خاک قایم می کند، آدم هم پستی ها و رذالت هایش رو زیر ... شرافت.

گرچه بسیاری از خصائل بد را از اجدادمم به ارث برده بودم، ولی از همان ها نیروی غول آسایی در من بجا مانده بود که با سماجت بر ضد بدی ها و رذیلت ها به پا میخواست.

خاک! از خاک زاده می شویم، چند روز شاد یا ناشاد، با نفرت یا با عشق بر آن گام می زنیم، و سپس به خاک باز می گردیم. همین بوته ی نسترن وحشی که از خاک رسته است، چند روز دیگر برگ های خزان زده اش برخاک خواهد ریخت و خاک خواهد شد.

از بچگی باور کرده بودم که نان مقدس است و بیرون ریختن خرده نان گناه است. به همین ترتیب آب هم مقدس بود.

از این قالب کثیف، خسته و ژنده پوش در عذاب بودم؛ قالبی که مرا از گردش دلخواه در جهان باز می داشت.

هیچگاه این نوزاد گریه نخواهد کرد مگر در درون خودش او همیشه فریاد خواهد زد اما به گوش هیچکس نخواهد رسید.

اگر دست کم از ادامه ی حیات روح در آن جهان مطمئن بودم و می دانستم که روح بعد از مرگ زنده می ماند و می تواند ببیند و بشنود و بفهمد، خیلی راحت می توانستم از جسم بی قواره و ناتوانم دست بکشم؛ ولی از جهان خاموش مردگان کسی بازنگشته که برای زندگان تعریف کند که آیا<جای دیگری> هست یا نه. من نه به "جای دیگری" اعتقاد داشتم، نه به موجودی که سرنوشت هریک از ساکنان زمین را تعیین می‌کند .