بریده‌های کتاب به کتابفروشی هیونام دونگ خوش آمدید

خستگی، یکنواختی، پوچی و ناامیدی؛ به محض اینکه توی دام یکی‌شان بیفتی، بیرون آمدن از آن کار سختی است. مثل این است که توی یک چاه سقوط کنی و پشتت داغون بشود. احساس می‌کنی بی‌خودترین آدم دنیا هستی و تنها کسی هستی که عذاب می‌کشد.

من...فکر کنم زندگی با دونستن اینکه خوشبختی زیادم دور از دسترس نیست،آسون شه

کتاب خوندن باعث می‌شه با نگاه واضح تری همه چیز رو ببینین و جهان رو بهتر درک کنید. وقتی بتونین این کارو انجام بدین،قوی تر میشین_ احساسی که به نظر شما با موفقیت مرتبطه. اما همزمان به شما درد هم میده. هر صفحه رو که ورق میزنین،رنج بیشتر میشه. رنج ورای اونچه در زندگی محدود خودمون تجربه میکنیم. شما راجع به دردی میخونین که اصلا روحتون هم از وجودش خبر نداشته.تجربه کردن درد دیگران از طریق دیگران،تمرکز بر روی خوشبختی و موفقیت فردی رو خیلی سخت تر میکنه. خوندن باعث می‌شه از تعریف موفقیت توی کتاب ها بیشتر فاصله بگیریم،چون کتابا باعث نمی‌شن ما از دیگران جلوتر بزنیم یا فراتر بریم؛اونا مارو راهنمایی می‌کنن تا کنار دیگران بایستیم.

خستگی ، یکنواختی ، پوچی ، ناامیدی ، وقتی گیر یکی از این‌ها بیفتین . بیرون اومدن ازشون سخت میشه . مثل افتادن توی یک چاه و مچاله شدن ته اونه . احساس می‌کنی اضافی‌ترین فرد روی کره زمین هستید ، تنها کسی که رنج می‌بره .

یونگ جو شی، من به شما نمیگم بیایین باهم ازدواج کنیم.فقط دارم میگم بیایین همدیگه رو دوست داشته باشیم(:🌱

هر یک از ما مانند یک جزیره هستیم؛ تک و تنها. البته که چیز بدی نیست. انزوا به ما رهایی می‌بخشد. همانطور که تنهایی به زندگی ما عمق می‌دهد. در رمان‌هایی که دوستشان دارم، شخصیت‌ها مانند جزایر متروک هستند. در رمان‌هایی که عاشقشان هستم، شخصیت‌ها قبلاً مانند جزایری متروک بودند تا اینکه به تدریج سرنوشتشان در هم تنیده شد. از آن نوع داستان‌هایی که در آنها زمزمه می‌کنید:《 تو اینجا بودی؟》 و صدای پاسخ می‌دهد:《 بله همیشه 》با خودتان فکر می‌کنید من کمی تنها بودم اما حالا به خاطر تو کمتر تنها هستم. این احساس فوق العاده‌ای است و کتابی که در دستان شماست این لذت را به من می‌بخشد.

هر امکانی با چیزی کوچک آغاز میشود مانند آب سیبی که هر روز صبح می نوشید اما می تواند همه چیز را تغییر دهد

+ اگه یه چیزی از خوندن یاد گرفته باشم ، اینه که همه نویسنده‌ها یه زمانی اونجا بودن . ته اون چاه . فقط بعضیاشون تازه اومدن بیرون ، بعضیاشون خیلی وقت پیش . اما همگی یه حرفی رو می‌زنن دوباره میوفتم اون تو . × پس چرا باید به قصه‌هاشون گوش بدیم ؟ خب اونا که قبلاً افتادن و قراره دوباره هم بیفتند ! + هوم ساده است دونستن اینکه توی این بدبختی تنها نیستیم بهمون قدرت میده . انگار که من فکر می‌کردم تنها روح بدبخت خودمم ، اما حالا فکر می‌کنم همه مثل همن . درد باقی می‌مونه ، اما یه جورایی ، سبک‌تر می‌شه . کسی هست که توی زندگیش حتی یک بار هم نیفتاده باشه توی چاه ؟ در مورد این سوال فکر کردم و جوابم منفیه ، چنین کسی وجود نداره .

اون زندگی ‌ای که آدمای خوب احاطه ‌ش کردن،یه زندگی موفقه. ممکنه طبق تعریف جامعه موفق نباشه ولی به لطف آدمای اطرافت،هر روز یه روز خوب و موفقه.

اینکه بتوانی در این دنیای خطرناک به کسی جز خودت اعتماد کنی،مایه خوشحالی است.

خوندن یعنی دیدن همه چی از چشم آدمای دیگه ، و همین هم طبیعتاً شما رو به سمتی سوق میده که کمی بایستین و به دیگران توجه کنیم ، به جای اینکه با سرعت هرچه تمام‌تر به دنبال موفقیت بدویم . به نظرم اگر آدمای بیشتری کتاب بخونند ، دنیا به جای بهتری تبدیل میشه .

مشغول نگه داشتن دستاتون باعث از بین رفتن اون حواس پرتیا می شه.

کتاب خوندن باعث میشه با نگاه واضح‌تری همه چیز رو ببینیم و جهان را بهتر درک کنیم . وقتی بتونین این کار را انجام بدیم ، قوی‌تر می‌شیم احساسی که به نظر شما با موفقیت مرتبط . اما همزمان به شما درد هم میده . هر صفحه رو که ورق می‌زنین ، رنج بیشتر می‌شه ، رنجی برای اونچه در زندگی محدود خودمون تجربه می‌کنیم . شما راجع به دردی می‌خونین که اصلاً روحتون هم از وجودش خبر نداشته . تجربه کردن درد دیگران از طریق کلمات ، تمرکز بر روی خوشبختی و موفقیت فردی رو خیلی سخت‌تر می‌کنه . خوندن باعث میشه از تعریف موفقیت توی کتاب‌ها بیشتر فاصله بگیریم ، چون کتاب‌ها باعث نمی‌شن ما از دیگران جلوتر بزنیم یا فراتر برویم ؛ اونا ما رو راهنمایی می‌کنند تا کنار دیگران بایستیم .

وقتی به دوست‌هام گفتم که می‌خوام استعفا بدم، بهم گفتن که به جاش مرخصی طولانی بگیر یا برو سفر. قبول نکردم. اگه این خشم قرار بود با چند روز آزاد وقت‌گذروندن از بین بره، اصلا از همون اول ایجاد نمی‌شد. بهرحال روزی که اون مرخصی‌ها تموم بشه و ناچار شم برگردم سر اون کار، دوباره اون خشم برمی‌گرده. نمی‌تونم مدام برم تعطیلات زمستونی و بهاری و تابستونی که! چیزی که بهش نیاز دارم، آرامش توی زندگیمه و توانایی مهار کردن خشمم.

من منتقد فیلمم و فیلم‌ها رو مرورنویسی می‌کنم. نیازی ندارم کسی این عنوان رو بهم اعطا کنه. اگه خودم می‌گم منتقد فیلمم، پس هستم. همین کافیه.