بریده‌های کتاب به کتابفروشی هیونام دونگ خوش آمدید

خستگی، یکنواختی، پوچی و ناامیدی؛ به محض اینکه توی دام یکی‌شان بیفتی، بیرون آمدن از آن کار سختی است. مثل این است که توی یک چاه سقوط کنی و پشتت داغون بشود. احساس می‌کنی بی‌خودترین آدم دنیا هستی و تنها کسی هستی که عذاب می‌کشد.

من...فکر کنم زندگی با دونستن اینکه خوشبختی زیادم دور از دسترس نیست،آسون شه

آیا زندگی همین نبود؟ همین که طی مسیر زندگی تلو تلو میخوری و خودت را بالا می کشی، با پاسخی که با خود داری پیش می روی در نهایت یک روز می فهمی پاسخی که مدتی طولانی به آن آویخته ای درست نیست. هنگامی که چنین اتفاقی رخ می دهد، وقت آن است که دنبال پاسخ بعدی بگردی. آدم های معمولی همینطور زندگی میکنند. طی دوران زندگی ما، پاسخ درست یکسره تغییر خواهد کرد.

کتاب خوندن باعث می‌شه با نگاه واضح تری همه چیز رو ببینین و جهان رو بهتر درک کنید. وقتی بتونین این کارو انجام بدین،قوی تر میشین_ احساسی که به نظر شما با موفقیت مرتبطه. اما همزمان به شما درد هم میده. هر صفحه رو که ورق میزنین،رنج بیشتر میشه. رنج ورای اونچه در زندگی محدود خودمون تجربه میکنیم. شما راجع به دردی میخونین که اصلا روحتون هم از وجودش خبر نداشته.تجربه کردن درد دیگران از طریق دیگران،تمرکز بر روی خوشبختی و موفقیت فردی رو خیلی سخت تر میکنه. خوندن باعث می‌شه از تعریف موفقیت توی کتاب ها بیشتر فاصله بگیریم،چون کتابا باعث نمی‌شن ما از دیگران جلوتر بزنیم یا فراتر بریم؛اونا مارو راهنمایی می‌کنن تا کنار دیگران بایستیم.

پدر و مادر و فرزند بودن به این معنی نیست که اون ها همیشه همدیگه رو درک می کنن و با هم می سازن. از بعضی جهت ها حتی والدین و بچه هاشون هم در نهایت باید زندگی های جداگانه ی خودشون رو پیش ببرن.

زیاده روی در هر کاری، فارغ از اینکه چقدر لذت بخش باشد، به تکلیف شاقی تبدیل می شود یا اگر کاری باشد که در وهله اول از آن وحشت داشت، انجامش به نوعی شکنجه تبدیل می شد. میزان لذت از انجام کاری به فشار آن کار بستگی زیادی دارد.

هرکداممان مثل یک جزیره ایم؛ تنها و منزوی. این چیز بدی نیست. انزوا باعث رهایی مان می شود؛ درست مثل تنهایی که به زندگی هایمان عمق می بخشد.

+ اگه یه چیزی از خوندن یاد گرفته باشم ، اینه که همه نویسنده‌ها یه زمانی اونجا بودن . ته اون چاه . فقط بعضیاشون تازه اومدن بیرون ، بعضیاشون خیلی وقت پیش . اما همگی یه حرفی رو می‌زنن دوباره میوفتم اون تو . × پس چرا باید به قصه‌هاشون گوش بدیم ؟ خب اونا که قبلاً افتادن و قراره دوباره هم بیفتند ! + هوم ساده است دونستن اینکه توی این بدبختی تنها نیستیم بهمون قدرت میده . انگار که من فکر می‌کردم تنها روح بدبخت خودمم ، اما حالا فکر می‌کنم همه مثل همن . درد باقی می‌مونه ، اما یه جورایی ، سبک‌تر می‌شه . کسی هست که توی زندگیش حتی یک بار هم نیفتاده باشه توی چاه ؟ در مورد این سوال فکر کردم و جوابم منفیه ، چنین کسی وجود نداره .

مشغول نگه داشتن دستاتون باعث از بین رفتن اون حواس پرتیا می شه.

کتاب خوندن باعث میشه با نگاه واضح‌تری همه چیز رو ببینیم و جهان را بهتر درک کنیم . وقتی بتونین این کار را انجام بدیم ، قوی‌تر می‌شیم احساسی که به نظر شما با موفقیت مرتبط . اما همزمان به شما درد هم میده . هر صفحه رو که ورق می‌زنین ، رنج بیشتر می‌شه ، رنجی برای اونچه در زندگی محدود خودمون تجربه می‌کنیم . شما راجع به دردی می‌خونین که اصلاً روحتون هم از وجودش خبر نداشته . تجربه کردن درد دیگران از طریق کلمات ، تمرکز بر روی خوشبختی و موفقیت فردی رو خیلی سخت‌تر می‌کنه . خوندن باعث میشه از تعریف موفقیت توی کتاب‌ها بیشتر فاصله بگیریم ، چون کتاب‌ها باعث نمی‌شن ما از دیگران جلوتر بزنیم یا فراتر برویم ؛ اونا ما رو راهنمایی می‌کنند تا کنار دیگران بایستیم .

قرار نیست کتابا توی ذهنمون بمونن ، بلکه باید توی قلبمون جا بگیرند. البته شاید توی ذهنتون هم بمونن اما به عنوان چیزی بیشتر از یک خاطره . وقتی تو زندگی سر یک دوراهی موندیم ، یه جمله یا داستان که سال‌ها پیش خوندیم و حالا فراموش شده ، می‌تونه به ذهن برگرده و شما رو به سمت یه تصمیم هدایت کنه . شخصاً احساس می‌کنم کتاب‌هایی که خوندم باعث شدن تا گزینه‌هایی رو که توی زندگی داشتم ، انتخاب کنم . در حالی که ممکنه تموم جزئیات رو به خاطر نداشته باشم ، داستان‌ها باز تاثیر خودشون رو رو من دارند .

گویی مین جون گذشته و مین جون حال بالاخره بعد از مدت ها به یکدیگر رسیده بودند.مین جون گذشته اورا همان طور که بود پذیرفته بود و مین جون حال کسی را که قبلا بود،قبول کرد. مثل اینکه زندگی یک دور کامل زده بود.

وقتی بخش قابل توجهی از زمان ما صرف کار کردن، خستگی در کردن از کار و تاوان دادن به خاطر کار و نیز بسیاری از مسائل ضروری دیگر برای یافتن کار و آماده شدن و چسبیدن به آن می‌شود، گفتنش به طرز فزاینده‌ای دشوارتر می‌شود که حقیقتا چقدر از زمان‌مان به خودمان متعلق است.