بریده‌های کتاب به کتابفروشی هیونام دونگ خوش آمدید

کتاب خوندن باعث میشه با نگاه واضح‌تری همه چیز رو ببینیم و جهان را بهتر درک کنیم . وقتی بتونین این کار را انجام بدیم ، قوی‌تر می‌شیم احساسی که به نظر شما با موفقیت مرتبط . اما همزمان به شما درد هم میده . هر صفحه رو که ورق می‌زنین ، رنج بیشتر می‌شه ، رنجی برای اونچه در زندگی محدود خودمون تجربه می‌کنیم . شما راجع به دردی می‌خونین که اصلاً روحتون هم از وجودش خبر نداشته . تجربه کردن درد دیگران از طریق کلمات ، تمرکز بر روی خوشبختی و موفقیت فردی رو خیلی سخت‌تر می‌کنه . خوندن باعث میشه از تعریف موفقیت توی کتاب‌ها بیشتر فاصله بگیریم ، چون کتاب‌ها باعث نمی‌شن ما از دیگران جلوتر بزنیم یا فراتر برویم ؛ اونا ما رو راهنمایی می‌کنند تا کنار دیگران بایستیم .

وقتی به دوست‌هام گفتم که می‌خوام استعفا بدم، بهم گفتن که به جاش مرخصی طولانی بگیر یا برو سفر. قبول نکردم. اگه این خشم قرار بود با چند روز آزاد وقت‌گذروندن از بین بره، اصلا از همون اول ایجاد نمی‌شد. بهرحال روزی که اون مرخصی‌ها تموم بشه و ناچار شم برگردم سر اون کار، دوباره اون خشم برمی‌گرده. نمی‌تونم مدام برم تعطیلات زمستونی و بهاری و تابستونی که! چیزی که بهش نیاز دارم، آرامش توی زندگیمه و توانایی مهار کردن خشمم.

من منتقد فیلمم و فیلم‌ها رو مرورنویسی می‌کنم. نیازی ندارم کسی این عنوان رو بهم اعطا کنه. اگه خودم می‌گم منتقد فیلمم، پس هستم. همین کافیه.

تلاش برای نگه‌داشتن چیزی که هیچ فایده‌ای نداره،اشتباه بود.این بخش از ماجرا باعث شد بفهمم که توانایی تموم کردن چیزهایی که به درد نمیخورن راه خوب زندگی کردنه.چیزای زیادی هست که مردم به خاطر ترس،قضاوت بقیه و احتمال پشیمون شدن تو آینده نمی‌تونن تمومش کنن‌.منم همینطوری بودم.ولی الان خیلی احساس آرامش دارم.

+ وقتی جوان بودم فکر می‌کردم فدا کردن خودم و پیدا کردن با دیگران هم جزئی از وظیفهمه خوبه که این روزا جوونا طور دیگه‌ای فکر می‌کنن. × خوب اینطور نیست که ما دیدگاهی متفاوت داشته باشیم اما حداقل باید در انتهای اون فداکاری یک کورسوی امیدی ببینیم اما این روزها اصلاً چیزی به اسم امید وجود نداره پس نیازی نیست دیگر خودمون رو فدا کنیم. + اوضاع انقدر بده؟ × چقدر ناراحت کننده است که حتی یک ذره امید هم وجود نداره.

بدترین چیز این بود که باید طوری رفتار می کردم که انگار حالم خوبه؛ در صورتی که خوب نبود. هر شب اشک می ریختم و برای خودم خیلی احساس تاسف می کردم که نمی تونم از دردم حرفی بزنم.

بدترین چیز این بود که وقتی حالم خوب نبود باید یه طوری رفتار میکردم که انگار حالم خوبه. هر شب گریه میکردم و برای خودم دل می سوزوندم که نمیتونستم راجع به دردم حرف بزنم. نمیدونم اگه میتونستم مثل تو باشم، سر جام بشینم و همه چی رو رها کنم، زندگی برام طور دیگه ای پیش می‌رفت یا نه. اشکام بند نمی اومدن، اما میدونی، وقتی حس و حال گریه داریم باید بذاریم اشکامون سرازیر بشن. جلوگیری از ریزش اشک ها باعث میشه زخم هامون دیرتر التیام پیدا کنن

از بودن در فضایی که نیازی نبود به اجبار گفت و گویی را پیش ببرد خشنود بود. شاید سخنی کوتاه نشانه ای از باملاحظگی باشد؛ اما بیشتر وقت ها به ضرر خود فرد است. وقتی حرفی برای گفتن نداری، به زور بیرون کشیدن واژه ها از دهان فقط قلبی خالی به جا می گذارد و میل گریختن. در یک فضا بودن با مینجون به او آموخت که سکوتش نیز می تواند نوعی باملاحظگی باشد؛ آموخت که بدون پر کردن سکوت هم می توان راحت بود. رفته رفته یاد گرفت به سکوتِ طبیعی عادت کند.

فقدان صداها باعث بلند شدن صدای افکارش می‌ شد. خلق و خویش مثل ترن هوایی شهربازی ها بود: لحظه ای افسرده بود و لحظه ی بعدی سرشار از مثبت اندیشی.

گاهی ، حس می‌کنم که آدم به درد نخوری هستم ، مخصوصاً وقتی باعث عذاب کسانی می‌شوند که براشون مهم بودم ، نگرانم بودند و دوستم داشتند . این وزن رنجی که آدم حس می‌کنه ، مشخص می‌کنه که وجودش هیچ ضرورتی نداره ؟ من کسی امر که به دیگران صدمه می‌زنم ؟ واقعاً چنین آدمی‌ام؟قلبم به خاطر این افکار به درد میاد . من فقط یک آدم عادی‌ام . مهم نیست چقدر تلاش کنم ، چیزی بیشتر از یک آدم عادی نیستم . چون عادیم ، به دیگران صدمه می‌زنم یا ناراحتشون می‌کنم . ما همون زمانی که به همدیگه آسیب می‌رسونیم، توی روی همدیگه هم می‌خندیم . تنها یه حرکت مهربانانه کوچک می‌تونه به چشم دیگران معنای من پشت تو هستم بده. حتی شده برای لحظه گذرا می‌تونیم خارق‌العاده باشیم .

هیچ چیز تغییر نکرده بود. دلیل اشک‌هایش که در گذشته گیر کرده بود ، همانطور که بود باقی ماند. اما یک روز، یونگ جو متوجه شد که اشک‌هایش بند آمده‌اند. آن لحظه (که معنایش این بود که مشکلی نیست اگر دست از گریه بکشد) احساس کرد که سنگ سنگینی از روی قلبش برداشته شده است . روزهای بی‌حوصله نشستن روی صندلی کمتر شد زیرا هر صبح نسبت به روز قبل کمی بیشتر احساس امیدواری می‌کرد .

اشک ها بند نمی آن؛ مگه اینکه وقتی میل به گریه کردن داریم، بذاریم تمومشون بیان بیرون. اینکه مانعشون بشیم صرفا باعث می شه که زخم هامون یواش تر خوب بشه.

قرار نیست کتابا توی ذهنمون بمونن ، بلکه باید توی قلبمون جا بگیرند. البته شاید توی ذهنتون هم بمونن اما به عنوان چیزی بیشتر از یک خاطره . وقتی تو زندگی سر یک دوراهی موندیم ، یه جمله یا داستان که سال‌ها پیش خوندیم و حالا فراموش شده ، می‌تونه به ذهن برگرده و شما رو به سمت یه تصمیم هدایت کنه . شخصاً احساس می‌کنم کتاب‌هایی که خوندم باعث شدن تا گزینه‌هایی رو که توی زندگی داشتم ، انتخاب کنم . در حالی که ممکنه تموم جزئیات رو به خاطر نداشته باشم ، داستان‌ها باز تاثیر خودشون رو رو من دارند .

تنها یه حرکت مهربانانه‌ی کوچیک می‌تونه به چشم دیگران معنای "من پشت تو هستم" بده.ما همگی موجوداتی ناکافی،ضعیف و عادی هستیم.اما چون می‌تونیم مهربون باشیم،حتی شده برای لحظه‌ای گذرا_می‌تونیم خارق العاده باشیم.

یک روز متوجه می‌شوید پاسخی که برای مدت طولانی به آن پایبند بوده‌اید، پاسخ درستی نیست. زمانی که چنین اتفاقی بیفتد وقت آن رسیده که به دنبال پاسخ بعدی بگردید. انسان‌های عادی مثل خود او اینطور زندگی می‌کنند در طول زندگیمان پاسخ صحیح پیوسته تغییر می‌کند

مگر زندگی همین نیست؟ با پاسخی که دارید پیش بروید در طول مسیر سکندری بخورید و خودتان را جمع و جور کنید تا یک روز متوجه شوید پاسخی که برای مدت طولانی به آن پایبند بوده اید،پاسخ درست نیست. زمانی که چنین اتفاقی بیفتد،وقت آن رسیده که به دنبال پاسخ بعدی بگردید. انسان های عادی،مثل خود او،این طور زندگی می کنند. در طول زندگی‌مان پاسخ صحیح پیوسته تغییر میکند

باید دست از اینکه به خودم انگ ناکافی بودن میزنم بردارم. من هنوزم فرصت دارم ، نه ؟ فرصت اینکه مهربون باشم ، که با مهر و محبت صحبت کنم . حتی یه آدم ناامید مثل من هم میتونه گاهی آدم خوبی باشه. این ایده بهم قدرت میده و به روزای پیش رو امیدوارم میکنه...