بریده‌های کتاب جمع‌ها و حاصل جمع‌ها

یک موقع می‌خواهیم به مردن تشویق کنیم؛ در مرگ‌ها پاسدار افرادیم و بزرگداشت برایشان می‌گیریم؛ ولی گاهی واقعا می‌خواهیم افراد را زنده کنیم؛ در این صورت آن قدم‌هایی که بعداً می‌خواهیم برداریم و آن جلساتی که بعداً می‌خواهیم تشکیل بدهیم، آن کارها را باید قبل از سوختن‌ها انجام دهیم. ... انسان باید استغفار کند از مرگ‌هایی که به وجود آورده است. تازه این تنها مرگ جسم و جزغاله شدن تن است. او قبل از اینکه تنش جزغاله شود مغزش سوخته است، روحش سوخته است؛ و ما مسئول همه آنها هم بوده‌ایم.!

از استعدادهای اضافی جنین، میشود حدس زد که او در رحم نمی ماند و این دست و پا در رحم به کار گرفته نمیشود؛ پس باید ادامه داشته باشد. از استعدادهای اضافی انسان در این دنیا هم می توان فهمید که ادامه دارد. ما برای این زندگی محدود، به این همه سرمایه، به فکر، عقل، اختیار، وجدان، فرقان، روح و ایمان، نیاز نداشتیم.

وقتی دوازده چراغ در یک‌جا باهم جمع می‌شوند، طبیعتاً نوری که به دست می‌آورند، دوازده برابر یک چراغ است. جمع‌ها باید بازدهی داشته باشند.

رفیقی که با او پیمان بستیم و به خاطرش در جهتی همراه شدیم، باید شرایط رشد را در ادامه برایش فراهم کنیم. غذایی را که می‌خواهیم بخوریم با هم بخوریم و‌‌ ... نه اینکه ما خرجی چند سال خودمان به انگشتمان، و وسایل یک کاروان در دستمان باشد بدون اینکه دوستان را شریک کنیم و باز هم از روستای دم بزنیم.

باید از کسانی که می‌خواهیم کاری با آن‌ها شروع کنیم، چهار خصلت را بگیریم: اول، تبرئه و برون‌فکنی؛ دوم، انتظار از دیگران؛ سوم، توقعات و آخر، شتاب.

سوم ملاک صعوبت است. علی می‌گوید دو کار برای من پیش نمی آمد که هر دو مرضي حق و محبوب حق بود مگر آنکه مهمترین را انتخاب می‌کردم؛ و اگر هر دو در برابر حق یکسان بودند آن را انتخاب می‌کردم که بر من سنگین تر و دشوارتر بود؛ زيرا «أَفْضَلُ الأعْمالِ أَحْمَزُها»؛ بهترین اعمال آن است که مشکل‌تر است. صعوبت ملاک دینی است. ما اگر پخته شده باشیم که بخواهیم به رشدهای عالی‌تری برسیم در کارهایی که میبینیم همه‌شان مرضی حقاند به کاری روی می‌آوریم که خودمان دوست نداریم؛ چون آنچه به ما بیشتر فشار وارد کند نیروی بیشتری در ما ایجاد می‌کند اگر بخواهیم بازویمان تقویت شود باید فشار ببیند؛ فشارهاست که قدرت بازوی ما را زیاد می‌کند.

ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می‌کند و رنجمان می‌دهد.

ما راکدیم. اگر مثل آب چشمه‌ها «پاک و طاهر» هم باشیم، وقتی «راکدیم»، می‌گندیم. آیا متوجه بوی گند خودمان نمی‌شویم؟ چقدر نیرو که در ما راکد مانده است! چقدر گره که دست ما می‌تواند باز کند! مغز ما چقدر می‌تواند مشکلات اجتماعی، خانوادگی، اصلا جهانی را حل کند! ولی ما در حل مشکلات خودمان هم مانده‌ایم.

اکثر جمع‌ها زود از هم پاشیده می‌شود و زود از هم خسته می‌شویم؛ چون توق داریم چیزی به دست بیاوریم؛ ولی در تجمع با مومنین هرچند چیزی به هم نگوییم و حتی مثلا شوخی کنیم و کلمات عادی رد و بدل شود، حس می‌کنیم از درون بارور می‌شویم. یکی از مکرهای شیطان برای جدا کردن مومنان از هم، همین است؛ شیطان مدام می‌گوید: اینجا چه چیزی برای تو داشت؟ در حالی که باید بیندیشیم اگر من اینجا نبودم، چه بودم؟

اگر باور کردیم حتی کوچک‌ترین خراشی که در این عالم روی پای یک سگ بیاورند، بر زندگی هر یک از ما اثر دارد، آن وقت است که می‌فهمیم همه چیز به ما مربوط است؛ پس هم مسئول و هم آماده می‌شویم.

پس مسئله، خود تشكيلات ماست. هر يك از ما در زندگى فعاليت‌هايى داريم. وقتى با هم جمع مى‌شويم و مثلاً دوازده نفر مى‌شويم، بايد فعاليت‌هايمان حداقل دوازده برابر شده باشد؛ چون وقتى «دوازده» چراغ يك‌جا جمع مى‌شوند، طبيعتاً نورى كه به وجود مى‌آورند، دوازده برابرِ «يك» چراغ است. اين، توقع زيادى نيست. منى كه در تنهايى، صد تومان كاسب بودم، در جمع بايد ضريب پيدا كند و دويست تومان و حتى بى‌نهايت شود.

گوش کردن به حرف های قشنگ و فکرهای بزرگ، مادامی که پای حرکت به سوی آنها در خود ایجاد نکرده باشيم، گناه است؛ چون به جای اینکه ما را پیش ببرد، خردمان می کند.

با سیر فکری، ما بجای یک استخر آب، چشمه میشویم. آنچه ما را بوجود می آورد و چشمه می کند، جوشش درونی ماست...

انسان دائم در خسارت است، مگر عاشقِ صادقِ مبارزِ صابرِ مواصیِ به صبر.

هدف به پا داشتن نیست، به پا ایستادن است.

اینکه می‌گویند اگر بدون ولایت قدم بردارید، حتی طاعتتان مقبول نیست، دلیلش این است که درست است کار کرده‌ایم، اما نمی‌دانستیم کجا و چگونه باید کار می‌کرديم!

به جای اینکه غم هایمان را کوچک کنیم، بهتر است ظرفیت هایمان را زیاد کنیم.

ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می‌کند و رنجمان می‌دهد.