بریده‌ کتاب‌های جمع‌ها و حاصل جمع‌ها

پس مسئله، خود تشكيلات ماست. هر يك از ما در زندگى فعاليت‌هايى داريم. وقتى با هم جمع مى‌شويم و مثلاً دوازده نفر مى‌شويم، بايد فعاليت‌هايمان حداقل دوازده برابر شده باشد؛ چون وقتى «دوازده» چراغ يك‌جا جمع مى‌شوند، طبيعتاً نورى كه به وجود مى‌آورند، دوازده برابرِ «يك» چراغ است. اين، توقع زيادى نيست. منى كه در تنهايى، صد تومان كاسب بودم، در جمع بايد ضريب پيدا كند و دويست تومان و حتى بى‌نهايت شود.

با سیر فکری، ما بجای یک استخر آب، چشمه میشویم. آنچه ما را بوجود می آورد و چشمه می کند، جوشش درونی ماست...

انسان دائم در خسارت است، مگر عاشقِ صادقِ مبارزِ صابرِ مواصیِ به صبر.

هدف به پا داشتن نیست، به پا ایستادن است.

ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می‌کند و رنجمان می‌دهد.

گاهی عشق، عامل وحدت می‌شود، مخصوصا عشق به حق؛ یعنی عشقی که ادامه دارد و شکسته نمی‌شود، این رشته انفصام ندارد و باز نمی‌شود و پراکندگی ها را جمع می‌کند.

فکر علاوه بر آزادی، به مواد خام هم احتیاج دارد؛ مطالعه ها و تدبرها لازم است تا فکر شیره‌اش را بگیرد و به شناخت، عشق و حرکت تبدیل کند.

اگر دریافتیم که نیازمان شناختی از وسعت هستی است، نیازمان عشق به حق است، باید این نیاز را با مطالعه، #تدبر و #تفکر تامین کنیم؛ برای اینکه این تدبرها و این مطالعه ها عمیق و بارور شود، باید زمینه اش را در نظر بگیریم که در چه لحظه ای و در چه محیطی، این تفکرات را شروع کنیم.

از استعدادهای اضافی جنین، میشود حدس زد که او در رحم نمی ماند و این دست و پا در رحم به کار گرفته نمیشود؛ پس باید ادامه داشته باشد. از استعدادهای اضافی انسان در این دنیا هم می توان فهمید که ادامه دارد. ما برای این زندگی محدود، به این همه سرمایه، به فکر، عقل، اختیار، وجدان، فرقان، روح و ایمان، نیاز نداشتیم.

وقتی دوازده چراغ در یک‌جا باهم جمع می‌شوند، طبیعتاً نوری که به دست می‌آورند، دوازده برابر یک چراغ است. جمع‌ها باید بازدهی داشته باشند.

رفیقی که با او پیمان بستیم و به خاطرش در جهتی همراه شدیم، باید شرایط رشد را در ادامه برایش فراهم کنیم. غذایی را که می‌خواهیم بخوریم با هم بخوریم و‌‌ ... نه اینکه ما خرجی چند سال خودمان به انگشتمان، و وسایل یک کاروان در دستمان باشد بدون اینکه دوستان را شریک کنیم و باز هم از روستای دم بزنیم.