قربانی شو، اما برای کسی که سزاوار آن است.

اگر باور کردیم حتی کوچک‌ترین خراشی که در این عالم روی پای یک سگ بیاورند، بر زندگی هر یک از ما اثر دارد، آن وقت است که می‌فهمیم همه چیز به ما مربوط است؛ پس هم مسئول و هم آماده می‌شویم.

اکثر جمع‌ها زود از هم پاشیده می‌شود و زود از هم خسته می‌شویم؛ چون توق داریم چیزی به دست بیاوریم؛ ولی در تجمع با مومنین هرچند چیزی به هم نگوییم و حتی مثلا شوخی کنیم و کلمات عادی رد و بدل شود، حس می‌کنیم از درون بارور می‌شویم. یکی از مکرهای شیطان برای جدا کردن مومنان از هم، همین است؛ شیطان مدام می‌گوید: اینجا چه چیزی برای تو داشت؟ در حالی که باید بیندیشیم اگر من اینجا نبودم، چه بودم؟

ما راکدیم. اگر مثل آب چشمه‌ها «پاک و طاهر» هم باشیم، وقتی «راکدیم»، می‌گندیم. آیا متوجه بوی گند خودمان نمی‌شویم؟ چقدر نیرو که در ما راکد مانده است! چقدر گره که دست ما می‌تواند باز کند! مغز ما چقدر می‌تواند مشکلات اجتماعی، خانوادگی، اصلا جهانی را حل کند! ولی ما در حل مشکلات خودمان هم مانده‌ایم.

ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می‌کند و رنجمان می‌دهد.